Sylvester Stallone – wieczny chłopiec - Ludzie kina

Jego wada wymowy i wykrzywienie dolnej wargi (skutki częściowego paraliżu twarzy w trakcie porodu) – dziś znak rozpoznawczy – w młodości były „piętą Achillesa”. Dość wspomnieć, że w wieku lat 15 (też sprawił to niski wzrost) przez uczniów ze swojej klasy wygrał w konkursie na tego, który zapewne i najszybciej zakończy żywot na … krześle elektrycznym!

 

Michael Sylvester Enzio Stallone przyszedł na świat w bólach dnia 6 lipca roku 1946 w Nowym Jorku. Jego matka z pochodzenia Żydówka, Jacqueline zajmowała się m.in. tańcem, była również astrologiem i promotorką kobiecej odmiany wrestlingu. Ojciec Frank był fryzjerem, emigrantem z Włoch. Młodszy brat Sylvestra, Frank Jr. próbował sił jako piosenkarz i gitarzysta. A Sly z powodu wyglądu zewnętrznego musiał często zmieniać szkoły. Wreszcie, któregoś dnia zrozumiał, co będzie kwintesencją jego życia. Zapragnął zostać aktorem. I starał się, jak tylko potrafił, dokonać, wydawać się mogło, rzeczy niemożliwej. Spławiany, wracał ponownie. Nie poddawał się. Zaczynał od epizodycznych ról. Nie zawsze chlubnych (np. w obrazach, nazwijmy je pejoratywnie, erotycznych). Statystował też w filmach „Klute” (1971) Alana J. Pakuli oraz „Bananas” (1971) Woody’ego Allena. Ot typowe występy dla kogoś z taką twarzą: brutala, mężczyzny tańczącego w przydrożnym barze. Przynajmniej w ten sposób myśleli o nim wówczas panowie producenci.

 

On na przekór, mimo ciosów poniżej pasa, mimo niechęci ze strony filmowego świata, kombinował jak tam zaistnieć. Po obejrzanej walce bokserskiej Muhammada Aliego w głowie zaświeciła się lampeczka. Stallone zasiadł do pisania scenariusza. I tak prawie z dnia na dzień w roku 1976 zdobył upragnioną sławę. Film pt. „Rocky” nieoczekiwanie nagrodzono Oscarem i nominowano do tej prestiżowej statuetki m.in. w kategoriach za najlepszy scenariusz i pierwszoplanową rolę męską. Od tej chwili Sly mógł już wszystko. Sen się spełnił.

 

Nie tylko kolejne części „Rocky’ego”, mimo iż coraz mniej udane przynosiły spore zyski i pozycję Sylvestra ugruntowały. Był jeszcze weteran wojny w Wietnamie. Film „Rambo: Pierwsza krew” (1982) to dzisiaj klasyka kina akcji. Sensacyjny obraz z wyrazistym bohaterem, walczącym z niesprawiedliwością, wyniósł aktora na wyżyny popularności. Sequele i następne produkcje gatunku lat 80. i 90. („Cobra”, „Tango i Cash”, „Sędzia Dredd” itd.) ukształtowały jego wizerunek: walecznego herosa.

 

Oczywiście, pojawiał się nie tylko w kinie akcji i thrillerach. Wystarczy wspomnieć sportowo-wojenną „Ucieczkę do zwycięstwa” (1981) czy bardziej obyczajowe niż sensacyjne „Ponad szczytem” (1987), w którym jako kierowcą ciężarówki z talentem do walk na rękę, starał się o prawo do opieki nad synem. Co więcej, zagrał w komediach („Stój, bo mamuśka strzela”, „Oscar”). Mało istotne, że za większość tych, wcześniejszych, jak i nowych ról dostawał jedynie nominacje do Złotej Maliny, tym samym wyrastając na rekordzistę antynagród filmowych. Ważne, że nadal był ulubieńcem widzów.
 

W 1993 roku premierę miały dwa przeboje kasowe: widowiskowy „Na krawędzi”, gdzie Sly zagrał ratownika górskiego, i futurystyczny film akcji „Człowiek demolka” – tu jako odmrożony po długiej śpiączce policjant z przeszłości.

 

Pod koniec lat 90. Stallone pokazał, że potrafi być także niezłym aktorem dramatycznym. Wystąpił w filmie „Cop Land” u boku Roberta De Niro i Harveya Keitela. Wcielił się w szeryfa z małego miasteczka, który przeciwstawia się zmowie milczenia i korupcji w policji.

W wolnym czasie trenuje na siłowni i maluje obrazy olejne (podziwia Leonarda Da Vinci). W 1997 zajął 92. miejsce na liście "100 największych gwiazd filmowych wszech czasów" magazynu Empire. Był trzykrotnie żonaty. Dwa pierwsze związki zakończyły się rozwodem (drugą żoną była aktorka Brigitte Nielsen; młodszy syn Sage z pierwszego małżeństwa zmarł w 2012 roku). Od 1997 roku jest nadal w szczęśliwym mężem z Jennifer Flavin, z którą ma trzy córki.

 

Warto także polecić poniższy link, gdzie znajduje się interesujący artykuł, z którego wynika, że droga Sylvestra do kariery rzeczywiście do łatwych nie należała. Tym bardziej brawa za niestrudzony charakter w dążeniu do wyznaczonego celu i inspirację dla innych:

http://maciejrajk.eu/sylvester-stallone-dluga-droga/

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję