"Iluzja 2" – Oko za oko! - Recenzje filmów

Zatem do dzieła; niech kurtyna pędzi w górę, a przewrotne i magiczne przedstawienie w końcu się rozpocznie! Czy i tym razem dacie się zwieść zmyślnym sztuczkom twórców oraz ich nieokiełznanej wyobraźni?

Druga część niespodziewanego przeboju ostatnich lat – mowa tutaj oczywiście o „Iluzji”, została zrealizowana według dobrze znanego, podręcznikowego schematu. Zatem kontynuacja kurczowo trzyma się sprawdzonego przez producentów przepisu. Zresztą w jakim celu zmieniać coś, co okazało się poprzednio sporym sukcesem? Założenie dobre, jednakże jest one zarówno wadą, jak i zaletą omawianej produkcji. Widzowie, którym spodobała się pierwsza odsłona serii, otrzymają kolejną dawkę tego samego widowiska, oferującego im nie lada rozrywkę oraz dostarczającego ogrom audiowizualnych atrakcji i przeżyć, lecz po ostrym liftingu. Doskonale sprawdza się tutaj utarta przez twórców zasada, czyli mocniej, więcej, głośniej. Z kolei kinomani, którzy nie ulegli zniewalającej magii show lub nie byli do niej w pełni przekonani, i tym razem nie odnajdą w omawianym spektaklu wystarczającej satysfakcji. 

„Iluzja 2” stanowi bezpośrednią kontynuację poprzedniczki. Wydarzenia mają miejsce kilkanaście miesięcy po finale pierwszej odsłony. Jednakże film został również dostosowany do widowni niemającej wcześniej styczności z omawianą serią. Twórcy za pomocą zrealizowanego z ogromną pomysłowością wstępu, niejako prologu całej opowieści, doskonale nawiązującym do tytułowej iluzji i przedstawiającym Czterech Jeźdźców z zupełnie innej perspektywy, podającej w wątpliwość ich szlachetne pobudki i postępowanie, w dużym skrócie tłumaczą najważniejsze wydarzenia z poprzedniczki, dzięki czemu bez problemu odnajdziecie się w ściśle powiązanej z jedynką historii sequela. Tak więc główni bohaterowie obrazu dostają rozkaz odsunięcia się w cień na bliżej nieokreślony czas do kolejnego zadania zleconego im przez tajemnicze Oko. Niestety nie wszyscy członkowie grupy potrafią sobie poradzić z bezczynnym oczekiwaniem, co skutkuje odejściem jednego z nich. Szczęśliwie wreszcie nadchodzi kres niekończącego się pozostawienia w cieniu – do Jeźdźców dochodzi nowy nabytek, a ekscentryczny zespół otrzymuje proste zadanie do wykonania. Te jednak przeobraża się w skomplikowaną intrygę, magiczne przedstawienie, w którym rolę kukiełek pełnią wszechwiedzący i nieuchwytni do tej pory protagoniści, a za sznurki pociąga nieznana im osoba pałającą chęcią zemsty za wyrządzone jej krzywdy.

Tak rysuje się fabularny szkielet drugiego aktu „Iluzji”, który dla większości widzów będzie zdecydowanie słabszy od pierwszego. Dlaczego? Znamy już schemat, którym podążą twórcy, a co za tym idzie, mając w pamięci finał pierwszej odsłony, znacznie szybciej składamy puzzle skrupulatnie uknutej intrygi i łatwiej dostrzegamy pozostawione przez scenarzystów poszlaki, przewidując zakończenie produkcji, wystrzegając się i unikając tym razem mylnych tropów. Mimo to droga prowadząca do ostatecznego rozwiązania pełna jest nieoczekiwanych zwrotów akcji, a te wcale już nie są takie oczywiste. Duża w tym zasługa licznych nawiązań do pierwszej odsłony (fanów Woody'ego Harrelsona czeka ogromna niespodzianka). Twórcy umiejętnie wykorzystują poprzednie niedopowiedzenia i luki, które stanowią podwaliny całej drugiej części. Pod tym względem będziecie niezmiernie usatysfakcjonowani, ponieważ obrazowi nie można odmówić niewątpliwej pasji oraz kreatywności. Historia jest spójna oraz przemyślana od początku do końca. Obie części doskonale się uzupełniają i zazębiają, stanowiąc dwie strony jednej monety. Warto też dodać, iż tytułowa iluzja zostaje zrealizowana w kontynuacji z jeszcze większym rozmachem niż poprzednio; przejawia się wielokrotnie zarówno w warstwie wizualnej, jak i fabularnej. W myśl filmowej maksymy: im bliżej obserwujecie daną sztuczkę, całkowicie się na niej skupiając, tym więcej wam umyka, ponieważ w tle rozgrywają się niezwykle istotne wydarzenia, które są skrzętnie ukryte przed oczami widzów pod płaszczem imponujących sztuczek, pełniących funkcję wabika sukcesywnie odwracającego uwagę nieuważnych kinomanów. Zatem przez cały seans przewija się wspominany motyw iluzji, na którym została zbudowana omawiana seria – zasady są tutaj proste, jak w każdej magicznej sztuczce, a ich podstawą jest chwilowa dystrakcja. Twórcy pogrywają sobie z widzami, bawią się ich nieświadomością i wodzą za nos. Co z tego, że tym razem wychodzi im to nieco gorzej niż poprzednio – wiemy przecież, czego możemy się spodziewać – skoro kolejny raz potrafią nas oszukać, tworząc zasłonę pozorów – tytułową iluzję, a my podobnie, jak w przypadku pierwszej części, jesteśmy usatysfakcjonowani seansem? To też świadczy o niebywałym kunszcie twórców. Ponownie wykorzystać ten sam manewr (fabularne twisty) i uzyskać równie zaskakujący efekt. Można bić tylko brawa, lecz do trzech razy sztuka. Kolejnym razem już nikt nie da się nabrać na powieloną n-ty raz iluzję. Zobaczymy, co przyniesie los i jaką niespodziankę zgotują nam twórcy w części trzeciej, ponieważ pozostawili sobie otwartą furtkę do następnej przygody. Czuję, że to będzie nowym poziom magii i przełom w serii! 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję