"Jurassic Park: Dominion" – Pogrzeb Tyranozaura - Recenzje filmów

Kiedy pod dwóch godzinach i dwudziestu minutach zapaliły się światła w płockim Heliosie, nie pozostało mi nic innego, jak zmienić słowa refrenu piosenki Lady Pank. „Zostawcie dinozaura!. Nie odkopujcie go! Zanikła klimatyczna aura. Niech gady smacznie śpią”. Nie dziękuję, dobranoc. I w tym miejscu można już zakończyć ową recenzją i nie tracić cennych godzin (bo pieniądze już zostały stracone) na budowanie zdań, rozmyślań i rozczłonkowanie scenariusza na małe kawałki, aby odkryć jakąś wartość dodaną. Czasy, w których dinozaury były dostojnymi, przerażającymi, tajemniczymi zwierzętami minęły. Nawet T-Rex przestał być królem dżungli. W „Jurassic World: Dominion” dominuje scenopisarski bałagan, a akcja mknie tak szybko, że nie sposób skupić się na detalach. Szkoda, tym bardziej że punkt wyjściowy jest ciekawy w swoim założeniu – co się stanie, jak dinusie wydostaną się z parków i rozbiegną po świecie. Mniejsza o to, że nie wytłumaczono, skąd aż tyle się ich wzięło. Grunt, że temat koegzystencji z drapieżnymi ludźmi, polowania i groźby przerwania równowagi (czyt. łańcucha pokarmowego) zarysowano. Pierwsze, nakręcone kamerą z ręki i w dokumentalnym stylu, sceny faktycznie przyciągają uwagę – są czymś nowym w tej serii i nadają realizmu fantastycznej opowieści.

 

Kadr z filmu "Jurassic World: Dominion" (materiały prasowe)

 

A później „kowboj” Owen Grady galopuje na koniu i z łatwością łapie dinozaura na lasso. Nie ma co się łudzić, że kolejne minuty będą konkurować z wielkością, narracją i sensem „Parku Jurajskiego” z 1993 roku. Ba! Ten film jest znacznie słabszy od niezłego przecież „Jurassic World” sprzed siedmiu lat. Bardzo kuleje praca reżyserska, co dziwi, gdyż Colin Trevorrow siedział na tym stołku także w 2015. Brakuje kreatywności, jakiegoś punktu zaczepienia – złapania widza za gardło. Oczywiście jest jeden moment, kiedy Claire Dearing (nijaka Bryce Dallas Howard) nurkuje w wodzie, aby ukryć się przed ptakopodobnym i krwiożerczym mieszkańcem lasu, leczy to za mało, by poczucie osaczenia i grozy towarzyszyło nam do finału, który choć efekciarski, nie spełnia oczekiwań. Bohaterowie są bezpieczni. Można odetchnąć z ulgą. „Przemek, nie zapominaj o świetnej sekwencji na Malcie” – krzyknęli w moim kierunku zadowoleni fani, którzy chętnie przenieśliby się w czasie do jury i kredy. A jaka ona tam świetna! To kolejni „Szybcy i wściekli” zmieszani i niewstrząśnięci z „Bondem”. Chris Pratt już bez tego błysku w oku i łobuzerskiego charakteru, z bohatera jak Indiana Jones przeistacza się w upartego agenta i „mistrza Jedi” (dłoń do przodu, a każdy prehistoryczny raptor i inny gad będzie skulony w kącie siedział). Z kolei Bryce Dallas Howard już bez szpilek na nogach (na szczęście) skacze po dachach niczym najlepszy i wyćwiczony człowiek uprawiający parkour. Razem poszukują kochaną, adaptowaną Maisie – „wyjątkową”, acz bezbarwnie odegraną, nastoletnią wnuczkę Benjamina Lockwooda, partnera biznesowego słynnego Johna Hammonda. Zaliczamy zatem checkpoint, pokonujemy przeszkody, jedziemy na motorze i lecimy dalej z pomocą kobiecej wersji Hana Solo, nie omijając setek zbiegów okoliczności.

 

Kadr z filmu "Jurassic World: Dominion" (materiały prasowe)

 

Kadr z filmu "Jurassic World: Dominion" (materiały prasowe)

 

Bogatą w klisze fabułą rządzi przypadek i powtarzalność. Należy się z tym pogodzić. Skoro tak, to może przynajmniej nostalgiczny element przyśpiesza bicie serca i powoduje, że końcowa ocena wzrasta? Zgoda. Słysząc dawne kompozycje Williamsa w aranżacji Michaela Giacchino i widząc na dużym ekranie powracającą starą gwardię, mającą własną misję do wykonania – szperanie w ośrodku badawczym Biosyn Genetic (żarłoczna szarańcza niszcząca uprawy to nie przelewki), trudno nie uśmiechnąć się sentymentalnie. Lecz Laura Dern i Sam Neill to już nie ci sami naukowcy, co w oryginalnym dziele Spielberga. Ich postacie są zmęczone. Budzą pozytywne wspomnienia, jednak ma się wrażenie, jakby łazili bez celu i chęci do działania. Laura i Sam (Ellie Sattler i Alan Grant) zgodzili się na występ w „Dominion”, podobnie jak Jeff Goldblum (Ian Malcolm), skuszeni zapewne grubym portfelem. Ale tylko Jeff bawił się na planie, tryskając energią, czego dowodem są humorystyczne, wypowiadane ze swadą riposty.

 

Losy wszystkich bohaterów, co nie jest spoilerem (patrz. zwiastun) skrzyżują się w finale. Nie liczcie mimo to na ogrom atrakcji i nerwicę żołądka. Lęk, że coś się im stanie? To nie ten film. Tutaj nawet nikt zadrapany nie będzie, a co dopiero pożarty żywcem. Ludzki antagonista ma mniej ikry niż tyci dinozaur, że o charyzmie nie wspomnę (co dziwne, bo wciela się w niego syn filmowego generała Pattona). Tyranozaura na początku wycięli – o jego ataku w kinie samochodowym podobno pisano tylko w gazetach. Jest za to Giganotozaur, a więc straszny mięsożerca, który zdetronizował konkurenta. Lecz i on nie robi na widzu wrażenia – szczególnie w kinowej rzeczywistości, gdy na ekranie bili się już Godzilla z King-Kongiem.

 

Kadr z filmu "Jurassic World: Dominion" (materiały prasowe)

 

Kadr z filmu "Jurassic World: Dominion" (materiały prasowe)

 

Pragnąłem, aby ostatni (oby) „Jurassic Park” był chociaż przedstawicielem gatunku quilty pleasure polanym kubłem nostalgii. Dostałem tekturową dramaturgię, pustkę leniwego recyklingu i efekty komputerowe, które w jasnej, śniegowej scenerii, bywają niedopracowane (!). Colinie T. dlaczego nie brałeś przykładu z Toma Cruisa. Ten to potrafił stworzyć blockbustera przez duże B, oddając hołd minionej dekadzie. Pogrzebano markę Terminatorów. Teraz padł ostatni dinozaur. Smutek.

 

Ocena: 3,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję