"Niezniszczalni 3" – Moc kul, naostrzone noże i wiara w pięści - Recenzje filmów

Ilość odwiedzin: 5 575

Czas czytania: 6 301 min.

Dodano: 4018 dni temu [2014-08-15]

„Niezniszczalni 3” nadal sprawiają sporo frajdy, ale odstają poziomem od poprzedniej, lepszej odsłony. Choć Sylvester Stallone zaprasza dodatkowo na pokład zarówno starych weteranów: Antonio Banderasa, Wesleya Snipesa, Harrisona Forda oraz Mela Gibsona (który podobnie jak wcześniej Van Damme, gra tu rolę antagonisty) oraz „świeże mięso”, m.in.: boksera Victora Ortiza, mistrzynię MMA Rondę Rousey i Kellana „Wampira” Lutza (pamiętanego z serii „Zmierzch”, jego angaż miał chyba na celu przyciągnąć żeńską widownię), to odnosi się słuszne wrażenie, że gdzieś ulatnia się energia i zapał bojowy (kolokwialnie mówiąc: zmniejszyły się „cojones”).

Mamy przyczynę tego stanu rzeczy. Współscenarzysta Stallone i reżyser Patrick Hughes (zaznaczmy: niedoświadczony, nie tylko w tym gatunku) ulegli producentom i przemontowali film specjalnie pod kategorię wiekową PG-13. Cel? Więcej zarobionego szmalu. Skutek? Zero krwi i minimum drastycznych momentów. Przez co i sama motywacja (zemsta) głównego bohatera Rossa i jego kumpli już nie przekonuje jak dawniej. Mimo zapewnień wyżej wymienionych panów, że na DVD i Blu-ray pojawi się bardziej krwista „R-ka”, nie można wystawić trzecim „Niezniszczalnym” wysokiej noty.

Treść oczywiście pozostaje na drugim planie. Gdyby jedynie ją wziąć pod uwagę, a całą drużynę mistrzów kina akcji podmienić na kompletnie nieznane nazwiska, wówczas niewielu chciałoby ten film oglądać. Na szczęście są ONI – Stallone, Statham, Lundgren, Schwarzenegger i reszta niezwyciężonych najemników. Łezka w oku się kręci, widząc ich razem. A kiedy „kopią tyłek” z pomocą „młodzików” (dla niektórych wada filmu, że dostali długi czas antenowy, dla mnie zaleta) Melowi G. (jest tu byłym członkiem Niezniszczalnych, obecnie handlarzem bronią) w rytm podniosłego muzycznego main theme Briana Tylera, serce bije mocniej.

O Oscarowych kreacjach nie ma co marzyć. Widać, że „chłopcy” i „dziewczynka” nieźle „bawili się” podczas realizacji filmu. Efekt? Wprawdzie Gibson jako czarny charakter nie wybija się specjalnie i nie jest już tak magnetyczny, jak w „Zabójczej broni”, Snipes (po wyjściu z więzienia za niepłacenie podatków) nie zrywa ze swoim emploi, a słynny – ale już słabiej przyciągający – ironiczny uśmieszek Forda nie znika z jego ust, to jest ktoś, kto zaskakująco dobrze prezentuje się na ich tle. To Antonio Banderas. Wcielając się w Galgo – gadatliwego Hiszpana, spełnia funkcję Chucka Norrisa z „dwójki”. Z tą różnicą, że jego teksty i humor nie opierają się wyłącznie na autoparodii, lecz na aktorskim talencie (wiadomo, że posiada większy warsztat niż Norris). Nawet wejście do akcji jest zdecydowanie ciekawiej zaplanowane.

Jest w filmie scena, gdzie Stallone, obserwując nową zwerbowaną grupę, dobitnie komunikuje, że czuje się stary i już nie dla niego tego typu rozrywka. Czy aby na pewno? Obstawiam, że nie i wkrótce waleczni macho zaatakują powtórnie. Aczkolwiek nie ukrywam, że teraz wolałbym ujrzeć „Niezniszczalnych” w wydaniu kobiecym.

Ocena: 6/10