A niech gadają... czyli słów kilka o nowym sezonie "Wiedźmina" - Seriale

Tekst dla osób, które już widziały obydwa sezony

 

Niewątpliwie premiera drugiego sezonu „Wiedźmina” była jedną z najbardziej oczekiwanych premier Netflixowych. Premier, na którą przyszło nam czekać aż dwa lata. Do tego premier, na temat której od razu rozgorzała dyskusja w internecie, która… trochę ten serial miażdży. Ba, nawet więcej niż trochę. Bo nie trzyma się fabuły przedstawionej przez Sapkowskiego, bo dialogi są drętwe, nie ma chemii pomiędzy postaciami, pomieszczenia są zbyt sterylne, a plenery wyglądają jakby zostały wybudowane w studio.

 

Kadr z serialu "Wiedźmin" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Do niedawna jeszcze wydawało mi się, że w XXI wieku, przy szeroko zakrojonym dostępie do internetu każdy może wpisać sobie w Google hasło „adaptacja” i zapoznać się z jego definicją przedstawioną chociażby przez Słownik Języka Polskiego. I miałem rację – wydawało mi się. Zdecydowana większość hejtu, który wylewa się na ten serial pochodzi od osób, którym albo ciężko wyszukać sobie definicję adaptacji, albo po prostu pełnią rolę naczelnych hejterów na wielu portalach. Oszczędzę zatem im wysiłku i napiszę tutaj, że adaptacja wg. SJP to przystosowanie dzieła literackiego do jego ekranizacji, czyli przeniesienia na ekran kinowy lub telewizyjny. Adaptacja, jako dzieło odliterackie może ze swoim pierwowzorem mieć wiele cech wspólnych, a może z nim łączyć jedynie tytuł, postać głównego bohatera lub jakikolwiek inny element. Adaptacja nie jest ekranizacją, czyli w miarę wiernym przeniesieniem dzieła literackiego na ekran.

 

I można „Wiedźminowi” wytykać niezgodność z prozą Sapkowkiego, modyfikowanie fabuły, dodawanie różnych wątków. Można, ale po co? Nikt nigdy nie mówił, że Lauren Schmidt zrobi ekranizację „Wiedźmina”. Od samego początku było wiadomo, że będzie to adaptacja, czyli dość luźne nawiązanie do prozy celem stworzenia własnego obrazu. Dlatego ja staram się traktować ten serial jako serial rozrywkowy. Tylko i wyłącznie w ten sposób.

 

Kadr z serialu "Wiedźmin" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Robienie filmów i seriali podlega pewnym zasadom bazującym na trzyaktowej kompozycji dzieła, która została opisana już przez Arystotelesa. Pisał on bowiem, że całością jest to, co posiada początek, środek i koniec. Gustav Freytag poszedł o krok dalej i w swoim „Die Technik des Dramas” przekształcił kompozycję trzyaktową na pięcioaktową. Tym samym, każde dzieło dramatyczne – a scenariusz filmowy jest dziełem dramatycznym – podlega tej zasadzie konstrukcji, w której musi być podzielony na: ekspozycję, rozwój akcji, punkt kulminacyjny, rozwiązanie akcji i zakończenie. I to między innymi przez taką zasadę kompozycji scenariusza do serialowego Netflixa musiały trafić sceny wymyślone na potrzeby pchnięcia fabuły do przodu. Taką sceną jest na przykład uśmiercenie Eskela. I zdaję sobie sprawę, że dla wielu „fanów” Sapkowskiego jest to niezwykle kontrowersyjna scena. Ale czy wyobrażacie sobie, w jaki inny sposób można by było przejść z fabułą dalej?

 

Często czytając różne opinie – już nie tylko na temat „Wiedźmina”, ale też na wiele innych filmów czy seriali – odnoszę wrażenie, że internet wyzwala w nas głęboko skrywane pokłady krytyków filmowych. Każdy może coś napisać, opublikować i pochwalić się swoją „recenzją” w internecie. Jednak w bardzo wielu przypadkach brakuje nam odrobiny podstawowej wiedzy, aby takiej oceny dokonać. Wiedzy, jak na przykład wspomniana wyżej zasada kompozycji. I, żeby była jasność, absolutnie nie uważam siebie za osobę, która zjadła wszystkie rozumy i ma większe prawo do oceny niż inni. Nie. Po prostu zdarza mi się czasami patrzeć na film czy serial pod nieco innym kątem, mając pojęcie jakie zasady kierują procesem powstawania filmu czy serialu.

 

Kadr z serialu "Wiedźmin" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Wiecie, hejtować jest bardzo łatwo. Nie wszystko musi się nam podobać. Ale jakbyśmy jeszcze potrafili naszą opinię w jakikolwiek sposób uargumentować, byłoby ciut lepiej. Przypomina mi się pewna gównoburza na temat „I tak po prostu”. Bo to już nie ten sam „Seks w wielkim mieście”, nie ten humor, nie te bohaterki. Kurdę – dziwnym by było, że te same bohaterki po ponad 20 latach, mając teraz 50+ na karku cały czas biegały po klubach nocnych, szukając faceta na seks.

 

Ale wróćmy „Wiedźmina”. Może nieco uwierać brak błota tam, gdzie być powinno (czyste pomieszczenia to dla mnie nie problem), większej zabawy światłem itd. Może, nie mówię, że nie. Ale zapominając o logice w każdej scenie i traktując ten serial jako twór, który miał mi na kilka godzin zapewnić rozrywkę, to uważam, że spełnił on swoje zadanie. Cieszy oko. Jest przecież o wiele bardziej dopracowany pod kątem technicznym (CGI potworów lepsze niż poprzednio,  charakteryzacja na wysokim poziomie, choreografia widowiskowa, piękne szerokie kadry). Poza tym Henry Cavill to mój Geralt z Rivii. Ciri także prezentuje się okej. 

Co ważne, nie doszukuję się w tej produkcji wierności do książek. Włączyłem drugi sezon z nadzieję, że przez najbliższych kilka godzin zrobi mi dobrze i swoje zadanie wykonał. Nie wyśmienicie, ale poprawnie. Dlatego na pewno nie zostanie moim ulubionym serialem, ale z przyjemnością do niego wrócę. To podobnie jak miałem w przypadku pierwszych sezonów „The Expanse” – jak się przestanie patrzeć na niektóre rzeczy, to fabuła (tym razem wątki prowadzone jest w jednej linii czasowej) jest naprawdę wciągająca i to dla niej ogląda się ten serial dalej.

 

Kadr z serialu "Wiedźmin" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Warto też moim zdaniem zwrócić uwagę na jedną bardzo ważną rzecz. O ile proza Sapkowskiego miała swoich fanów na całym świecie, o tyle ogromny rozgłos zyskał dzięki grze CD Projektu. Śmiem twierdzić, że to właśnie gra spowodowała, że postać Geralta jest rozpoznawalna na całym świecie. Gra, która moim zdaniem jest najlepszą grą ostatniego dziesięciolecia. I w niej również pojawiały się pewne nieścisłości pomiędzy nią o książkami. Ale na ten temat nikt jakiejś wielkiej dyskusji nie toczył, bo to tylko gra, która ma nam zapewnić rozrywkę. Dlaczego więc serialu nie możemy potraktować w ten sposób? Jako coś, co ma nam zapewnić rozrywkę na kilka godzin a nie wielki rebus, w którym musimy wskazać różnicę pomiędzy serialem a książką?

 

Bo tak, jak napisałem wyżej – jako serial rozrywkowy „Wiedźmin” spełnia – moim zdaniem – swoje zadanie. I jako serialowi rozrywkowemu spokojnie mogę dać mu ocenę 8/10!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję