Fantasy to gatunek, który często balansuje na granicy kiczu i powagi. W „Hobbicie” nie zabrakło scen rodem z kreskówki: kuriozalnych ocaleń i braku złamanych kończyn, mimo upadków z wysokości. Bajki rządzą się jednak swoimi prawami i kiedy wymienione wady potraktujemy z przymrużeniem oka, to zabawa może być przednia. Wtedy nawet denerwująca postać zwariowanego czarodzieja Radagasta, zamiast grymasu niezadowolenia, wywoła w nas szczery śmiech.

 

Dobrym pomysłem było zróżnicowanie trzynastu krasnoludów: w wyglądzie i charakterach. Nie wszystkie odpowiadały mojej wyobraźni (np. Kili, Ori), jednak ważne jest to, że nie dało się ich nie polubić. Richard Armitage (mimo swoich 188 cm wzrostu) jest idealnym przywódcą Thorinem Dębową Tarczą – majestatycznym, groźnym, wzbudzającym respekt. Martin Freeman nie odgrywa roli hobbita. On nim jest – świadczą o tym gesty, słowa, styl bycia, zachowanie i przemiana z tchórzliwego miłośnika domowego ogniska w dzielnego bohatera. Na koniec śliwka na torcie – Gandalf. Ian Mckellen znowu pokazał wielką klasę – dziesięć lat starszy i cały czas widać jak ta rola go bawi. Umiejętnie żongluje swoim talentem, kolejny raz wcielając się w odważnego druha i niepokonanego maga.

 

Gdyby porównać „Hobbita: Niezwykłą podróż” do „Władcy Pierścieni” i dokładnie przeanalizować wszystkie elementy, to rzeczywiście można poczuć się nieco zawiedzionym. Nie wolno jednak zapominać, że należy traktować ten film jak oddzielną historię z innym klimatem. Arcydzieło to za duże słowo, ale wierzcie mi – od kilku lat nie było w kinach tak dobrej produkcji fantasy. Rozmach, dopracowane efekty (niestety nie we wszystkich scenach - co bardziej wyczulone oczy może razić), łechcąca narząd słuchu i budująca klimat muzyka – to wszystko dostarcza nam wielu niezwykłych emocji. Większość fanów powinna wyjść z kina z szerokim uśmiechem na twarzy. Ja zapomniałem o problemach, przenosząc się kolejny raz do krain Śródziemia, by na nowo odkryć w sobie uśpioną duszę dziecka.  Wraz z grupą krasnoludów, hobbitem i czarodziejem dałem się porwać przygodzie i polecieć ponad gór omglony szczyt, by jaskiniom, lochom, grotom wyrwać utracone złoto.

 

W oczekiwaniu na kolejną część daję dwie noty:

 

Ocena osobista: 9/10 (mimo kilku niedociągnięć i minusów)

Ocena obiektywna: 8/10

 

          źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję