Ilość odwiedzin:
6 883

Czas czytania:
8 104 min.

Autor:
pj (14667 pkt)

Dodano:
4144 dni temu

Data dodania:
2013-03-23 20:03:01

Zacznijmy opowieść o kobiecie, która swoimi kompozycjami, przenosi w baśniowy świat. Jeśli jej nie znacie, nadszedł czas, by to zmienić. Przed wami dama muzyki celtyckiej: Loreena Isabel Irene McKennitt – kanadyjska harfistka, akordeonistka i pianistka, która swoim sopranowym głosem zdobyła wielu fanów.

Dzieciństwo

Była mroźna zima, roku 1957, gdy przyszła na świat, w małej miejscowości Morden w Kanadzie. Tutaj od samego dzieciństwa była poddana wpływom międzykulturowym. Morden było bowiem zamieszkiwane przez potomków imigrantów pochodzenia irlandzkiego, szkockiego, niemieckiego oraz islandzkiego. W lokalnej społeczności wiejskiej, Loreena znana była z żywiołowości wykonania szkockich tańców góralskich. Ale jej zainteresowania sięgały głębiej. Mimo iż rodzice nie byli z zawodu muzykami, szybko zaczęła pobierać lekcje śpiewu oraz gry na pianinie. Udzielała się również w miejscowym chórze kościelnym.

"Była to społeczność ludzi skromnych, głównie imigrantów. Walka o przetrwanie była na porządku dziennym, a wpływy kulturowe w szerszym tego słowa znaczeniu były ograniczone. Pomimo tego, że przodkowie mojej rodzimy pochodzili w głównej mierze z Irlandii, "celtyckość" w sensie muzyki, czy opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie, była obecna w moim wychowaniu w bardzo ograniczonym zakresie." - wspomina Loreena McKennitt.

Przeznaczenie

Po okresie dorastania spędzonym w Morden, Loreena wyruszyła w szeroki świat. Udała się do miasta Winnipeg. Tutaj pierwszy raz zetknęła się z folklorem celtyckim i zaczęła studiować weterynarię. Jednak nie leczenie zwierząt było jej przeznaczeniem. Wkrótce porzuciła studia i przeprowadziła się do Stratford, w prowincji Ontario, gdzie osiedliła się na stałe w małej wsi.

Był rok 1981. 24 letnia wówczas Loreena pokazała swój talent na Festiwalu Szekspirowskim w Stratford. Wysoko oceniono jej umiejętności kompozytorskie i wokalne. Była wtedy rozkochana w poezji W.B. Yeatsa i w muzyce harfisty Alaina Stivella, dzięki któremu zainteresowała się harfą oraz poczuła lirykę irlandzkiej muzyki ludowej.

Rok później odwiedziła po raz pierwszy Irlandię i odnalazła podobną lirykę w atmosferze tego kraju i duchu jego narodu. Po powrocie włożyła cały swój rozbudzony celtycki zapał w interpretację wiersza W.B. Yeatsa "Stolen Child" (Uprowadzone Dziecię).

"Pierwszym krokiem stała się dla mnie muzyka celtycka. Jej brzmienie przyciągało mnie w sposób nieomal instynktowny. Stała się dla mnie kołem napędowym moich historycznych poszukiwań w stopniu, który przerósł moje wyobrażenie." - tak stwierdziła

W pełni poświęciła się muzyce. Niezwykły upór oraz lektura poradnika Diany Sward Rappaport "Jak nagrać i sprzedać własną płytę" spowodowały, że postanowiła założyć własną firmę fonograficzną - Quinlan Road. Około 3 lata później, nagrała pierwszy album pt. „Elemental”, który w postaci kasety z 9 utworami, zaczęła sama sprzedawać z samochodu lub w bezpośrednim kontakcie ze słuchaczami jako uliczny grajek, a także oddawać w komis w księgarniach i sklepikach muzycznych Do 1990 roku udało jej się sprzedać w ten sposób 100 tysięcy kopii! Ten sukces pozwolił jej na sfinansowanie kolejnych 2 albumów: „To Drive The Cold Winter Away „ (1987) i „Parallel Dreams” (1989).