Nie żyje Ursula Le Guin – amerykańska pisarka fantasy, autorka słynnego cyklu "Ziemiomorze" - Autorzy/pisarze

Pisarka poza cyklem „Ziemiomorze”, zaprezentowała czytelnikom m.in.: opowiadania i powieści soft science fiction rozgrywające się w świecie „Ekumeny” (m.in. „Świat Rocannona”, „Lewa ręka ciemności”) i utopijne opowiadania: „Dzień przed rewolucją”, „Ci, którzy odchodzą z Omelas”. Była nagradzana prestiżowymi nagrodami Hugo i Nebula (w 1975 roku za powieść pt. „Wydziedziczeni”, oraz wcześniej za wspomnianą „Lewą rękę ciemności”). Nie kryła swej fascynacji antropologią kulturową, a także ideą anarchistyczną. Warto nadmienić, że napisała również 13 książek skierowanych do dzieci.

 

Ursula Kroeber Le Guin była kobietą bardzo inteligentną i wykształconą. Studiowała na uczelni w Radcliffe i na wydziale nauk humanistycznych uniwersytetu Columbia, oraz w Paryżu, jako stypendystka Fundacji Fulbrighta.

 

Urodziła się 21 października 1929 roku w Berkley w stanie Kalifornia. Ojciec pisarki – Alfred był profesorem antropologii (badał kulturę i zwyczaje kalifornijskich Indian) , i to on właśnie tak bardzo wpłynął na jej późniejszą twórczość. Matka Theodora natomiast była autorką książek dla dzieci.

 

Już w młodym wieku zaczęła interesować się polską historią. Dlaczego? Ursula miała bowiem polskie korzenia. Jej pradziadkiem był Ludwik Stanisław Kraków, który wyemigrował do USA tuż po powstaniu styczniowym. Trzeba też wspomnieć, że matula Ludwika – Paulina z domu Radziejowska pełniła funkcję redaktorki czasopisma „Pierwiosnek”. Nic dziwnego więc, że i Le Guin zajęła się pisaniem, dziedzicząc smykałkę do dobrego pióra.

 

W dzieciństwie sporo czytała i już podejmowała pierwsze literackie próby. Kiedy skończyła 11 lat, wysłała swoje opowiadanie do magazynu Astounding Science Fiction. Mimo że zostało odrzucone, nie zniechęciło to dorastającej Ursuli do dalszego pisania. Jej pierwsze utwory opowiadały o fikcyjnych krainach wyobraźni. Wczesne lata 60. byłe okresem, kiedy autorka regularnie rozpoczęła publikację swoich dzieł – zaliczanych dziś do kanonu literatury pięknej.

 

W wielu innych jej książkach, szczególnie tych spod znaku science fiction, można odnaleźć odniesienia do nauk społecznych (idea wolności i sprawiedliwości społecznej) i wspomnianej antropologii kulturowej. Mało tego, przewijała się także w nich tematyka feminizmu i teorii queer (obecnie ważny nurt studiów genderowych) i nie brakowało przesłanie ekologicznego.

 

Często koncentrowała się bardziej na wizji organizacji społeczeństw (nawet zwykłym codziennym życiu), niż na samej technologii, zaś pod płaszczykiem opisywania pozaziemskich kultur przemycała spostrzeżenia dotyczące naszej ludzkości. Np. w powieści „Lewa ręka ciemności” przedstawiła androgyniczną rasę zamieszkującą obcą planetę, aby pochylić się i zastanowić nad złożoną istotą tożsamości seksualnej człowieka!

 

Jako pierwsza wymyśliła ansibl, czyli urządzenie komunikacyjne umożliwiające natychmiastowe porozumienie na dowolną odległość. Ten innowacyjny pomysł wszedł do kanonu techniki fantastycznej i pojawiał się później u innych pisarzy science fiction.

 

Cykl fantasy „Zemiomorze”, gdzie nie brakuje przygód, magów, smoków i pojedynków jasności z mrocznymi siła składa się z pięciu powieści i kilku opowiadań, zaczynając „Czarnoksiężnika z Archipelagu” i „Magicznego słowa”. Sam pamiętam, jak dawno temu, będąc nastolatkiem, w przerwach między „Władcą Pierścieni”, powędrowałem do krain Ziemiomorza. I było to niemalże tak samo niezwykłe przeżycie, jak podążanie za hobbitami. Le Guin potrafiła oczarować fabułą i wykreować ciekawy świat, nie unikając przy tym głębszych, artystycznych treści.

 

W grudniu 2004 wyemitowany został dwuczęściowy miniserial „Ziemiomorze” („Legend of Earthsea”), wyprodukowany przez Sci Fi Channel, oparty na motywach dwóch pierwszych powieści z cyklu. Fabuła serialu mocno odbiegała od książkowego pierwowzoru i wizji autorki. Nic dziwnego, że film został źle przez nią przyjęty. W 2006 roku odbyła się z kolei premiera udanego japońskiego filmu anime pt.„Opowieści z Ziemiomorza” będącego adaptacją trzeciego i czwartego tomu powieści. Reżyserią zajął się Goro Miyazaki, syn słynnego Hayao Miyazakiego („W krainie bogów, „Ruchomy zamek Hauru”).

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Zaskoczeniem dla niektórych czytelników, którzy dopiero zaczynają przygodę z twórczością pisarki zapewne będzie fakt, że ta bardzo utalentowana kobieta próbowała też swoich sił w jakże odmiennej literaturze głównego nurtu, tworząc powieści obyczajowe, jak choćby nominowaną do nagrody Pulitzera książkę „Morski trakt” – historię o zwykłych ludziach, mieszkańcach małego nadmorskiego miasteczka Klatsand w stanie Oregon. Tam wnikliwie przyglądała się relacjom międzyludzkim, wiarygodnie kreując kobiece bohaterki.

 

Le Guin była członkinią Science Fiction and Fantasy Writers of America (Stowarzyszenia Amerykańskich Pisarzy Science Fiction i Fantasy) i wykładowczynią współpracującą z kilkudziesięcioma uniwersytetami z całego świata. Napisała też wiele krytycznych rozpraw dotyczących literatury fantastycznej, esejów, tłumaczeń, scenariuszy i wierszy.

 

W 1953 roku poślubiła poznanego we Francji historyka Charlesa Le Guina. Od 1958 mieszkała w Portland w stanie Oregon. Miała troje dzieci i czworo wnucząt.