Na uwagę zasługuje również zamiana ról. W kontynuacji opanowani i pewni siebie Jeźdźcy, pociągający za sznurki każdego show i przewidujący z dużym wyprzedzeniem poczynania swoich przeciwników, momentalnie zostają pozbawieni kontroli nad własnym spektaklem, stając się przedmiotem czyjeś magicznej sztuczki – poetycka wręcz ironia. Zdezorientowani muszą działać bez skrupulatnie ułożonego planu, po raz pierwszy improwizować, co zdecydowanie wpływa na korzyść produkcji – nieco odświeża użyty powtórnie schemat. Ponadto twórcy nie zapomnieli również o swoich bohaterach. Pobieżnie przedstawieni poprzednio Dylan Rhodes i Thaddeus Bradley zostają w kontynuacji znacząco rozbudowani, m.in. przy wykorzystaniu sprawnie wplecionych retrospekcji. Twórcy dokładają kolejne karty do łączącej obu bohaterów historii, zachowując oczywiście asa w rękawie, dzięki któremu są w stanie wywrócić całą opowieść do góry nogami. Ich psychologiczna gra przypomina partyjkę szachów – to nawet intrygujące. 

 

Jednakże niewątpliwym atutem produkcji są magiczne sztuczki. Tym razem twórcy przeszli samych siebie, zaprezentowane bowiem przez nich bajeranckie tricki przekraczają najśmielsze oczekiwania. Naprawdę nie sądziłem, że pod tym właśnie względem uda się twórcom mnie kolejny raz oczarować, co ja bredzę, sekwencja z kartą do gry po prostu odebrała mi mowę. Z pewnością była naciągana, jednak jej wykonanie oraz rozmach – po prostu mistrzostwo. Twórcy wznieśli się tutaj na wyżyny swoich umiejętności, jeśli więc podobały wam się sztuczki z jedynki, to podczas kontynuacji będziecie olśnieni zaskakującymi pomysłami oraz równie imponującym wykonaniem magicznych tricków. Dodajmy do tego liczne akcenty humorystyczne (bardzo często wplecione w same sztuczki – pojedynek Dylana Rhodesa z wrogami), a także odpowiednio stopniowane napięcie w kluczowych scenach obrazu, a z pewnością nie będziecie mogli narzekać na nudę.

 

Kolejnym atutem obrazu są różnorodni bohaterowie podszyci znakomitym aktorstwem. Brakuje oczywiście Henley Reeves zagranej przez promieniującą dziewczęcym urokiem Islę Fisher, jednak Lizzy Caplan godnie ją zastąpiła. Szczęśliwie aktorka nie starała się na siłę stworzyć z własnej bohaterki lustrzanej kopii poprzedniczki. Wykreowała po prostu zupełnie nową postać, wprowadzając do serii odrobinę świeżości. Nie jest też kolejną miłosną zdobyczą Daniela Atlasa, za co twórcom należy się duży plus. Lula w wykonaniu Lizzy Caplan to gadatliwa (często wylewa z siebie potok słów) i nieopierzona iluzjonistka, która dzięki swojemu wrodzonemu urokowi oraz radosnemu usposobieniu szybko pozyskuje sympatię. Z kolei stara gwardia dalej przyciąga uwagę. Dzięki swojej charyzmie oraz zniewalającemu urokowi osobistemu kolejny raz kradną widzom serca. To zespół diametralnie różniących się indywiduów, tak więc każdy kinoman znajdzie tutaj własnego faworyta, któremu będzie kibicował. Dodatkowo aktorzy świetnie czują się razem na scenie. Nie brakuje pomiędzy ich bohaterami partnerskiej chemii, a to przekłada się na wiarygodność postaci oraz bliską relację z widzem, któremu magicy nie są po prostu obojętni. Warto dodać, że źródłem humorystycznych akcentów w dalszym ciągu są cyniczny i arogancki Daniel Atlas oraz odznaczający się dużym dystansem do własnej osoby Merritt McKinney, lecz tym razem wspomnianej dwójce towarzyszy również gadatliwa i szczerze zabawna Lula.

 

„Iluzja 2” to świetne kino rozrywkowe, które niestety cierpi na typowe objawy charakterystyczne dla kontynuacji. Mimo widocznego postępu w kilku aspektach film nie zaskakuje i nie bawi już równie dobrze, co poprzednik, który był swego rodzaju nowością. Jednakże czy odbiera to przyjemność z seansu? W żadnym razie! Produkcja ciągle zapewnia doskonały relaks po męczącym dniu, a kilka naprawdę udanych pomysłów inscenizacyjnych z pewnością imponuje swoją oryginalnością i rozmachem. Nie ma tutaj jeszcze mowy o zmęczeniu materiału, co więcej, możemy z nadzieją patrzeć w przyszłość, twórcy bowiem dobitnie skończyli już swoją historię (wyeksploatowali do samego końca wszystkie możliwe wątki), tak więc teraz pora na coś zupełnie nowego. Podsumowując, „Iluzję 2” z czystym sumieniem mogę wam polecić, ponieważ to ciągle warte uwagi widowisko, pełne kuszącej magii. 

 

Ocena: 7,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Autor recenzji publikuje też na portalu MoviesRoom.pl oraz Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję