"W głębi lasu" – Coben na polskiej ziemi - Seriale

Nie wiem, co Harlan Coben – słynny amerykański pisarz, powiedział o tym serialu po skończonym seansie. Czy był dumny, czy raczej kręcił głową, widząc, co przygotowali scenarzyści i panowie reżyserzy. Chwila. Ten Coben? Tak. To nie żart. Laureat najbardziej prestiżowych nagród literackich przyznawanych w kategorii powieść kryminalna (m.in. Edgar Poe Award) doczekał się adaptacji swojej książki. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że ta sześcioodcinkowa produkcja została zrealizowana w… Polsce. Od 12 czerwca 2020 roku jest ona dostępna dla widzów niemal na całym świecie. To dobra promocja, dzięki której rodzimi aktorzy i twórcy mogą zaprezentować swoją twarz i wachlarz talentu w miejscach, gdzie przymiotnik „polski” niewiele mówi. „W głębi lasu” przeniesione filmowo na nasze realia, a nie amerykańskie podwórko już w dniu premiery spotkało się jednak z bardzo negatywnymi komentarzami. Że to padaka, że totalna słabizna. Nie jest to absolutnie żadna prawda.

 

Kadr z serialu "W głębi lasu" (źródło: Netflix)

 

Wcześniej mieliśmy „Kierunek: Noc” i „Wiedźmina”, czyli seriale stworzone na bazie polskiej literatury za granicą. Dość niezłe, z odpowiednio uchwyconym klimatem i dobrym castingiem. Teraz wektory się odwróciły – wydaną w USA w 2007 roku powieść „The Woods” przepisali na serialowy, polski język m.in. Agata Malesińska (serial komediowy „Niania”) i Wojtek Miłoszewski („Wataha”). A za reżyserię wzięli się Leszek Dawid („Jesteś Bogiem”) oraz Bartosz Konopka („Królik po berlińsku”). I podzielili się – Dawid odpowiadał ze pierwsze trzy odcinki, a Konopka za resztę. Widać, że współpraca na tej linii układała im się bez żadnych zgrzytów. Ale czy faktycznie wyłuskali z materiału źródłowego to, co najlepsze? Nie wiem, bo nie znam powieści. Dlatego też wchodziłem na nowy szlak, bez jakichkolwiek pułapek, bez oczekiwań.

 

Na pewno zmiany wprowadzili – mniejsze lub większe, ale nie one są najważniejsze, a styl opowiadania historii. Rzemieślniczo poprawny, choć ze swoimi wadami. Nie ma co liczyć na bardzo wyraźny autorski stempel. Jedna połowa serialu od drugiej niemal niczym się nie różni. Są tu niedopowiedzenia, montaż równoległy sprawia, że równie dużo czasu spędzamy w latach 90, co współcześnie. Całość zaczynie się leniwie, ale ma odpowiedni klimat – zapewne dzięki znakomitej muzyce, a konkretniej hitom ówczesnej muzyki rockowej (Wilki, Hey, T. Love, Elektryczne Gitary itd.). Ktoś się doczepił, że niektóre nie powinny się tam znaleźć, bo ich premiera odbyła się później. Nie zrobiłem researchu, ale nie wydaje mi się, że ten uważny widz miał rację. Nawet jeśli tak, to żaden minus. Gorzej z wielowątkowością, która nie zawsze w pełni wybrzmiewa (patrz: antysemityzm).

 

Bo fabuła, jak na sześć, trwających prawie 60 minut odcinków, nie obejmuje tylko głównej historii. Poza tym, że warszawski prokurator Paweł Kopiński (Grzegorz Damięcki) pragnie rozwiązać tajemnicę morderstwa sprzed 25 lat i zaginięcia swoje siostry, to jeszcze musi m.in. skupić się na sprawie dotyczącej gwałtu, jakiego dokonali synowie znanych tatusiów (brawa dla Cezarego Pazury za kolejną wyrazistą i przekonującą rolę dziennikarza). No ale najważniejsze są jednak te demony przeszłości, które odżywają wraz ze znalezieniem ciała pewnego mężczyzny. Czy podający się za Marka Kowalskiego to kolega Pawła (Hubert Miłkowski) z letniego obozu, czy może przypadkowy bezdomny? Pora wyjaśnić to, co przez dekady pozostawało niewyjaśnione, odkryć rodzinne sekrety.

 

Kadr z serialu "W głębi lasu" (źródło: Netflix)

 

Kadr z serialu "W głębi lasu" (źródło: Netflix)

 

Pod względem atmosfery ciekawiej wypada rok 1994 niż współczesność – zarówno nocne i dzienne sceny w lesie, jak i blokowisku. Zdjęcia – to one budują tożsamość serialu. Operator Paweł Flis („Demon”) zna się na rzeczy. Świetnie zatrzymuje w kadrze „tajemnice” z dawnych lat. I co ciekawe, sprawia, że jest mroczniej niż w groźnym „lesie, w którym dziś nie zaśnie nikt”. Z kolei, gdy jesteśmy w 2019 roku i towarzyszymy bohaterowi w jego śledztwie, to ma się wrażenie, że Flis próbuje spełnić wizję reżyserów – wprowadzić nieco zimnej atmosfery jak ze skandynawskich kryminałów. Tu już nie jest tak „pięknie”. Momentami można się pomylić, że to nie produkcja Netflixa, a kolejna polski towar marki TVN. Mimo szybko przenikających się scen i niemalże teledyskowej formy, jest dziwnie sennie – niekoniecznie w dobrym znaczeniu tego słowa. A sam finał… Cóż, to lekkie rozczarowanie, ale bardziej dla zwykłych widzów niż czytelników i miłośników twórczość Cobena. Ci być może będą zadowoleni.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję