Pomimo tlącego się wciąż w zakamarkach duszy pozytywnego uczucia wobec znanej historii, do zapowiedzianej jakiś czas temu kolejnej ekranizacji wysłużonego materiału podszedłem z zaskakującą obojętnością. „Ot, kolejny nabijacz kabzy na rozpoznawalnej licencji”, mimowolnie zaświtała mi gdzieś ostrzegawcza myśl. Na szczęście w przypadku „Księgi dżungli” circa 2016 projekt, który spokojnie sprzedałby się i bez większego wysiłku, dopracowany został w najmniejszych szczegółach. Co jednak ważniejsze, twórcy nowej adaptacji podeszli do zadania z sercem, unikając taśmociągowej produkcji charakterystycznej dla Fabryki Snów. W recenzowany film włożono wiele wysiłku, co zdecydowanie przekłada się na zaskakująco pozytywny efekt. 
 
W królestwie zwierząt nie ma zazwyczaj miejsca dla ludzi... aczkolwiek nie w przypadku Mowgliego (Neel Sethi). Chłopak od małego wychowywany był przez stado wilków dowodzonych przez Akelę (Giancarlo Esposito), w odpowiedniej „edukacji” dziecka brali również udział inni członkowie niecodziennej wspólnoty. Prawdziwym mentorem Mowgliego stał się mądry i rozważny Bagheera (Ben Kingsley), który, tak jak i pozostali mieszkańcy dżungli, przywiązał się do niesfornego chłopca. Niestety, dziecko nie zostało zaakceptowane przez niekoronowanego króla i przywódcę, Shere'a Khana (Idris Elba). Tygrys zmusza Mowgliego do opuszczenia swojej przybranej rodziny, mimo wszystko nie gasi to jego szeroko rozumianego apetytu. Khan rusza w pogoń za chłopcem, jedynym ratunkiem dla bohatera pozostaje udanie się do najbliższej wioski i przyłączenie się do jej mieszkańców. Podczas ryzykownej podróży, na Mowgliego czeka wiele fascynujących przygód, które pomogą młodzianowi poznać swój prawdziwy charakter... 

Pan Favreau ma za sobą całkiem spory dorobek aktorski, artysta nigdy jednak nie przebił się do pierwszej ligi najlepiej opłacanych gwiazd. Co ciekawe, twórca znacznie lepiej odnalazł się po drugiej stronie kamery, dostarczając widzom m.in. ciepłe familijne produkcje („Elf” i „Zathura”) oraz bardzo udane ekranizacje komiksu (obie części „Iron Mana”). Najnowsza „Księga dżungli” stanowi kolejny dobitny przykład na to, iż Jon Favreau ma w sobie ogromny reżyserki potencjał. W różnorakich ciekawostkach dotyczących ogromnego już przeboju, wielokrotnie można przeczytać o interesujących smaczkach, nawiązaniach do poprzedników i przywiązaniu do detali w najważniejszych aspektach filmu. Jak głosi znana zasada, „od szczegółu do ogółu”, w przypadku „Księgi dżungli” zaś to właśnie niewidoczne z pozoru drobiazgi składają się na finalny rezultat. 
 
Realizacja produkcji opartej niemalże w całości na komputerowo generowanych postaciach siłą rzeczy wiąże się ze sporym ryzykiem. Firmie Square po dziś dzień czkawką odbija się niesłynny obraz „Final Fantasy: The Spirits Within” z 2001 r., który poniósł sromotną klęskę w kinach, kosztując z kolei małą fortunę. Co prawda w dobie dzisiejszej technologii masowe użycie CGI na ekranie nikogo już nie dziwi, tym niemniej przeniesienie ciężaru filmu na animowanych bohaterów wymaga wyczucia tak ze strony komputerowych magików, jak i samego reżysera. Jak przystało na giganta, Disney nie dał jednak przysłowiowej plamy, nie szczędząc pieniędzy na produkcję. Patrząc na jakość CGI zaoferowaną w „Księdze dżungli”, kwota bajecznych $175 mln wydanych na recenzowany tytuł wydaje się być odpowiednio zagospodarowana. Dzikie zwierzęta są pięknie animowane, posiadają wiarygodną mimikę pyska (?) i zachwycają naturalnym wyglądem. Dość napisać, iż przygotowanie animacji włosów na pokaźnym cielsku miśka Baloo w jednej zaledwie klatce zajmowało grafikom blisko 5 roboczogodzin, co samo w sobie świadczy o wizualnym pietyzmie filmu.  

Wykonanie produkcji bezproblemowo winno zadowolić nawet największych filmowych malkontentów, nie jednak jakość wizualiów stanowi o sile „Księgi dżungli”. Najważniejszym filarem produkcji jest bowiem świetnie napisana historia, która bawi i wzrusza zarazem, jak to u Disneya drzewiej bywało. Aż dziw bierze, że Justin Marks, który był popełnił w przeszłości skrypt do koszmarka o tytule „Street Fighter: Legenda Chun-Li”, idealnie wyważył poszczególne elementy scenariusza do familijnego tytułu. O ile na papierze fabuła wydaje się być odrobinę wyświechtana i przewidywalna, tak po ubraniu intrygi w kolorowe szaty i przyprawieniu jej kinową magią, całość zyskuje dodatkowej głębi. Jak to trafnie podsumowała moja koleżanka, „nie spodziewałam się tak wzruszającego seansu”. Rzesze młodszych kinomanów wypełniających salę kinową po brzegi oraz ich rodziciele z pewnością przytaknęliby twierdząco. 

Na dobrą sprawę pełnoprawny występ przed obiektywem zalicza w filmie jedynie debiutujący na ekranie Neel Sethi. Chłopak daje radę udźwignąć ciężar roli na swych maleńkich barkach, unikając grzechu ciężkiego dziecięcych aktorów, tj. irytowania widzów swą obecnością. Pomimo ograniczenia ilości osób przed kamerą do sztuk jeden, obsada produkcji pełna jest znanych i lubianych gwiazd. W przypadku seansu z napisami prawdziwą frajdę dla wytrawnego kinomana stanowić będzie rozpoznawanie kolejnych głosów i przypisywanie ich do poszczególnych artystów. Co ciekawe, poza kwestiami mówionymi, w filmie znalazło się również i miejsce na parę piosenek, które stanowią z kolei miły ukłon w stronę animowanego protoplasty. Zapewniam, iż możliwość usłyszenia jednego z aktorów śpiewającego (czy też raczej melodyjnie recytującego) charakterystyczny utwór z bajki to niezła niespodzianka, zwłaszcza biorąc pod uwagę filmowe dokonania samego artysty. 

Summa summarum, ciężko mi się przyczepić do jakiegokolwiek aspektu „Księgi dżungli”. Jon Favreau wyreżyserował dzieło świetnie łączące pokolenia, przy okazji oferujące tak bardzo uwielbianą disneyowską magię w ogromnych ilościach. Być może bajka nie jest do końca odpowiednią propozycją dla najmłodszych widzów, z drugiej jednak strony, wedle wszelkiej mojej wiedzy, większość opiekunów po seansie nie miała żadnych zastrzeżeń co do obrazu, ich pociechy zaś przeżywały każdą minutę filmu jak za czasów starego, dobrego „Króla Lwa”. Korzystając z możliwości, chylę czoła przed polskim dystrybutorem hitu, który wyczuł pismo nosem i wprowadził przebój Disneya do rodzimych kin również i w wersji z napisami. Niezmiernie szkoda by było zostać pozbawionym szansy na usłyszenie oryginalnych głosów śmietanki Hollywood, a tak przynajmniej dojrzalsi widzowie mają frajdę z obcowania z angielską ścieżką audio. Abstrahując od dubbingu, „Księga dżungli” jest na tyle wciągającym i dobrze zrealizowanym tytułem, że zapewne nawet podłożone głosy nie wpłynęłyby w większy sposób na radość płynącą z oglądania filmu. Po prostu Disney (znów) w szczytowej formie. 

W telegraficznym skrócie: z pozoru zwykłe odcinanie kuponów, w praktyce mądra i poruszająca opowieść dla każdej grupy wiekowej; komputerowe cuda, na których oparta jest cała konstrukcja filmu, zwyczajnie zachwycają; świetny balans między humorem, wzruszającymi wstawkami oraz misternie poukrywanymi elementami dla starszych kinomanów; produkcja zdecydowanie do wielokrotnego użytku, jak i w przypadku starych klasyków ze stajni Disneya.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Autor recenzji publikuje również pod tym samym nickiem na portalu Filmweb.pl