Westeros. Setki lat przed tym, jak Daenerys zbierała armię, aby odzyskać Żelazny Tron. Wydaje się, że to spokojne czasy. Żadnych buntów. Morderstw. Knucia. Nuda Panie. Księżniczka Rhaenyra żyje sobie jak pączek w maśle. Jej tatuś to ciepły człowiek, chcący dla córeczki jak najlepiej, lecz słuchający tego, co mu podpowie namiestnik Otto. Pierwszy epizod nie zapowiada jeszcze trzęsienia ziemi, mimo że wujek Deamon to niezrównoważony, dziwny typ. A to wyjdzie z gwardią królewską, aby zrobić porządek z kryminalistami bez procesu, a to w trakcie narady pokaże kwaśną minę. Jednak ten, kto czytał tylko „Grę o tron”, wie, że Ród Smoka nie przejął dawno temu rządów w Westeros w pokojowy sposób. Krótko mówiąc, niby to ludzie wyglądający niczym długowłosi blond elfowie, ale w środku pozbawieni moralnych zasad. Wiadomo przecież, co uczyniła Danuta…

 

Kadr z serialu "Ród smoka" (materiały prasowe/HBO)

 

„House of the Dragon” powstał na bazie książki, a raczej kroniki historycznej George’a R. R. Martina. Nie wiem, na ile dwaj showrunnerzy – Miguel Sapochnik (reżyser najlepszych odcinków „Gry o tron” i Ryan Condal) byli jej wierni, ale wiem, że sam pisarz maczał w owej adaptacji palce. Dlatego właśnie nie miałem koszmarów tuż przed premierą. Byłem pewny, że dzieło to okaże się po prostu czymś ponadprzeciętnym. W tym przekonaniu utwierdziły pierwsze krótsze opinie i dłuższe recenzje połowy sezonu (a raczej początkowych epizodów). I faktycznie – „Ród smoka” ogląda się może nie z tak zapartym tchem, jak „Game of Thrones”, ale za to z nieskrywaną ciekawością i wstydliwą przyjemnością. Ok, momentami można odnieść wrażenie, że ma się do czynienia z „Koroną królów” na sterydach, ale szybko owe porównania zostają rozwiane przez zachodni wiatr. To przecież produkcja HBO za miliony dolarów, więc lokacje, stroje, zdjęcia są na znacznie wyższym poziomie. Jedynie tych statystów jakby za mało, a wnętrza jakieś takie pustawe i zimne…

 

Kadr z serialu "Ród smoka" (youtube.com/screenshot)

 

Dobra, dobra, ale „mamy smoki i nie zawahamy się ich użyć, i co nam zrobicie?” – mogliby zapewne powiedzieć twórcy. Te latające, skrzydlate gady zaiste prezentują się pięknie, dostojnie, groźnie – z daleka, na szerokich planach albo w ciemnościach. W pogodny dzień na zbliżeniach są niestety średnio dopracowanym wytworem grafików komputerowych. Gdy jeździec dosiada smoka, są na plecach ciary. Gdy frunie, jest widoczny green screen. Wina leży jednak po stronie budżetu, który nie jest aż tak wielki, jakby mogło się wydawać. Wielka jest na szczęście wiara w to, że w kolejnym sezonie (tak, ten zostanie zrealizowany) producenci posypią dolarami, a ogień bardziej przypiecze niewiniątka.

 

Póki co widz jest obsypany darami w formie silnych relacji międzyludzkich i stara się nie pogubić w przeskokach czasowych i liczbie dzieci, jakie przychodzą na świat. Do tego musi się jakoś przyzwyczaić do przerażających porodów, czarnoskórych Velaryonów (tu akurat podjęto słuszną decyzję, bo wyróżniają się, wyglądając „magicznie”), wymiany części aktorów i braku postarzenia innych (wyjątkiem będzie mądry, opanowany do pewnego stopnia Viserys w doskonałej roli Paddy’ego Considine’a – chyba jedyny bohater, któremu chce kibicować i który nie dostrzega, co faktycznie dzieje się w jego rodzinnym domu). Mi chwilami niektóre powyżej wspomniane elementy zgrzytały, ale zacisnąłem zęby i ostatecznie z otwartymi szeroko oczyma obserwowałem, to co tam się wyprawia. Pomaga w tym trafnie dobrana obsada, bez słabego ogniwa (poza starszym Aegonem). Milly Alcock jako nastoletnia Rhaenyra to odkrycie roku. Jest czarująca, buntownicza, przyciąga nietypową urodą (nieco słabiej wypada starsza Emma D'Arcy – nie ma aż takiej ikry). Równie, jak nie bardziej hipnotyzującą kreację buduje Matt Smith. Jego Daemon bywa demoniczny, ale nie bardzo wybuchowy. Emocje buzują w nim niczym uśpiony gejzer. To niejednoznaczny antybohater, toksyczny i charyzmatyczny zarazem, choć trochę niewykorzystany – wydawało się, że showrunnerzy wejdę głębiej w psychikę księcia i bardziej przekonująco ukażą jego motywacje.

 

Kadr z serialu "Ród smoka" (materiały prasowe/HBO)

 

Kadr z serialu "Ród smoka" (materiały prasowe/HBO)

 

Gdzieś na drugim i trzecim planie przechadzają się przedstawiciele Lannisterów czy innych znanych z „Gry o tron” rodów, lecz żaden nie jest kimś na miarę Tyriona, Jaimego czy Tywina. Ale to jeszcze nie ich czas. Tu swoje pięć minut, a nawet więcej, mają Hightowerowie i Strongowie. Rhys Ifans wiarygodnie gra ojca i zaufanego namiestnika. Inaczej zachowuje się w scenach z córką Alicent, którą traktuje jak pionka w wielkiej grze, a inaczej, gdy rozmawia z królem. Diabełek jeden! Ona – pierworodna także ostrzy pazurki. Zarówno Emily Carey, jak i Olivia Cooke wiedziały na czym polega bycie damą dworu, a następnie władczynią. Dynamika między Alicją a Renatą (tak je nazwałem, aby stały mi się bliższe) to jasny punkt tego show. Ser Przystojny, czyli Criston Cole, czyli Fabien Frankel, ten, co się nie starzeje (!) też ładnie wchodzi w interakcje z tymi dwiema pannami/paniami. Podobnie jak Matthew Needham – kulejący Larys Strong, godny poprzednik Varysa, wielbiciel pewnej damskiej część ciała; człek tkający sieć intryg, w którą wpadną nierozważni tego świata. Pomiędzy cwanymi kobietami i „paskudnymi” albo pogubionym mężczyznami przechadza się również Ona – Rhaenys Velaryon. Wcielająca się w nią Eve Best niezwykle mocno przykuwa uwagę widza, a jedna akcja z jej udziałem to wisienka na tym gorzkim torcie.

 

Nie wszystko ma tu sens na poziomie scenariusza. Mało tego, gdyby nie informacja, kiedy rozgrywają się te wydarzenia, to ciężko byłoby odpowiedzieć na pytanie, jaki mamy rok w prologu. A postęp cywilizacyjny? „Średniowieczna” scenografia – od najmniejszych rekwizytów po wysokie budynki jest niemal taka sama, jak w „Grze o tron”. To jednak da się jakoś wytłumaczyć zbliżającym się „Tańcem Smoków”. Mimo tych czy owych minusów „Ród smoka” to na szczęście opowieść w prawie osiemdziesięciu procentach spełniona. Pozbawiona głów… to znaczy seksu i epatowania golizną, ale z wyraziście dającą się odczuć stawką i „klątwą” wiszącą nad bohaterami. Gdzie tzw. character arc ukazano w sposób bezbłędny. Nie musicie się też obawiać teleportacji i reszty głupot ostatnich sezonów ze Starkami w opałach. Może nieco przeszkadza, że rach-ciach zakończono wątek Karmiciela Krabów, jednak całość to rzecz udana i warta zachodu. Ważne, że figury na szachownicy zostały rostawione.

 

Kadr z serialu "Ród smoka" (materiały prasowe/HBO)

 

Po dziesięciu, trzymających odpowiednie tempo, odcinkach, z czego jeden oceniłem na 9/10, marzy mi się zbroja, jaką nosił Graham McTavish („bogatsza” niż w „Hobbicie”), choć moje uczucia błądzą w mrocznych, smutnych rejonach. Powiedzenie, że „z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu” wybrzmiewa ze zdwojoną siłą, nawet jak jesteś Królem Andalów, Rhoynarów, Pierwszych Ludzi i Władcą Siedmiu Królestw. Ale jest światełko w ciemnym tunelu. Bo jak śpiewał Kabaret Starszych Panów: „Rodzina, rodzina rodzina, ach rodzina. Rodzina nie cieszy, nie cieszy, gdy jest. Lecz kiedy jej nima. Samotnyś jak pies”.

 

Ocena: 8/10 (naciągnięta niczym cięciwa łuku – 7,8 tak naprawdę :P)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję