Filmaniak01 (1385 pkt)Strona WWW Autora692
857 min.
Recenzje filmów
Filmaniak01 (1385 pkt)
312 dni temu
2019-06-02 16:44:07
A co łączy ze sobą Sindbada Żeglarza, Alibabę oraz cudowną lampę Aladyna? Wszystkie bowiem te historie pochodzą ze zbioru „Księgi tysiąca i jednej nocy”. Historie nie wydają się mieć ze sobą nic wspólnego, ale w rzeczywistości każda z nich kryła w sobie pewną mądrość. Nic więc dziwnego, że ich sława rozniosła się poza granice Bliskiego Wschodu. Z czasem powstały kolejne interpretacje tych opowieści, a najsłynniejszą wśród nich stała się ta o złodziejaszku z ulic Agrabahu. Gdy wydawało się jednak, że pójdzie ona w zapomnienie, jej blask na nowo zalśnił wraz z powstaniem animowanej wersji tej baśni, która nie bez przyczyny zyskała miano jednej z najlepszych bajek w historii Disneya. Od co najmniej paru lat można zauważyć zaś u Disneya tendencję do tworzenia kolejnych remaków kultowych bajek. Był już „Kopciuszek”, była „Piękna i bestia”, a teraz przyszła natomiast kolej na „Aladyna”. Pytanie tylko brzmi, czy te odświeżenia bajek mają sens, a może są jedynie niczym innym jak zwykłym skokiem na łatwą kasę? Przed premierą filmu Guya Ritchiego pojawiło się wiele kontrowersji na jego temat i niewielu wróżyło mu sukces, ale jak się okazuje, lampka Dżina naprawdę potrafi czynić cuda…
Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i lasami, w mieście Agrabah żył sobie pewien chłopak, który chcąc się utrzymać i mieć co zjeść, wraz ze swoją małpką działał jako drobny złodziejaszek. A na imię mu było Aladyn (Mena Massoud). Aż pewnego dnia spotkał pewną piękną dziewczynę, którą w rzeczywistości była księżniczka Dżasmina (Naomi Scott). Choć młodych już od pierwszego wejrzenia połączyło uczucie, to jednak miłość nie była im pisana. Aladyna w trakcie jednej z wizyt w pałacu Sułtana łapie bowiem wezyr Dżafar (Marwan Kenzari). To czarnoksiężnik o nieczystych intencjach, który chcąc wykorzystać chłopaka do zdobycia dla siebie legendarnej lampy Dżina, zaprowadza go do Jaskinii Cudów. W wyniku niespodziewanego zwrotu akcji, artefakt trafia jednak w ręce młodego Aladyna, a wraz z nim szansa na spełnienie 3 życzeń przez Dżina (Will Smith). Duch i człowiek szybko się ze sobą zaprzyjaźniają, lecz na horyzoncie pojawia się zagrożenie ze strony Dżafara, który nie spocznie, dopóki nie zdobędzie lampy. W ten oto sposób rozpoczyna się wielka przygoda, pełna radości i miłości, ale i kryjących się niebezpieczeństw…
Kadr z filmu "Aladyn" (źródło: materiały prasowe)
Zanim film Guya Ritchiego wszedł na ekrany kin, w sieci pojawiły się liczne kontrowersje, które w głównym stopniu były związane z wyborem obsady. Sprzeciwy wobec najnowszego aktorskiego remake’u baśni Disneya nasiliły się jeszcze mocniej z pojawieniem się pierwszego zwiastuna. Spora część widzów miała uwagi co do wyglądu Dżina i wyboru Willa Smitha do odegrania tej roli. W dodatku sama stylistyka zwiastowała znaczne odstępstwo w stosunku do oryginału. Wiara w sukces i powodzenie tej produkcji były więc niczym, jak trzema życzeniami rzuconymi na wiatr, które nigdy nie będą mogły się spełnić. Tymczasem ku zdziwieniu gawiedzi, „Aladyn” nie okazał się katastrofą. Ritchiemu całkiem nieźle udało się uchwycić sedno opowieści. Baśniowy klimat, nasiąknięty arabską ornamentyką, udziela się więc widzowi już od pierwszych minut, a zawrotne tempo akcji jest w stanie szczerze go zainteresować. Nie ma co się jednak także oszukiwać – reżyser „Przekrętu” tworzy standardową, niczym nie wyróżniającą się opowiastkę o spełnianiu własnych marzeń, która w porównaniu do „Księgi Dżungli” Jona Favreau, nie posiada w sobie nic unikalnego.
I na tym polega główny problem z „Aladynem” – film ten można bowiem potraktować jako zwykłą rozrywki, ale z drugiej strony, gdy mamy tu do czynienia z adaptacją jednej z najlepszych bajek Disneya, to oczekiwania te słusznie mogły być o wiele większe. A wygląda to tak, jakby twórcy widząc szerzące się niczym rój szarańczy kontrowersje wokół niego, postanowili wybrać najbezpieczniejszą z opcji – czyli stworzenie kopii, którą jednocześnie nie można by było też nazwać kalką oryginału z 1992 roku. Nawet jeśli te zmiany się pojawiają, to i tak nie zmienia to faktu, że tegorocznemu „Aladynowi” znacznie bliżej do laurki na cześć baśni, niż próby własnej jej interpretacji. Pod wieloma względami film ten jest więc bardzo zachowawczy i ani na moment reżyser nie próbuje zejść z widocznej ścieżki. A wielka szkoda, bo przecież Guy Ritchie już nie raz udowadniał w świecie kina, że jest nie tylko sprawnym rzemieślnikiem, ale również prawdziwym pasjonatem kina, któremu przyjemność sprawia urealnienie swoich fantazji na ekranie. Szczególnie zabrakło tu jego „łotrzykowskiego” pazura, znanego choćby z „Sherlocka Holmesa”, czy „Kryptonimu U.N.C.L.E”. A przecież ta historia aż się prosiła o takie potraktowanie, bo tytułowy bohater żył z bycia złodziejaszkiem. Widać zatem, że potencjał Ritchiego nie został w pełni wykorzystany. Choć to całkiem solidnie wykonana robota, to można się było po niej spodziewać znacznie więcej.
Kadr z filmu "Aladyn" (źródło: materiały prasowe)
Nie pomaga ani trochę przeciętny scenariusz, którego Ritchie sam jest współautorem. Tylu bowiem z góry przewidywalnych zwrotów akcji i dziecinnych zachowań poszczególnych bohaterów doświadczycie tylko w niewielkiej części aktorskich adaptacji bajek Disneya. I niestety, ale „Aladyn” zalicza się do tej niechlubnej listy. Ale z drugiej strony na te niedociągnięcia i zbyt naiwne zachowania można jeszcze przymknąć oko. Bo czego innego można się było spodziewać po obrazie, adresowanym głównie w stronę młodszej publiczności?
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Aladyn" – Magia życzeń
Więcej artykułów od autora Filmaniak01
To tendencja: Gdy uczniowie wracają do szkoły we wrześniu, żałują że ich ferie letnie się skończyły i już odliczają dni do następnych. I nie ma w tym absolutnie nic dziwnego, bo podobnie ma się sprawa w przypadku dorosłych i ich urlopów. Jedne jednak wakacje nigdy się nie kończą, a żeby ich zaznać w życiu wcale nie potrzeba wiele. Wystarczy włączyć komórkę, wpisać has
Każdy iluzjonista ma inny sposób działania, sztuczki i sposoby na to, by widzowie mogli go docenić, ale łączy ich jedna zasada, która nigdy się nie zmienia: „W magicznej sztuczce nie chodzi o to, jak ją zrobić. Prawdziwa sztuka polega na tym, by ludzie w nią uwierzyli”. Dla magików ta zasada jest jak przykazanie, którego zawsze należy się trzymać, bo inaczej pokaz nie
Pewien belgijski detektyw o niskim wzroście, jajowatej głowie i wielkich wąsach, rzekł niegdyś, że: „Gdziekolwiek jest ludzka natura, tam jest i dramat”. I zapewne nie byłoby w tym zdaniu nic dziwnego, gdyby nie fakt, że akcja jego przygód działa się w latach 30 XX wieku, a mimo to wciąż jego słowa trafnie opisują nas samych i nasze rodziny. Co ma jednak wspólnego zła
Okres dojrzewania to taki czas w życiu każdego nastolatka, w trakcie którego odkrywa on nieznane przez niego drogi przeznaczone dla dorosłych, próbując doświadczyć coraz to nowszych wrażeń. To właśnie wtedy młodzież przeżywa swoje pierwsze miłosne zawody, spełnia pasje i próbuje odnaleźć ścieżkę, którą będzie podążać w przyszłości. Lecz tuż za rogiem kryją się również
Niegdyś animacje kojarzyły się wyłącznie z rysunkowymi kreskówkami od Walta Disneya. W swoim czasie były to na pewno dzieła kultowe. Lecz wraz z kolejnymi latami świat poszedł do przodu, podobnie jak filmy, w których technologia zaczęła odgrywać coraz większą rolę. Dlatego te piękne bajki potrzebowały czegoś, co by mogło zapoczątkować coś zupełnie nowego. A tą zmianą
Polecamy podobne artykuły
Pochodzi ze śląskiego Lublińca i ma talent, którym dzieli się z publicznością w całej Polsce. Nie. Paweł Szreter nie tańczy, nie śpiewa ani nie gra na gitarze. Paweł rozbawia, choć nie jest kabareciarzem. I najważniejsze – czaruje. Dosłownie i w przenośni. Nie tylko swoim uśmiechem, ale przede wszystkim umiejętnościami!
Jak w dzisiejszych czasach stworzyć dobre kino dla całej rodziny, które nie będzie ani infantylne, ani zbyt poważne? Jak w świecie pełnym tematów tabu stworzyć coś, co zachwyci całą widownię w każdym wieku? Tym razem Jon Favreau zdecydował się na sprawdzony sposób. Opowieść autorstwa Rudyarda Kiplinga upiększył dwudziestopierwszowieczną technologią i przedstawił widow
Filmowych adaptacji „Księgi dżungli”, zbioru opowiadań wydanych w końcówce XIX wieku (!), było w Hollywood co najmniej parę. Osobiście jak przez mgłę pamiętam zarówno bajkowy musical od Disneya z 1967 r. jak i w pełni aktorską wersję z Jasonem Scottem Lee w roli głównej z 1994 r., tym niemniej w sercu pozostał mi pewien sentyment do postaci Mowgliego żyjącego wśród dz
„Nowe przygody Aladyna” nie sprawiają wrażenia, bynajmniej nie ze zwiastunów, zabawnej komedii czerpiącej garściami z popkultury oraz sprawnie prześmiewającej społeczeństwo. Nie ulegnijcie jednak złudzeniom. Francuskiej produkcji w reżyserii Arthura Benzaquena udało się to, co twórcom zza wielkiej wody wychodzi jedynie sporadycznie, naprawdę rozbawić widzów. Nie wierz
Teraz czytane artykuły
Legendy i baśnie nie od dziś cieszą się wielką popularnością. Do jednych z pierwszych można zaliczyć opowieści ze starożytnego Egiptu oraz Grecji, w których głównymi bohaterami stawali się herosi jak Perseusz czy Herkules. A część z tych mitów poza świadectwem wiary zyskała też funkcje dydaktyczne, które kształtowały swoimi mądrościami przyszłe pokolenia.
Zachwyciła jurorów programu Voice of Poland wykonaniem Cry Baby z repertuaru Janis Joplin. Ma 27 lat. Na scenie zachowuje się niczym bokser po wygranej walce. Kobieta o głosie jak piła, którym tnie wszystko na swej drodze. Przed wami Natalia Sikora, nowa nadzieja polskiego rocka i bluesa.
Czy boimy się karuzeli? Sprawdzimy, co obecnie oferują lunaparki. Jakie atrakcje wywołują strach, lęk a jakie podniecają śmiałków.
Temat istot pozaziemskich poruszany jest od niepamiętnych czasów. Starożytne teksty bardzo często wspominają o bytach, które skolonizowały Ziemię i przekazały ludziom wiedzę dotyczącą różnych dziedzin życia. Badania uczonego - Normana Bergruna - wskazują, że nie jesteśmy jedyną rasą we wszechświecie.
Małgorzata Szkoda-Hreczuch to wokalistka polskiego, melodic death metalowego, zespołu Moyra. Grupa prężnie się rozwija i na początku lutego 2020 roku wydała kolejną EPkę pt. „ReGenesis”. Muzycy wyruszyli również w trasę z formacją Vane, która została przerwana z powodu koronawirusa. Tematów było dużo, więc postanowiłem porozmawiać z tą utalentowaną i charyzmatyczną wo
Czy istnieje materiał, który jest idealnym izolatorem akustycznym? Do tej pory wygłuszenie np. pomieszczeń było bardzo trudnym zadaniem. Nie było materiału budowlanego, który by miał doskonałe właściwości pochłaniające fale dźwiękowe. Czy współczesna chemia poradziła sobie i z tym problemem?
15 sierpnia w położonym niedaleko Włocławka, Kowalu odbył się Piknik Strażacki. Nie zabrakło wielu atrakcji dla dzieci , jak i dorosłych. Około godziny 18.30 w dobry nastrój wprowadzili wszystkich muzycy z cygańskiego zespołu Don Vasyla. Ale bez wątpienia najlepsze nastąpiło o 20.30, gdy na scenie pojawił się on – Jacek Stachursky.
Genialny wynalazca, umysł porównywalny do wielkiego Leonarda da Vinci. Zapomniany i jednocześnie oszukany przez ludzkość, a to przecież jemu zawdzięczamy istnienie prądu zmiennego, radia, internetu, telewizji, a to tylko kilka spośród 300 patentów jego autorstwa.
Joł! Opowiem wam o pewnym belfrze, który z dobrego zmienił się w złego, wkraczając w świat biznesu narkotykowego. W mieście Albuquerque mieszkając, tworzył najmocniejszą metamfetaminę, niczym budujący sieć pająk. Na imię miał Walter, ale Heisenbergiem go zwali, był ciągle na fali.
Możecie nazwać mnie ignorantem, ale nigdy nie udało mi się przeczytać zarówno „Lśnienia”, jak i „Doktora Sen”. Wiem, powinienem się wstydzić, szczególnie iż bardzo sobie cenię Stephena Kinga i wręcz ubóstwiam jego powieści. Obiecuję poprawę, naprawdę. Niemniej, widziałem przynajmniej adaptacje obu rzeczonych książek. „Lśnienie” w reżyserii Stanley’a Kubricka to niewąt
W kręgach akademickich przyjął się pogląd, iż człowiek pochodzi od małp. Jednak gdy skrupulatnie przeanalizujemy poszczególne cechy ludzkiego ciała, okazuje się, że w pewnych przypadkach zdecydowanie bliżej jest nam do gadów.
"Far Cry 3" (premiera w 2012 roku) to gra stworzona i wydana przez francuskie studio Ubisoft znane m.in. z serii "Prince of Persia". Tym razem ekipa z Montreuil stworzyła coś, co jest jak olimpiada, pojawia się co cztery lata, choć na pewno idei olimpijskich to ta seria nie prezentuje.
Często miewamy w swoim życiu tzw. deja vu. Jest to odczucie, że dana sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, już nam się kiedyś przydarzyła. Ale ten artykuł będzie poświęcony innemu, chyba jeszcze bardziej niezwykłemu i ciekawszemu pojęciu, czyli efektowi Mandeli. Cóż to takiego?
Na początku grudnia 2013 roku ta kultowa grupa wystąpiła na Antarktydzie. Unikatowy koncert z udziałem zwycięzców konkursu - fanów z Ameryki Łacińskiej oraz naukowców z miejscowej bazy był niezapomnianym przeżyciem. Metallica stała się jedynym zespołem, który zagrał na wszystkich kontynentach.
Tajemnica starej puszczy scenariusz: Przemysław Jankowski, Część druga.
Każdy z nas ma jakąś ulubioną cząstkę w wielu dziedzinach życia, do której przywiązuje podświadomie większą wagę – zespół muzyczny lub sportowy, książka, reżyser, kolor czy danie. Każdy gracz ma zatem tę ukochaną grę, do której nostalgiczne uczucie nie zostało zasypane piaskami czasu ani wypchnięte przez inne obowiązki i zainteresowania – natomiast każdy gracz lubiący
Zna go każdy miłośnik kina i literatury, ale chyba nikt nie chciałby stanąć z nim do konfrontacji. To postać magnetyczna i odrażająca jednocześnie. Nadal zajmuje wysokie miejsce w rankingach na najbardziej przerażających antagonistów w historii kina. Smakosz wina, koneser wybornej kuchni, znawca sztuki i muzyki klasycznej, wybitny psychiatra i… kanibal.
Należy rozpocząć od apelu do doświadczonych twórców hollywoodzkich hitów: panowie (szczególnie tyczy się to niejakiego M. Baya) patrzcie i uczcie się, jak robić jednocześnie rozrywkowe i inteligentne kino na wysokim poziomie. Właśnie takim filmem jest „Ewolucja planety małp” w reżyserii Matta Reevesa („Projekt: Monster”) i bez cienia wątpliwości można go polecić wszys
Nowości
Małgorzata Szkoda-Hreczuch to wokalistka polskiego, melodic death metalowego, zespołu Moyra. Grupa prężnie się rozwija i na początku lutego 2020 roku wydała kolejną EPkę pt. „ReGenesis”. Muzycy wyruszyli również w trasę z formacją Vane, która została przerwana z powodu koronawirusa. Tematów było dużo, więc postanowiłem porozmawiać z tą utalentowaną i charyzmatyczną wo
Święta Wielkiejnocy tuż za rogiem. Goście się zjadą. Czas więc już myśleć nad różnymi ciastami i potrawami mięsnymi. A może w tym roku warto by czymś zaskoczyć swoich bliskich i przygotować danie, które wcześniej nie stało na naszym wielkanocnym stole. Co powiecie np. na zimną babkę, którą kilka dni temu wykonałam. Wygląda z daleka jak kolorowy wypiek ze słodką galare
Wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
Wydawało się, że o żywych trupach opowiedziano wszystko. Zaczęło się od kinowej klasyki Romero, z czasem zombie trafiły do komedii, a nawet sam Jim Jarmush się nimi zainteresował (patrz: „Truposze nie umierają”). Upomniała się także o nie telewizja (patrz: „The Walking Dead”). Raz były powolne, silne i głodne; innym razem szybkie, silne i głodne. A łączyło je to, że p
Każdy z nas ma jakąś ulubioną cząstkę w wielu dziedzinach życia, do której przywiązuje podświadomie większą wagę – zespół muzyczny lub sportowy, książka, reżyser, kolor czy danie. Każdy gracz ma zatem tę ukochaną grę, do której nostalgiczne uczucie nie zostało zasypane piaskami czasu ani wypchnięte przez inne obowiązki i zainteresowania – natomiast każdy gracz lubiący
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
Artykuły z tej samej kategorii
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
1.106