"Oculus" – Po drugiej stronie lustra - Recenzje filmów

Już łatwiej sfotografować ducha niż prześwietlić tajemnicze umysły dystrybutorów i właścicieli kin. Ich pomysły są czasem, mówiąc eufemistycznie, zastanawiające. „Oculus” zebrał entuzjastyczne opinie za oceanem i pierwsza zapalająca się lampka podpowie, że warto sprowadzić i wyświetlać tenże dreszczowiec na dużym ekranie. Racja. Jednak większość widzów z produkcją zapoznała się dość dawno, korzystając z innych źródeł. Czyż więc nie lepiej, gdyby zamiast powyższego, zamówić większą liczbę kopii np. wychwalanego obrazu science fiction „Ex Machina”? Nie mamy wpływu na takie decyzje, dlatego zostawię te rozważania i całkiem na trzeźwo ocenię film Mike’a Flanagana.

 

Reżysera kojarzą jedynie maniacy filmów grozy, dla innych jego dorobek pozostaje nieznany. Bo czy ktoś z Was słyszał kiedyś o „Absentii i „Scare Dares”? W „Oculusie” Amerykanin korzysta ze sprawdzonych chwytów i klisz. Fabuła kręci się wokół pewnego bardzo starego, eleganckiego, acz nawiedzonego lustra, które zakupuje rodzina Rusellów. Sam tytuł oznacza łacińską nazwę „oka” lub w architekturze tunel spajający dwa światy (owalny, niewielki otwór, przez który do budynku dociera światło). I jak się słusznie domyślacie, ów szklano-drewniany przedmiot będzie tu takim przejściem do demonicznego wymiaru. Nastoletnia Kaylie i jej brat Tim przejdą piekło. Mamusia zaczyna przypominać skrzyżowanie Emily Rose z zombie, a tatuś niczym Jack Torrance z „Lśnienia” nie rozstaje się z rewolwerem i zachowuje się, jakby zażywał psychotropy w iście końskiej dawce.

 

Ciekawa jest dwubiegunowa narracja. Reminiscencje mieszają się z teraźniejszością. Rodzeństwo powraca do rodzinnego domu, aby raz jeszcze zmierzyć się z okropnymi wydarzeniami. Ona wierzy, że maczały w tym swoimi brudnymi paluchami nadprzyrodzone istoty; on pragmatyk – leczony przez lata z traumy – szuka „normalnej” przyczyny. Kaylie (dobra w tej roli Karen Gillan) stara się przekonać Tima (nieco drewniany Brenton Thwaites, popularny dzięki „Dawcy pamięci” i „Czarownicy”). Zawiesza zwierciadło, uruchamia kamery i czeka.

 

My też czekamy. I choć równoległy i jednocześnie retrospektywny montaż nie pozwala na pełne skupienie, a fabularny potencjał nie został wykorzystany do maksimum, to podskok w fotelu i tak w kilku momentach gwarantowany. Posępna muzyka atakuje znienacka, nagle pękają żarówki, pies wyczuwa zło, a puls bije coraz szybciej. Coś musi mieszkać po drugiej stronie… I jak ja mam się teraz przejrzeć w lustrze, które od czasów dzieciństwa zdobi obskurną ścianę korytarza? Ono zawsze dziwnie twarz zniekształcało…

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)