Lecz jednego absolutnie nie można wybaczyć: tego, co zrobiono w tym filmie z postacią głównego antagonisty, czyli Dżafarem (to aż woła o pomstę do nieba!). W oryginalnej wersji przygód „Aladyna” ten niebezpieczny wezyr, któremu nieodłącznie w kolejnych spiskach towarzyszyła papuga Iago, zawsze wzbudzał odrazę, ale także pewnego rodzaju fascynację, która sprawiała, że intrygował on widza. Słynny wezyr na przestrzeni lat przeszedł jednak w aktorskiej wersji niezwykłą przemianę z chytrego manipulanta na ogarniętego obsesją żądzy władzy skąpca. Ta zmiana wizerunku miałaby może jeszcze jakiś sens, ale fabuła bez pomysłu tworzy z Dżafara zwykłego głupca. Wcielający się w niego Marwan Kenzari nie radzi sobie w tej roli. Przeszarżowuje z kolejnymi okrzykami, stanowiącymi idealną kwintesencję jego występu. I nawet nie dostaje ani jednej piosenki do zaśpiewania (tak, nowy „Aladyn” to musical)… Wielki żal. Tym bardziej że pamiętając jak świetnym antagonistą był Dżafar w animowanej wersji, ten wygląda jak jego zwykła parodia.

 

Kadr z filmu "Aladyn" (źródło: materiały prasowe)

 

Na szczęście od strony wizualnej film w większości scen jest piękny. Pewnie i tutaj można się przyczepić paru niedoskonałości, ale w żadnym stopniu nie wpływają one negatywnie na odbiór całości. Przede wszystkim należy tutaj pochwalić ludzi odpowiedzialnych za scenografię i dobór kostiumów. To w głównej mierze dzięki ich zasłudze ten film ma w sobie niesamowity klimat i magię, którą nie można przyrównać z niczym innym. Słowo należy się również efektom specjalnym, które choć oczywiście w żadnym stopniu nie dorównują „Księdze Dżungli”, to (pamiętając zwiastuny) koniec końców wyszły one naprawdę dobrze! Mnie najbardziej zachwyciły projekty zwierząt, a i sam „niebieski” Dżin ani trochę nie wygląda sztucznie. Dla tych więc, którzy uwielbiają doświadczać wrażeń audiowizualnych, ten film będzie samą przyjemnością.

 

Tak jak wszystko na to wskazywało, „Aladyn” w dalszym ciągu kontynuuje tendencję Disneya do wplatania w treść fabuły kolejnych musicalowych utworów. W przeszłości ten zabieg czasami się udawał (patrz „Piękna i bestia”), ale czasami stanowił też przeszkodę, czego przykładem były „Tajemnice lasu”. A jak jest z „Aladynem”? Otóż wrażenia muzyczne także pozostawiają pewien niedosyt. Z całą pewnością nie można mieć pod tym względem większych uwag co do ich wykonania, bo obsada zaskakująco nieźle poradziła sobie z tymi niełatwymi tekstami. Zdecydowanie na prowadzenie wśród nich wysuwa się zwłaszcza Naomi Scott, odgrywająca rolę Dżasminy. To ona kradnie show i zachwyca swoim niebiańskim głosem. Singiel „Speechless” w jej wykonaniu to klasa sama w sobie! – spełnienie marzeń dla dziewczynek. Nie przekonuje za to osłonka w postaci zjaw. I tak w zasadzie jest też przy każdej innej piosence. Wykonanie nie zawodzi, ale brak w tych tekstach i aranżacjach czegoś, co by mogło chwilę dłużej przykuć uwagę widza jak w przypadku „Pięknej i bestii”. Momentami są wręcz one na siłę wciśnięte do fabuły, ale i tak miło się ich słucha.

 

Kadr z filmu "Aladyn" (źródło: materiały prasowe)

 

Poza nieszczęsnym Dżafarem i nijakim Sułtanem (Navid Negahban) reszta obsady zaskakująco dobrze odnalazła się w powierzonych rolach. To, co właściwie ciągnie ten film do przodu, to relacja pomiędzy Aladynem, a księżniczką Dżasminą. Ich wzajemne uczucie udziela się oglądającemu, a rosnąca miłość jest w pełni wiarygodna – to bardzo zgrany duet. To oni są najjaśniejszymi gwiazdami tej historii i tak też być powinno. Bo „Aladyn” opowiada nie tylko o marzeniach, ale i miłości. Szczególnie pozytywnie zaskoczył odtwórca tytułowej roli, Mena Massoud. Pomimo nikłego doświadczenia ten kanadyjski aktor o egipskich korzeniach poradził sobie przyzwoicie. Z miejsca da się polubić tego uśmiechniętego Aladyna i jego duet z małpką Abu. A Naomi Scott jako księżniczka Dżasmina jest przeurocza. Pomijając jej zdolności wokalne, co do gry aktorskiej również nie można mieć większych uwag.

 

Najwięcej kontrowersji przed premierą filmu nie dotyczyło jednak ani stylizacji całej historii, ani wyboru brytyjskiej, białej aktorki do roli Dżasminy, a tego że to właśnie Will Smith miał się wcielić w Dżina. Już jego wygląd w zwiastunach pozostawiał sporo do życzenia. W oryginalnej, animowanej głos tej postaci podłożył legendarny, zmarły już komik Robin Williams, i był to strzał w dziesiątkę. Misją niemożliwą wydawało się więc przebicie tego poziomu. Na szczęście Will Smith nie próbuje ani trochę papugować Robina Williamsa, tworząc własną interpretację. Dżin Willa to taki lekki duch, z zabawowym podejściem do życia i skłonnością do narcyzmu. Jego poczucie humoru oraz marzenie o zostaniu człowiekiem sprawiają, że trudno mu nie kibicować, tym bardziej że Smith, po którym spodziewałem się Złotej Maliny za tą rolę, ostatecznie spisał się naprawdę bardzo dobrze w tej roli. I choćby dla niego choćby warto obejrzeć tę baśń.

 

Kadr z filmu "Aladyn" (źródło: materiały prasowe)

 

Gdyby ktoś parę miesięcy temu powiedział mi, że najnowszy „Aladyn” będzie widowiskiem, które będzie się cieszyć sympatią wśród widzów, to zapewne bym go obśmiał. Wszystkie zapowiedzi wskazywały bowiem, że najnowsze dzieło Guya Ritchiego okaże się kolejną wtopą. Tak się jednak nie stało. „Aladyn” nie tylko okazał się sukcesem globalnym, ale także przyzwoitym filmem. Z drugiej jednak strony nie ma co się doszukiwać tutaj baśniowej specyficznego stylu Ritchiego czy Jaskini Cudów. Temu filmowi bliżej do typowej lampki, jakich było już wiele, niż do tej magicznej, którą wystarczy potrzeć 3 razy by otrzymać coś niezwykłego. Ale i tak należy się cieszyć z tego co jest, gdyż mogło być znacznie gorzej… Może zatem magia naprawdę istnieje, a cuda się zdarzają? Kto wie…

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

*Recenzja wersji filmu z napisami. Autor nie wie, jak wypada dubbing.

 

**Autor recenzji publikuje swoje teksty także na blogu: filmaniak928693912.wordpress.com oraz jako Optimus_999 na Filmweb.pl

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję