"Wiedźmin. Sezon burz" – Powrót Białego Wilka - Recenzje książek

Kilka dni później śpieszę, ile mi starczy sił, do zaprzyjaźnionej bibliotekarki. Tylko chwila dzieli mnie od zdobycia skarbu – egzemplarza „Sezonu Burz”, najnowszego dzieła mistrza Andrzeja. Mijając po drodze przeróżne przeszkody, otwieram drzwi izby, w której roztacza się przed moimi piękny widok – setki książek równo ułożonych na drewnianych półkach. Cel wyprawy osiągnięty. Już mam ją w ręku.  Dotykam okładki. Czuje ten zapach…

 

„Sezon Burz” pochłania i wciąga niczym wielki wir wodny. Sapkowski  po ponad dziesięciu latach nie stracił nic ze swojego talentu. Nadal jest w formie - zachwyca stylem,  rozśmiesza dialogami, buduje odpowiednie napięcie. Krótko mówiąc – znajdziemy tu klimat znany z jego najlepszych opowiadań: „Ostanie życzenie” i „Miecz przeznaczenia”. Wielu zarzucało mu, że „odcina kupony”. Faktem jest, iż prywatnie pan Andrzej nie należy do osób przyjaźnie nastawionych do otoczenia.  Jednak przyznaję, że nie zawiódł mnie z nowymi przygodami Wiedźmina. Mimo zastosowania przez niego niezliczonych archaizmów i dziwnych nazw, „Sezon Burz” czyta się szybko i zaciekawieniem.

 

Wadą książki wydają się być równolegle prowadzone wątki. Przez co nie jest spójną powieścią. Nie jest to ani kontynuacja, ani tzw. prequel. To jakoby odrębna historia, której akcja osadzona jest na krótko przed wydarzeniami z pierwszego opowiadania „Wiedźmin” (wznowionego w zbiorze „Ostatnie życzenie”). Ale w tym przypadku siłą tej publikacji nie jest linia fabularna, lecz przedstawiony świat i postaci.

 

Geralt zmierza do królestwa Kerack. Ma pecha jak nigdy. Nieznany sprawca kradnie jego dwa, umieszczone w depozycie, cenne miecze.

 

„Miecz pierwszy jest stalowy. Stal syderytowa, ruda pochodząca z meteorytu. Kuta w Mahakanie, w krasnoludzkich hamerniach. Długość całkowita czterdzieści i pół cala …”
 

„Miecz drugi, o podobnej długości i wagi, srebrny. Na jelcu i całej klindze znaki runiczne i glify …”

 

To nie wszystko. Zostaje uwikłany w dworskie rozgrywki, uwiedziony przez miejscową czarodziejkę i poproszony o pomoc w wytropieniu zabójcy (potwora? demona?) dziesiątkującego okoliczne osady. Po drodze spotyka przyjaciół (niezastąpiony bard Jaskier) jak i wrogów. Pomaga jednym, kopie tyłki innym (choćby nie wiadomo jak wielki drab to był, z mordą brzydką, z brodą z przedziałkiem „wyglądającą jak miniaturowa dupa”).

 

Czy dzielny Wiedźmin odzyska utracony oręż? Odnajdzie seryjnego mordercę? Czy wpłynie jakoś na losy królestwa Kerack? O tym moi drodzy dowiecie się z niniejszej książki.

 

Geralt z Rivii to od kilku lat bohater sławny również poza Polską. Nie tylko za sprawą znakomitych powieści i opowiadań (o marnej jakości filmie lepiej nie wspominać – tudzież chwaląc jedynie oryginalną muzykę). Ale dzięki awansowi do innego ogromnego uniwersum – krainy gier. Trzecia część wirtualnej serii (będącej kontynuacją książek Sapkowskiego, który notabene niezbyt ją toleruje) pt. „Dziki Gon” triumfowała na targach w Los Angeles. Kto wie. Może spełni się moja przepowiednia i „Wiedźmin” doczeka się godnej ekranizacji (jak „Władca Pierścieni” czy chociażby serial „Gra o tron”).

 

Wracając do „Sezonu Burz”. Nie jest to arcydzieło literatury fantasy, jednakowoż myślę, że do dobra i jak najbardziej warta sięgnięcia lektura. Miłośnicy białowłosego łowcy potworów powinni być usatysfakcjonowani. Świat Sapkowskiego to nie czarno-białe Śródziemie Tolkiena. Mimo zbliżonych ras elfów czy krasnoludów, bliżej mu do Westeros Martina. Niejednoznaczni bohaterowie, frywolny język, niecenzuralne słowa, tryskająca z odciętych kończyn krew, unosząca się w powietrzu groza i magia – to znaki rozpoznawcze wszystkich dotychczasowych dzieł o Białym Wilku. Nie inaczej jest z „Sezonem Burz”.

 

Ocena: 7,5/10

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję