"Pięć zauroczeń" – Nudziarz w krainie namiętności - Recenzje książek

Nie. Nie. Nie. Nie. Nie. Pięć razy powtórzę to słowo. Miłe panie, to przez WAS jestem tak mocno zawiedziony wydaną w maju 2020 roku w Polsce powieścią André Acimana. Pisałyście na portalu LubimyCzytać.pl, że autor znowu uwodzi swoim stylem. Że nadal jest bardzo liryczny, melancholijny. A wszystko przeszywa barwnymi, ładnie wyważonymi zdaniami, nadając fabule jedynego w swoim rodzaju klimatu. Tymczasem okazuje się (moim zdaniem), że pisarz przedobrzył. W tej książce może i nie brakuje namiętności, ale to i tak droga przez mękę. Nie polubiłem głównej postaci. Metafory. Opisy. Myśli w głowie. Wizje. Tego jest za dużo. A za mało atmosfery i wątku z początkowych stron. Czuję się seksualnie okaleczony i oszukany. W te dni tylko zasnąć, a w noce wyć do Księżyca!

 

Szkoda. Tym bardziej, że pierwsze z ponad 300 stron zapowiadały coś na miarę „Call Me by Your Name”. Ok. Tamta powieść też miała wady. Też momentami zalatywała banałem i grafomanią, ale film na jej podstawie spowodował, że ciepło ją wspominam (przepraszam, że nie stworzyłem recenzji). Kibicowałem nastoletniemu bohaterowi, aby przeżył jeszcze więcej upojnych chwil ze starszym od siebie Olivierem. Aciman, a później Luca Guadagnino bardzo przekonująco przedstawili ten romans na tle włoskiego, urokliwego miasteczka. Ta historia była jak piórko lecące na wietrze. Jak delikatny dotyk dłoni. Nostalgiczna. Subtelna. Przenosząca do innego, uczuciowego wymiaru. „Pięć zauroczeń” mimo zachęcającego tytułu i równie zachęcającej okładki w odcieniach błękitu jest niestety powieścią nudną. Paul to nie Elio. Chociaż niektórzy stwierdzą, że to taki sam bohater, tylko pomnożony przez liczbę 5 (także miał rodziców z wyższych sfer intelektualnych). Tyle razy będzie przecież zakochany. Jest biseksualny, więc ma większe „pole do popisu”, więcej możliwości.

 

Okładka (źródło: www.gwfoksal.pl)

 

Obawiałem się trochę pierwszego rozdziału, kiedy Paul wspomina przeszłość. Jako 12-letni chłopak zaczyna fascynować się sporo starszym (choć nadal młodo wyglądającym) stolarzem. Wiecie. Taka różnica wieku. Dziecko i dorosły facet. To może kojarzyć się jednoznacznie i negatywnie. Ale to Aciman. Nie było więc mowy, aby ta część książki wywoływała zgorszenie. Znacie film „Ból i blask” Pedro Almodóvara z Antonio Banderasem? Tam również był podobny wątek i tak samo pięknie ukazany. Podobała mi się podróż, jaką odbywa, będący już studentem, Paulo (tak też jest nazywany) do miasteczka, w którym dorastał. Jak szuka śladów przystojnego stolarza. Można było poczuć pewną wyraźną tęsknotę. Wiarę, że mu się uda. Że odnajdzie dawnego przyjaciela. Tymczasem, co już sugeruje tytuł, czytelnik zapoznaje się później z innymi „obiektami” westchnień. Proszę się nie dziwić, że użyłem takiego słowa. Po prostu trzy kobiety i jeden facet, do w których Paul się zakochuje, są dla mnie niczym figury bez charakteru. Jedynie Manfred wydaje się postacią dość interesującą. A dziewczyny? Cóż. Nawet nie pamiętam ich imion.

 

Nowy Jork (bo tam m.in. przenosi się „akcja”) nie ma tego klimatu, co południe Italii. Miłość raz gaśnie, by następnie zapłonąć. Wrażliwy czytelnik powinien być więc zachwycony nieuchwytnymi zauroczeniami i namiętnościami, które co rusz wychodzą na wierzch. Niestety, nie pomaga ani pierwszoosobowa narracja i dość zaskakujący finał, ani analiza przeżytych romansów i szczegółowe opisywanie emocji, jakie kiełkują w głowi bohatera. Większość z opowiadań tworzących jedną całość jest tak monotonnych, że nic tylko ziewać (odważnych momentów seksu brak). Denerwowało mnie to niezdecydowanie młodzieńca. To jego skakanie z kwiatka na kwiatek, szukanie ideału. Dialogów tu jak na lekarstwo, ale może i lepiej, bo są one rozmowami bogatych, pięknych ludzi, którzy tak naprawdę nic nie wiedzą o problemach osób, które cierpią z powodu samotności, braku pracy i seksualnego niespełniania. Paul ma świetną posadę, gra w tenisa, spaceruje i może mieć każdego i każdą.

 

Zdjęcie ilustracyjne (źródło: kitodiaries.com)

 

„Pięć zauroczeń” to powieść, w której mamy do czynienia z motywem tożsamości seksualnej. Gdyby autor twardo stąpał po ziemi i wykreował ciekawszych bohaterów „z sąsiedztwa”, to owa tematyka wybrzmiałaby bardziej przekonująco. Wtedy może i jakaś łza spłynęłaby po policzku, a wiele scen ciężko byłoby usunąć z pamięci. Tymczasem pozostał w głowie tylko jeden cytat:„Kochamy w życiu tylko raz; czasami za wcześnie, czasami za późno; pozostałe miłości są zawsze odrobinę za bardzo przemyślane”, Tak prawdziwe, tak banalne…

 

Ocena: 3/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję