"Babyteeth" – Australijska szczepionka - Recenzje filmów

W zalewie kina made in America, co jakiś czas przeciskają się „perły” z krainy kangurów. I dobrze. Jaki nie byłby to gatunek, taki obraz jest zawsze na swój sposób oryginalny, inny niż typowe hollywoodzkie produkcje. Podobnie jest z „Babyteeth”. Okej. Nakręcono już amerykański film, zarówno tematycznie zbliżony, jaki przefiltrowany przez reżyserską wrażliwość. „Earl, ja i umierająca dziewczyna” (jego recenzję znajdziecie także na portalu Altao.pl) też wyciskał łzy, ale bez emocjonalnego szantażu (choć się o niego ocierał). I także próbował zrewolucjonizować gatunek nastoletnich dramatów ze śmiertelną chorobą na pierwszym planie. A jednak „Zęby mleczne” to historia, która jeszcze bardziej zaskakuje podejściem do tak trudnej tematyki.

 

Symboliczny tytuł i pierwsze ujęcie nie są przypadkowe. Również wpleciony w obraz słynny utwór „Golden Brown” brytyjskiego zespołu The Stranglers w pięknej wersji smyczkowej. Już wiadomo, że film będzie daleki od banału. To prawda. Australijska reżyserka Shannon Murphy (wcześniej pracowała przy serialach, m.in. „Obsesji Eve”) oraz scenarzystka Rita Kalnejais (kiedyś zagrała epizod w „Ghost Rider”!) opowiadają w taki sposób, że w trakcie seansu czuję się, jakbym dostał morfinę. Szczepionkę, której zawartość rozpływa się po moim organizmie. Już się nie boję, nie odczuwam lęku związanego z chorobą mojego ojca. Ten film oczyszcza duszę i ciało z zalegających toksyn i sprawia, że na życie zaczynamy patrzeć w jaśniejszych barwach.

 

Kadr z filmu "Babyteeth" (źródło: materiały prasowe)

 

Fabuła jest prosta: śmiertelnie chora nastolatka Milla poznaje przypadkiem starszego od siebie Mosesa – niegrzecznego chłopaka z problemami, wytatuowanego dilera narkotyków. Jej życie zmienia się o 180 stopni. Wreszcie nie będzie odliczać dni do nieuniknionego końca. Wreszcie odkryje, czym jest pierwsza miłość. A jej rodzice odzyskają nieco nadziei, widząc uśmiechniętą córkę. Mimo że Mojżesz (pozwólcie, że użyje spolszczonego imienia) początkowo nie daje się lubić. Jest niczym taran, bomba z opóźnionym zapłonem. Nie „otwiera morza”, prędzej może zalać mieszkanie i je okraść. Kto wie, co takiemu jeszcze uderzy do głowy… Ten opis sugeruje, że przekroczenie granicy sztampy było prawdopodobne, jednak Shannon Murphy jest wierna swojej wizji. Uff… Ulga.

 

Jest tak, jak mówił Tomasz Raczek w swojej recenzji. „Babyteeth” należy oglądać przez metaforyczne szkła progresywne. To, co dostrzega się z bliska, to jedynie zwykły film o chorej dziewczynie, jakich wiele. Ale już poszerzając kąt widzenia, można ujrzeć więcej. Na przykład Henry’ego, Annę i ich relacje. On – psychiatra. Wydaje się więc, że łatwo pogodzi się z tym, co spotkało Millę. Ona – uzdolniona pianistka i skrzypaczka. Jednak muzyka nie sprawia jej radości. Czy jeszcze zagra z córką? Jest też przyjaciel rodziny, nauczyciel Milli, który stara się dźwiękiem skrzypiec podarować jej jakiś cel i uśmiech, mimo że nie wie (podobnie jak widzowie), ile dni i godzin tej nastolatce zostało. Co ciekawe, reżyserka i scenarzystka nie zdradzają nawet, jaki dokładnie nowotwór zaatakował bohaterkę filmu. Nie ma scen szpitalnych. Nie to jest tutaj najważniejsze.

 

Kadr z filmu "Babyteeth" (źródło: materiały prasowe)

 

Najważniejsze to zdążyć poznać piękno, szczęście i sens życia. Teraz, na skróty. Bo może nie być już okazji. Milla nie jest jeszcze dorosła, ale dzieckiem też nie – straciła swój mleczny ząb. I chyba „Babyteeth” nie byłby tak ciepłym i godnym uwagi filmem, gdyby nie kreacja Elizy Scanlen. Młodziutka aktorka, która oczarowała niedawno w „Małych kobietkach”, ponownie to robi. Ten jej urok i delikatność w połączeniu z energią, odwagą i siłą charakteru – coś fantastycznego! Toby Wallace (serial „The Society”) to z kolei moje tegoroczne aktorskie odkrycie. Jak on wciela się w Mojżesza! Hipnotyzuje i odpycha jednocześnie. Między nim a Elizą jest taka chemia, że niemal czuć jej „zapach” przez ekran. Nie dziwi mnie nagroda im. Marcello Mastroianniego w kategorii najlepszy debiut, jaką Toby otrzymał na festiwal w Wenecji. Przekonujący są także Ben Mendelsohn i Essie Davis. Jego do tej pory większość widzów kojarzyła z ról przebiegłych antagonistów w „Player One” i „Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie”. Tutaj pokazuje się z zupełnie innej strony. Jako mąż i ojciec musi jednocześnie pocieszać córkę oraz przepisywać stos tabletek żonie. Nie da się mu nie kibicować w jego codziennej wewnętrznej walce. Davis, znana z psychologicznego horroru „Babadook”, w tym filmie też przechodzi totalny kryzys. Z otumanioną lekami Anną widz utożsamia się równie mocno.

 

Kadr z filmu "Babyteeth" (źródło: materiały prasowe)

 

„Będę twardy, dam radę”. Tak powtarzałem sobie w myślach. Nie ma tu przecież wielkich i tanich melodramatycznych chwytów w stylu Hollywood. A jednak się wzruszyłem, a po moim policzku spływały łzy – jedna za drugą. Aktorzy to sprawili, a konkretniej to, co dzieje się na ich twarzach w finale. Podobała mi się też budowa narracyjna filmu w formie prowadzonego pamiętnika (inne tytuły dla poszczególnych rozdziałów/dni). Może i ociera się o groteskę i przerysowanie (patrz: np. postać sąsiadki), ale i tak działa lepiej niż niejedna, znieczulająca miejscowo, pastylka. „Babyteeh” to obraz nieoczywisty, rozmywający podział na czarne i białe, złe i dobre. Autentyczny. Starający się odczarować śmierć. I do tego mający świetnie dobraną ścieżkę dźwiękową, ze wspomnianym „Golden Brown”, a także „Diamond Day” i innymi wpadającymi w ucho kompozycjami (także klasycznymi).

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

PS. Zamiast łykać tabletkę na nerwicę i stres, lepiej obejrzeć ten film. Polecam. Przetestowałem i działa naprawdę dobrze! Powikłań brak.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję