aragorn136 (25254 pkt)Strona WWW Autora„Bo pić to trzeba umieć” – twierdzi mój stryjek Wiesław na suto zakraplanej, rodzinnej imprezie. Widać, że bohaterowie filmu nie biorą sobie tych słów do serca. Przechylają kieliszek za kieliszkiem, ale ciągle im mało. Chlanie przybiera znamiona niemal bolesnego rytuału. Wódka zamienia się w spirytus. Procenty we krwi rosną. Atrofia dopada niektóre narządy, szczególnie wątrobę. Wszyscy wpadają w sidła strasznego nałogu. Wśród nich jest Jerzy – pisarz. Jego życie to bezustanna sinusoida – od domu i tytułowego baru do szpitala odwykowego, raz na wozie, raz pod wozem. Leczenie i chwilowa abstynencja nie pomagają. Jerzy już nie wie, co jest rzeczywistością, a co majakiem zniewolonego alkoholika. Nawet miłość do poznanej pod bankomatem kobiety nie jest w stanie nawrócić go na ścieżkę trzeźwości .
Bolesne? Tak i to bardzo. Tymczasem zwiastun sprytnie skonstruowano jako komedię, co miało na celu przyciągnięcie do kin rzeszy Polaków (wiadomo, aby koszty produkcji zwrócić z nawiązką). Ci, którzy znali wcześniejsze dzieła Smarzowskiego lub czytali książkę, wiedzieli że to blef. Inni zapewne poczują się oszukani (są tacy ludzie, którzy planują wypad na seans, sugerując się jedynie zwiastunem).
Problem w tym, że „Pod Mocnym Aniołem” nawet jako dramat, nie zachwyca. Dokonuje emocjonalnego gwałtu na naszej psychice, ale nie potrafi wzruszyć. Wyżej opisana, skrótowo fabuła, aż prosi się o przedstawienie w nieco inny sposób. Brakuje tej nici subtelności i surowości jednocześnie, pięknie ukazanych m.in. w znakomitej „Pętli” Hasa.
Reżyser próbuje przestraszyć widza, dostarczając półtoragodzinną terapię szokową. Zamiast kaca moralnego, pozostaje jedynie ból głowy i pytanie: dlaczego w takiej formie? I choć aktorzy są dość wiarygodni (prawie stała ekipa Wojtka), szczególnie: Andrzej Grabowski w roli dyrektora szpitala czy Arek Jakubik kreujący postać zdegenerowanego kierowcy ciężarówki, a Robert Więckiewicz ma fizjonomią idealnie pasującą do przeciętnego pijaka, to całość pęka w szwach. Włożone w usta Jerzego (a także kilku innych będących na odwyku) filozoficzne monologi brzmią nieco karykaturalnie i wręcz banalnie. Trudno złapać z nim więź, współczuć mu, kibicować, aby wyszedł z nałogu. Historie grupy pacjentów również są nakreślone w taki sposób, że nie ma możliwości poznania ich bliżej. Nie pozwala na to m.in. zaburzona przez chaotyczny, rwany, retrospektywny montaż narracja (tak z lubością wykorzystywana przez Smarzowskiego) oraz muzyka, a raczej psychodeliczne dźwięki skomponowane przez Mikołaja Trzaskę (które co prawda pasują do takiej konwencji i opowiadanego tematu, ale po czasie zaczynają drażnić).
Co z tego, że film wzorowo ukazuje portret polskiego alkoholika, bombardując naturalizmem scen, skoro nie pozwala nam na wejście w psychikę postaci i nie wyzwala w nas jakiejś przynajmniej maleńkiej empatii do nich. Odpycha, ale czy na tyle, by zniechęcić do spożywania różnego rodzaju trunków? To już kwestia do osobnego dyskursu.
Wydawać się mogło, że Wojtek Smarzowski od premiery „Róży” zrealizuje projekty równie udane lub lepsze. Jednak wyraźnie widać tendencję spadkową, rozpoczętą już przy „Drogówce”. Są książki, których przełożenie na język kina jest misją niemożliwą i chyba tak właśnie jest w przypadku „Pod Mocnym Aniołem”. Mimo wszystko nie traćmy wiary. Zawsze istnieje szansa, że ten uzdolniony twórca jeszcze czymś zaskoczy i zadziwi. Oby tylko odszedł od indywidualnego stylu i rozniecił w widzach pozytywną dawkę energii. Jeśli nie w najbliższej przyszłości (o zgrozo, film o rzezi wołyńskiej!), to może kiedyś, za kilka lat.
Ocena: 5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Pod Mocnym Aniołem" – Wódka – mój przyjaciel, mój wróg
