Jak wspominałem wcześniej, szyby biegną ukośnie ku północnej i południowej ścianie piramidy. Robot po przejechaniu 60 metrów natknął się na pierwszą ciekawostkę. Na podłodze szybu, tuż koło prawej ścianki leżał kawałek okrągłego uchwytu, najprawdopodobniej metalowego. Zdaniem egiptologów ten kawałek tajemniczego metalu pochodzi z tajemniczych wapiennych drzwi, a konkretnie jest to druga część lewego okucia. Na drzwiach wyraźnie widać, że lewe okucie jest znacznie krótsze w stosunku do prawego. Lecz jednak nie ma na to konkretnego dowodu potwierdzającego fakt, że znalezienie przez robota ten kawałek metalu rzeczywiście pochodzi od tych drzwiczek. Można również zauważyć, że wapienny blok nie dotyka podłoża, ponieważ laser o 5-milimetrowej średnicy przenika przez dolną krawędź bloku.

 

Można też zauważyć, że dolny prawy róg jest odłamany. Trzeba też wziąć pod uwagę, że szyby północne w Komorze Królowej i w Komorze Królewskiej biegną również ukośnie ku górze, lecz omijają krętą drogą Wielką Galerię. Tego rodzaju manewr przy budownictwie jest naprawdę trudny do wykonania. Najbardziej zaskakującym zjawiskiem dla obserwatora był fakt potwierdzający to, że w północnym szybie w Komorze Królowej znajdują się również wapienne drzwi niemal z identycznymi okuciami jak na wapiennym bloku w południowym szybie w tej samej komorze. Wiele spekulacji było na temat samych okuć. Jedna strona twierdzi, że są one wykonane z miedzi, jeszcze inni są zdania, iż zostały namalowane jakąś substancją organiczną. Wiele jest zdań dotyczących jednego przedmiotu, ale by ustalić konkretną i kategoryczną odpowiedź to nie ma nikogo.

 

źródło: archiwa prywatne

 

Sam uważam, że uchwyty te są wykonane z miedzi, ponieważ jest wyraźnie zauważalny dla oka ludzkiego zielonkawy nalot zwany patyną. Z podręczników chemii możemy dużo się dowiedzieć o samej miedzi. Obecnie miedź jest jednym z najważniejszych metali przemysłowych. Otrzymuje się ją z rud, które na ogół zawierają niewielkie ilości metalu (zazwyczaj nie więcej niż 4%). Najbardziej rozpowszechnioną rudą jest siarczek żelaza i miedzi CuFeS₂ zwany chalkopirytem. Poza tym miedź występuje w postaci tzw. Błyszczu miedziowego, którego głównym składnikiem jest siarczek miedziowy CuS₂ oraz w postaci pięknego zielonego minerału zwanego malachitem o składzie Cu₂ (OH)₂.

 

Znane są również rudy zawierające miedź w formie tlenków, z których najważniejszą jest kupryt Cu₂O. Miedź w stanie czystym jest błyszczącym metalem koloru czerwonawego o gęstości 8,92 g na centymetr sześcienny tj. nieco cięższym od żelaza. Temperatura topnienia miedzi wynosi 1083 stopnie Celsjusza. Na powietrzu miedź pokrywa się warstwą tlenku, wskutek czego przybiera barwę ciemnoczerwoną. Tlenek nadaje miedzi trwałość i odporność na korozję, ponieważ chroni metal przed dalszym utlenianiem. W atmosferze powietrza wilgotnego miedź „śniedzieje” tj. pokrywa się zielonym nalotem o składzie chemicznym podobnym do składu malachitu. Nalot ten zwany patyną powstaje w skutek działaniu tlenu, wody i dwutlenku węgla.

 

Dziwna i niepokojąca jest dla mnie pewna sprawa z drugimi drzwiczkami wewnątrz szybu północnego. Skoro na pierwszym bloku mamy wyraźny zielonkawy nalot na owych okuciach, to wiemy, że mamy do czynienia z miedzianym przedmiotem lub z przedmiotami. Natomiast skupiając się na drugim wapiennym bloku i z pełną dokładnością przyglądając się kolejnym dziwnym okuciom, nie jesteśmy pod żadnym względem określić, z czego są one wykonane. Czy dokładnie z tego samego jak te pierwsze, czy zupełnie z czegoś innego lub z jakiejś substancji organicznej przypominające dzisiejsze np. farbki plakatowe? Postanowiłem przebadać za pomocą komputera i kilku programów dany blok – drugi tajemniczy blok.

 

Przyznam szczerze, że zadanie wcale nie należy do prostych wykonań. Jest tak chyba, gdyż zdjęcie nie jest najlepszej jakości. Posiadam kilka egzemplarzy tego zdjęcia, ale żadne z nich nie daje mi odpowiednich rezultatów. Obraz pod wpływem przybliżenia bardzo się zlewa, oczywiście jest coś zauważalne i powiem, że wcale mi nie wygląda na to, iż owe okucia były wykonane z miedzi, lecz zupełnie z czegoś innego – z czegoś organicznego. Tylko zastanawia mnie fakt, że skoro te dwa okucia zostały wykonane doprawdy z organicznej substancji, to w takim razie czemu przetrwały do dzisiaj? Czy nie jest to trochę dziwne? Patrząc na pierwszy blok wyraźnie widać, że mamy do czynienia z czymś metalowym no i okazało się, że rzeczywiście tak jest. Lecz co do drugiego bloku nie mogę stwierdzić, z czego owe okucia są wykonane.

 

źródło: archiwa prywatne

 

Po całym tym sensacyjnym odkryciu pierwszych i drugich drzwi nie działo się więcej już nic. Sprawa ta została nagłośniona przez media. Później zostało to oficjalnie opublikowane w książkach, gazetach oraz drogą telewizyjną. Gwiezdny szyb z biegiem czasu nabrał zupełnie nowej nazwy, gdyż został nazwany szybem twórcy robotów i samego odkrywcy, czyli Szybem Gantenbrinka.

 

Rudolf Gantenbrink chciał poprowadzić kolejne badania dotyczące właśnie tych wapiennych bloków, lecz władze Egiptu nie zezwoliły na prowadzenie dalszych prac w piramidzie. Nie wiadomo, z jakich przyczyn zakazano Gantenbrinkowi na prowadzenie tego śledztwa. Jedyne co można wywnioskować to, to, że ludzie boją się poznania prawdy. Nawet jeśli rząd egipski zezwoliłby na kolejne prace we wnętrzu piramidy, to na pewno nie byłoby przeprowadzane żadne badanie w obecności kamer ze względu na bezpieczeństwo. Takie coś nazywa się cenzurą. Ale nikogo to by nie obchodziło, ponieważ jeśliby powiedzieli oficjalnie: „tak otworzyliśmy drzwi, lecz nic nie znaleźliśmy”, to nikt by w to nie uwierzył, gdyż nie ma żadnego dowodu, który by potwierdził wypowiedź archeologa.

 

Mimo to prace, tak czy siak, zostały zawieszone aż do odwołania. Ile czasu należało czekać, by ponownie coś zaczęło się rozwijać, by poznać coraz to więcej odpowiedzi na temat Wielkiej Piramidy, a także Szybów Gwiezdnych? Aż całe 9 lat. Niby to mało, ale i z drugiej strony jednak dużo. Przynajmniej dużo dla takiego człowieka jak ja, który czekał, czekał i wciąż czekał na to, by władze egipskie podjęły się na zrealizowanie kolejnego ruchu ku wielkiej niewiadomej. I tak rzeczywiście się stało dokładnie 17 września 2002 roku.

 

Na temat programu telewizyjnego nie będę się rozpisywał, gdyż jest naprawdę sporo tekstu, ale polecam przeczytać czasopismo „Nieznany Świat” numer 3 (147) z roku 2003. Jeśli państwo nie będziecie w stanie wejść w posiadanie gazetki, artykuł ten podeśle na stronę internetową. Jednak zaznaczam, iż tekst nie należał będzie do mojej prywatnej wypowiedzi.

 

cdn.

 

Wojciech Maćkowiak

Mój tekst ukazał się też na blogu:

http://wszechocean.blogspot.com/

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję