"Szymborska. Znaki szczególne" – Ichna w pustym mieszkaniu - Recenzje książek

„Czasami jestem podobna do siebie, a czasami nie”.

 

Wisława Szymborska (to jej drugie imię, na pierwsze miała Maria, w zdrobnieniu Marychna – a dla bliskich Ichna) jest chyba najbardziej tajemniczą postacią spośród polskich laureatów Nagrody Nobla. Przeciętny Kowalski z marszu wymieni najbardziej znane książki Sienkiewicza (jeśli go nie pomyli z Mickiewiczem), ale często wiele osób ma problem z nazwaniem chociaż jednego wiersza Szymborskiej. Jeśli chodzi o jej życiorys, to też jest np. bardzo propagowany w szkolnictwie czy w przestrzeni publicznej. W momencie śmierci w 2012 roku jeszcze trochę się o poetce mówiło, ale obecnie wszystko umilkło.

 

Okładka (źródło: www.znak.com.pl)

 

Dlatego też warto zabrać się z „Znaki szczególne”, aby lepiej poznać Wisławę i jej twórczość. Książka jest długa. Bo to 650 stron, w których autorka bardzo pilnie podąża za laureatką Nobla i szczególną wagę zwraca na jej uczucia, emocje, poezję oraz wnętrze. I to zdecydowanie jest największa zaleta „Znaków szczególnych”.

 

„Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył.”

 

Ten powyższy cytat z wiersza „Do zakochanej nieszczęśliwie” trafnie opisuje tę książkę. A Gromek-Illg genialnie podąża za związkami Szymborskiej i pokazuje je z ciekawej perspektywy. Ogólnie, podczas lektury nachodzi taka myśl, że ową biografię można nazwać wręcz „biografią epistolarną”. Dlatego, że najwięcej emocji przysparza czytanie listów. A było ich w trakcie ziemskiej wędrówki poetki bez liku! Z siostrą, mamą, mężem, przyjaciółmi – Wisława korespondowała z wieloma osobami i tego typu pamiątki zachowały się po dziś dzień. Dzięki nim możemy dużo dowiedzieć się o niej samej, bo sama była bardzo skryta i udzielała mało wywiadów. Żyła według własnych zasad. Nie napisała też zbyt wielu wierszy (!), co też jest ciekawym zjawiskiem. Jednak jej oszczędna forma, piękny język i gracja przysporzyły sukcesu. Chociaż nie zawsze było różowo, to dzielna Wisława idąc swoimi ścieżkami, zawsze docierała do piękna zawartego w poezji.

 

Jej burzliwe relacje z całym światem przekonująco opisuje Gromek-Illg. „Znaki szczególne” czyta się z wielkim zaciekawieniem i pasją, bowiem tak świetnie są ujęte w słowa. Według mnie ta książka po prostu musi zostać nominowana do NIKE w przyszłym roku. Nie widzę innej opcji. To bez wątpienia jedna z najciekawszych i najodważniejszych biografii ostatnich lat.

 

Szymborska jest postacią „ciężką” do przedstawienia w papierowej biografii. Zatem podchodziłem do tej publikacji z lekkim niepokojem, bo bardzo łatwo można zniszczyć tak pasjonujący temat jak życie wewnętrzne Wisławy Szymborskiej. Joannie Gromek-Illg można tylko gratulować. Udało się!

 

Ocena: 8,5/10

 

*Recenzja pojawiła się także na mojej stronie na facebooku: Pasem po czole

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję