bartoszkeprowski (1963 pkt)Strona WWW Autora2 498
2 986 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (1963 pkt)
1278 dni temu
2016-07-25 12:38:58
Fala nieuzasadnionego hejtu narastająca od czasu pojawienia się pierwszego, koszmarnego przecież zwiastuna produkcji, zdominowała Internet i niemal skazała na porażkę żeńską wersję kultowego komedio-horroru. Jednakże wydany przez wielu zwolenników serii osąd okazał się przedwczesny, a reżyser zapewniający o jakości swojego filmu nie kłamał w żadnym aspekcie. Możecie więc zaprzeczać w nieskończoność, co minutę wylewać swoje żale i frustracje, lecz prawda jest taka, że nowe dzieło Paula Feiga to udane kino rozrywkowe czerpiące garściami z kultowego pierwowzoru.
„Ghostbusters. Pogromcy duchów” pozostają pod wieloma względami wierni oryginałowi. Zatem widzom zostaje przedstawiona egzotyczna grupa indywiduów, którymi tym razem, w przeciwieństwie do pierwowzoru, są kobiety skupione na walce z paranormalnymi bytami. Sama fabuła jest dość schematyczna i podąża w podobnym kierunku, co poprzedniczki. Owszem Feig próbuje urozmaicić swoją sztampową opowieść kilkoma nagłymi zwrotami akcji, lecz są one łatwe do przewidzenia i zwiodą na manowce jedynie młodszą część widowni nie mającą do tej pory styczności z kultową serią. Schematyczność to w zasadzie największa bolączka obrazu. Mimo to przedstawiona historia charakteryzuje się niezłym tempem i dobrze wyważonym stosunkiem dialogów do sekwencji akcji. Zatem na ekranie cały czas coś się dzieje – albo poznajemy nowego członka zespołu, albo jesteśmy świadkami kolejnego nawiedzenia, albo też przyglądamy się knowaniom głównego antagonisty obrazu, mającym na celu zniszczenie Nowego Jorku. Całość pozostawia po sobie pozytywne wrażenie, będąc idealną podkładką pod letnie kino rozrywkowe. Ponadto znajdziecie w paranormalnej historii liczne nawiązania do leciwego przeboju – począwszy od pamiętnego przeboju Raya Parkera Jr. (na którym niestety dokonano zbrodni poprzez próbę uwspółcześnienia go dla dzisiejszych, młodych odbiorców wychowanych na rapie oraz rocku – błędne posunięcie), loga zespołu i metafizycznych bytów, a skończywszy na odniesieniach do samych postaci czy fabularnej struktury filmu.
Mocną stroną produkcji jest imponująca oprawa audiowizualna. Komputerowo wygenerowane duchy zachwycają obłędną animacją i dbałością o detale. W połączeniu z odpowiednim udźwiękowianiem sceny z ich udziałem robią piorunujące wrażenie. Śledzi się je z ogromną przyjemnością i muszę przyznać, że byłem nieco rozczarowanym, iż twórcy tak oszczędnie z nich korzystali. Do połowy obrazu duchy pojawiają się sporadycznie, lecz gdy działania niestrudzonych pogromczyń wychodzą na jaw, film nabiera tempa, liczba zjawisk paranormalnych mnoży się z zastraszającą szybkością, a finał to zapierające dech w piersiach nadprzyrodzone widowisko rozgrywające się na spowitych mrokiem ulicach Nowego Jorku. Sekwencje akcji są dynamiczne oraz pełne napięcia i humorystycznych akcentów, często przewyższające poziomem wykonania niejeden drogi blockbuster. Przy okazji potrafią też zmrozić krew w żyłach. Feig umiejętnie zmienia nastrój swojego dzieła, dzięki czemu obraz potrafi zarówno bawić, jak i zapewnić dreszczyk emocji. Warto tutaj też wspomnieć o szerokiej gamie różnorodnych stworów, którym przyjdzie stawić czoła bohaterkom filmu. Znajdziecie tutaj starych znajomych z poprzednich części – Slimera czy Piankowego Marynarzyka, jak również zupełne nowości. Pod tym względem nie będziecie czuć jakiegokolwiek rozczarowania; twórcom nie brakowało pomysłów, a sprytnie wykorzystany efekt 3D tylko potęguje widowiskowość produkcji. Przynajmniej dla tego jednego aspektu warto poświecić swój czas na nowych pogromców.
Ogromnym atutem produkcji są tytułowe bohaterki. Nie spodziewałem się, że aktorki wcielające się w pogromczynie skradną moje serce, ale istniejąca pomiędzy nimi chemia stanowi o dynamice obrazu. Ten zespół to prawdziwe trzęsienie ziemi. Zderzenie czterech diametralnie różnych osobowości, wzajemnie się uzupełniających i napędzających do działania. To właśnie dzięki nim można przeboleć nie zawsze udany humor, który w ich wykonaniu i tak potrafi sprawić na naszej twarzy szeroki uśmiech. Aktorki tryskają energią i świetnie bawią się planie, naprawdę dobrze czując się we własnym towarzystwie. Kristen Wiig to zdystansowana, utalentowana oraz nieco wycofana kobieta, pragnąca raz na zawsze zerwać ze swoją upokarzającą przeszłością. Leslie Jones natomiast odgrywa wyszczekaną, pewną siebie, jednakże również niezwykle bojaźliwą Nowojorczankę, doskonale wpisującą się w stereotyp silnej babki. Melissa McCarthy z kolei wciela się w zakręconą i zapatrzoną w swoje badania dowódczynię zespołu, nieugiętą w poszukiwaniu dowodów potwierdzających postawione przez nią teorię. Warto tutaj zaznaczyć, że po raz pierwszy widziałem tak mocno stonowaną grę rzeczonej pani, która często wpada niezamierzenie w autoparodię. Tutaj szczęśliwie tego uniknęła. Jednakże prym w omawianej produkcji wiedzie małomówna postać Kate McKinnon. Aktorka swoją grą – zachowaniem oraz mimiką – kradnie show. To zwariowana i niedająca sobie w kaszę dmuchać badaczka fizyki odznaczająca się genialnym poczuciem humoru – kilka trafionych w punkt one-linerów mówią same za siebie – oraz ogromnym dystansem do własnej osoby. Powyższe panie razem świadczą o sile produkcji. Aktorki łączą na planie wiarygodne relacje, a włożone przez nie serce w grę skutkuje pozyskaniem sympatii widzów. Dzięki temu filmowy morał o przyjaźni i jedności zostaje odpowiednio przez twórców zaakcentowany i jest bardzo przekonujący, stanowiąc mocne podsumowanie obrazu.
Kolejnym atutem rebootu są epizodyczne występy znanych gwiazd z pierwowzoru, którzy zostają tutaj często ukazani w krzywym zwierciadle, stanowiąc zupełne przeciwieństwo odegranych przez nich poprzednio postaci. To kolejny smaczek, oczko puszczone przez Paula Feiga do widzów, który udowadnia, że doskonale potrafi wykorzystać materiał źródłowy, a także posiada do niego ogromny szacunek. Wisienką na torcie jest Chris Hemsworth. Mityczny bóg piorunów tym razem udowodnił, że bez problemu potrafi odnaleźć się w dwóch przeciwstawnych rolach i jestem przekonany, że tym występem przekona do siebie kilku sceptyków powątpiewających w jego talent. Ponadto Hemsworth poszerzył postacią Kevina swoje aktorskie emploi.
„Ghostbusters. Pogromcy duchów” to żeńska wizja kultowego przeboju przepuszczona przez filtr współczesności. Owszem, może nie przypaść Wam do gustu spojrzenie Paula Feiga na leciwą już serią, lecz jego projektowi nie można odmówić rozmachu, pomysłu oraz pasji. Dzieło Sony Pictures nie jest zwykłym skokiem na kasę kinomanów; to zabawa kinem, relaksująca, letnia rozrywka, która w kategorii niezobowiązującego zapychacza nadmiaru wolnego czasu sprawdza się naprawdę dobrze. Zatem z ogromną niecierpliwością będę wyglądać za kontynuacją, ponieważ szkoda nie wykorzystać potencjału drzemiącego w pomyśle, a także genialnych i przezabawnych żeńskich bohaterek obrazu. Polecam!
Ocena: 7/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje też na portalu MoviesRoom.pl oraz Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Ghostbusters. Pogromcy duchów" – Następne pokolenie
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
Grudzień zawsze napawa mnie optymizmem. Temperatura spada, na dworze zaczyna prószyć śnieg, a sklepy i okolica wypełniają się świątecznymi ozdobami. W takim czasie zwyczajnie nie mam ochoty na poruszające trudne tematy produkcje, ponieważ sama atmosfera zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia po prostu temu nie sprzyja. W tym wyjątkowym okresie poszukuję nieskompliko
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Możecie nazwać mnie ignorantem, ale nigdy nie udało mi się przeczytać zarówno „Lśnienia”, jak i „Doktora Sen”. Wiem, powinienem się wstydzić, szczególnie iż bardzo sobie cenię Stephena Kinga i wręcz ubóstwiam jego powieści. Obiecuję poprawę, naprawdę. Niemniej, widziałem przynajmniej adaptacje obu rzeczonych książek. „Lśnienie” w reżyserii Stanley’a Kubricka to niewąt
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Teraz czytane artykuły
W pracy recenzenta najważniejsza jest rzetelność. Łatwo bowiem ulec wpływom innych i podążać za tłumem krzycząc mówione przez wszystkich hasła. Podobnie jest z rebootem „Ghostbusters”, który od samego startu został skreślony przez kinomanów darzących wręcz szczerą nienawiścią nowy projekt Sony Pictures.
Kabaret Skeczów Męczących nie męczy. Od 2003 rozbawia kielecką i polską publiczność. Stworzona przez nich postać Jadwigi Paździerz (wciela się w nią niezrównany Jarosław Sadza alias Jarek) bez problemu może stawać w szranki z Żanetką z Neo-Nówki. Panowie lubują się też w parodiach. Pamiętacie ich słynną wersję polskiego Netflixa, czyli Polflix? Niedawno, bo 30 grudnia
Artystka debiutowała ponad sześćdziesiąt lat temu. Karierę rozpoczynała w „Mazowszu” pod okiem wyśmienitej pary: Tadeusza Sygietyńskiego i Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej. Od tego momentu czaruje swoim głosem kolejne pokolenia Polaków.
Bo śmiech to zdrowie. O czym przekonuje nas od kilku lat Kabaret Trzecia Strona Medalu. Zainicjowany w 2011 roku w Przemyślu, związany krakowską sceną kabaretową stanowi mieszankę młodości i doświadczenia przy akompaniamencie akordeonu. Tworzy go czterech facetów zarażonych wirusem kąśliwej satyry i jeden grzejnik, który nawet w trakcie tropikalnych upałów nie idzie n
"Gdyby nie nasze dzieci i wnuki nikt nigdy nie pamiętałby o nas."
Pamiętacie słynną, finałową scenę z „Indiany Jonesa i Ostatniej krucjaty”, kiedy dzielny archeolog odnajduje kielich Jezusa Chrystusa? Bez żadnych ozdób czy złoceń, zwykłe gliniane naczynie należące niegdyś do cieśli. Właśnie do takiego wizerunku Graala (choć najczęściej wyglądającego, jakby pił niego bogaty król), wzorując się na Biblii, przyzwyczaiło nas kino i lit
4 lutego 2018 roku Krystyna Janda przekazała smutną informację – w wieku 83 lat odszedł od nas Wojciech Pokora. Ten lubiany aktor zachwycił kolejne pokolenia Polaków swoimi rolami komediowymi, zarówno w telewizji, jaki na dużym ekranie. I choć wiele razy grywał na deskach teatru, to w pamięci widza na zawsze pozostał Marysią, docentem Furmanem czy Żorżą Ponimirskim.
Przedstawimy sylwetkę jednego z najciekawszych współczesnych aktorów. Jest przystojny, czarujący i utalentowany niczym Marlon Brando. Dziesięć lat temu mało kto o nim słyszał, dziś biją się o niego najlepsi reżyserzy i producenci.
Po „Stokerze”, czyli bardzo udanym debiucie Chan-wooka Parka w Hollywood, południowokoreański reżyser powrócił do ojczyzny i ponownie udowodnił, że niepotrzebna mu etykietka „made in USA”, aby z wielką pewnością siebie wyjść naprzeciw oczekiwaniom międzynarodowego widza... A widz ten jest zgoła wymagający, jako że Park, odkąd jego trylogia zemsty zatrzęsła zachodnim r
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej – trzech polskich matematyków: Jerzy Różycki, Henryk Zygalski i Marian Rejewski pracowali nad złamaniem kodu enigmy. Przyczynili się do skrócenia wojny i ocalenia tysięcy, a nawet miliona ludzkich istnień.
Początek listopada to tradycyjnie czas, w którym nasze myśli wędrują ku tym, których nie ma między nami. Ich czas na ziemskim padole dobiegł końca, a nam pozostały zdjęcia, wspomnienia i mogiły...
24 maja 2019 roku około 23:00 na polskim niebie były widoczne dziwne światła poruszające się w linii prostej. Było ich 60 i leciały jedna za drugą, tworząc niesamowite zjawisko. Czy to było UFO?
Gdyby pokazać opartą na faktach „Karbalę” Krzysztofa Łukaszewicza amerykańskim widzom, to zapewne byliby dalecy od pochwał. Co więcej, część z nich film ten potraktowałaby jako produkt klasy B, który powinien być wydany bezpośrednio na rynek DVD. Ale u nas jest inaczej i mimo wad, raczej nie ma powodu do wstydu. To solidnie nakręcone męskie kino.
Co tu dużo mówić. Piąta już część sensacyjnej serii „Mission: Impossible” to prezent dla dużych chłopców jak znalazł. Ponad pięćdziesięcioletni Tom Cruise im starszy, tym młodszy. Nie zwalnia tempa i nie ma dla niego misji niemożliwych. Jako super tajny agent IMF Ethan Hunt ponownie kopie tyłki złoczyńcom, sam wykonując karkołomne kaskaderskie sceny. I kiedy przymknie
Na ekranach polskich kin wyświetlany jest dramat produkcji hiszpańskiej pt. "Niemożliwe". Czy warto wybrać się na seans? Czy film zasługuje na wiele nagród? Zachęcam do lektury recenzji.
Zacznę od banalnego stwierdzenia. W życiu człowieka jedna chwila i jedno ryzykowne zachowanie może przyczynić się, że owo życie zaczyna przybierać całkiem inny obrót. Uśmiech zamienia się w smutek, szczęście pryska jak bańka mydlana, a psychika obraca się w gruzowisko. Nad człowiekiem zawisa wyrok wydany przez lekarza: „jesteś nosicielem wirusa HIV, masz AIDS”. Taki l
Nowości
Kabaret Skeczów Męczących nie męczy. Od 2003 rozbawia kielecką i polską publiczność. Stworzona przez nich postać Jadwigi Paździerz (wciela się w nią niezrównany Jarosław Sadza alias Jarek) bez problemu może stawać w szranki z Żanetką z Neo-Nówki. Panowie lubują się też w parodiach. Pamiętacie ich słynną wersję polskiego Netflixa, czyli Polflix? Niedawno, bo 30 grudnia
XX wiek, roku 1972. Pani profesor Anne Kilmer z Uniwersytetu Kalifornijskiego, pełniąca również funkcję kuratora Muzeum Antropologii w Berkeley, jest szczęśliwa. Właśnie udaje się jej sfinalizować trwające 15 lat badania: rozszyfrować jeden z najstarszych znanych fragmentów notacji muzycznej na świecie, który znajdował się na jednej z 20 tys glinianych tablic wykopany
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Są takie dwa piękne dni w roku, o których nie tyle warto, co trzeba pamiętać. Mowa o 21 i 22 stycznia. Wtedy swoje święto obchodzą polskie babcie i dziadkowie, którzy są równie ważni, jak rodzice. Wychowują nas od najmłodszych lat oraz przekazują niezbędną wiedzę, rozpieszczają i czytają bajki, przytulają i kochają bezgraniczną miłością. Oddajmy im więc należny hołd,
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Artykuły z tej samej kategorii
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Taika Waititi pojawił się w moim filmowym życiu niespodziewanie. Za sprawą trzeciej części przygód boga piorunów i późniejszego fana Fortnite’a – Thora. Reżyser uczynił z tej wg mnie słabo zapowiadającej się kontynuacji dwóch średnich filmów – interesujące i wciągające widowiska. Nie zabrakło również niezwykle dużej dawki śmiechu. Dzięki tym zabiegom „Thor: Ragnarok”
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.322