Przeogromnym atutem „Słowa na M” są wyraziste i niezwykle sympatyczne postacie. Wallace (Daniel Radcliffe) oraz Chantry (Zoe Kazan) to bohaterowie z prawdziwego zdarzenia; intrygujący, o interesującej i złożonej osobowości czy równie ciekawej przeszłości oraz doświadczeniach życiowych; bohaterowie, których chce się poznać, zgłębiać, odkrywać ich sekrety, po prostu z „krwi i kości”. Od dłuższego czasu nie miałem okazji podziwiać tak umiejętnie skonstruowanych portretów psychologicznych protagonistów, które nie są do bólu schematyczne bądź, co gorsza oparte na niedorzecznych stereotypach. Jednakże dobrze rozpisane przez scenarzystów postacie to dopiero połowa sukcesu; gdyby nie stojąca na wysokim poziomie gra Radcliffe'a oraz Kazan twórcy nie osiągnęliby zamierzonego celu. W gruncie rzeczy to właśnie dzięki ponadprzeciętnemu aktorstwu, produkcja „Słowo na M” zawdzięcza swój sukces. Daniel Radcliffe znany przede wszystkim z cyklu filmów o nastoletnim czarodzieju z Hogwartu (mowa tu oczywiście o Harrym Potterze) udowodnił, że bez wątpienia jest wielkim aktorem. Bardzo trudno wyrwać się  ze schematu jednej roli. Obawiałem się, że młody Daniel Radcliffe zostanie zaszufladkowany, jak wielu innych początkujących aktorów i nigdy nie zerwie z wizerunkiem Harry’ego Pottera. Szczęśliwie produkcjami typu „Kobieta w czerni” czy właśnie „Słowo na M” pokazał, że jest aktorem wszechstronnym, który potrafi odnaleźć się zarówno w produkcji dla nastolatków, horrorze czy nawet komedii romantycznej. Razem z partnerującą mu na ekranie, nie mniej uzdolnioną, lecz zapewne znacznie mniej popularną Zoe Kazan, stworzyli przykuwającą uwagę parę ekranową, której miłosne rozterki śledzi się z nieukrywaną przyjemnością. Ponadto oboje udowodnili, że nawet w prostej komedii romantycznej jest miejsce na zajmujących i rozbudowanych protagonistów. Warto też zaznaczyć, że między Radcliffe'em a Kazan widać wyraźną chemię, dzięki czemu rodzące się pomiędzy nimi uczucie wydaje się przekonujące, naturalne i szczere, co umożliwia czerpanie jeszcze większej przyjemności płynącej z oglądania filmu. Dodatkowo należy też powiedzieć słowo o postaciach drugoplanowych, którym mimo iż poświęcono znacznie mniej uwagi niż wspomnianej pierwszoplanowej dwójce, to są nie mniej interesujące, a co najważniejsze, odpowiadają za humor sytuacyjny i niezaprzeczalnie dodają produkcji ostatecznego szlifu.

 

Dzieło Michaela Dowse’a może się poszczycić zjawiskowym podkładem muzycznym, który w dużej mierze przyczynia się do budowy klimatu oraz niekiedy dosłownie magicznej atmosfery obrazu. Soundtrack filmu odgrywa jedną z kluczowych ról w produkcji (zaraz obok rewelacyjnego aktorstwa), bowiem za jego sprawą, twórcy wywołują w nas pożądane uczucia i emocje, jak też w asyście przepięknej scenografii bądź zdjęć, potrafią wprowadzić widza w odpowiedni, niemal romantyczny nastrój. Za przykład mogą posłużyć sceny, w których obserwujemy na srebrnym ekranie rozmyślających w samotności bohaterów w akompaniamencie sentymentalnej, trochę sennej piosenki. W tych kilku momentach, wraz z protagonistami dzieła Michaela Dowse’a, możemy się wewnętrznie wyciszyć, popaść w zadumę i na spokojnie przemyśleć ich postępowanie. Po prostu doskonała robota, szczególnie ze względu na fakt, iż dzięki takiemu zabiegowi łatwiej nam się wczuć w sytuację bohaterów; twórcy jeszcze mocniej pogłębiają w ten sposób wieź pomiędzy głównymi protagonistami produkcji a kinomanami.

 

„Słowo na M” to najlepsza komedia romantyczna, jaką mogłem oglądać w tym roku. Prosta, lekka i przyjemna w odbiorze, z niegłupią fabułą oraz interesującą wymową. Na produkcję warto poświęcić swój czas już ze względu na same kreacje Daniela Radcliffe’a oraz Zoe Kazan, bowiem oboje dali z siebie wszystko, a takich postaci próżno szukać w innych produkcjach.

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Autor publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję