O nasChronologiaArtykułyWspółautorzyPocztaZałóż bloga
Wstęp
Treść artykułu
Galeria zdjęć
Opinie
Polecane artykuły
Filmaniak01 (1931 pkt)Strona WWW Autora
Ilość odwiedzin:
4 664
Czas czytania:
5 118 min.
Kategoria:
Recenzje filmów
Autor:
Filmaniak01 (1931 pkt)
Dodano:
2050 dni temu

Data dodania:
2018-08-17 20:39:55

Duża w tym zasługa przede wszystkim reżysera, Christophera McQuarrie’go, który doskonale rozumie, czym powinno być kino akcji, a czego ono powinno się ono wystrzegać. W jego widowisku nie ma więc mowy o jakiejkolwiek nudzie, zatrzymaniu, czy znużeniu bo on wciąż napędza akcję do przodu. Fakt faktem, że sama jako taka historia nie pełni tu kluczowej roli i nie mamy tu do czynienia z żadnymi trudniejszymi zagadkami kryminalnymi jak z ulicy Baker Street, ale jej liczne zwroty akcji i momentami nie do końca przewidywalne konsekwencje skutecznie popędzają Ethana do podejmowania coraz to bardziej ryzykownych przedsięwzięć. Nie byłoby to jednak możliwe, gdyby nie widoczna chęć odejścia reżysera od typowego przyjemnego, a wręcz komediowego wydźwięku historii. Ta zmiana zdecydowanie podziałała na korzyść filmu bo dzięki temu widz ma nie tylko szansę skupić swoją główną uwagę na samej opowieści, ale czerpać z niej jak najwięcej radości, funu – którego to właśnie dostarczycielem mają być filmy sensacyjne. Tak w ogóle to poza bardzo przeciętną drugą częścią (Woo! Hoo! Boo…), to nigdy seria „Mission: Impossible” nie miała z tym większego problemu. Nie inaczej jest więc też w szóstej części, która jednak pod gąszczem ciągle przyspieszającej akcji posiada także pewien pierwiastek dramatyczny, który skutecznie buduje tą mroczną i zimną atmosferę widowiska, gdzie choć wszystko wydaje się być możliwe do zrobienia, to jednocześnie taka odwaga niesie też za sobą pewne niebezpieczeństwo – przed którym jednak Ethan się nie chowa, a dumnie stawia mu czoła, ryzykując więcej niż tylko własne życie.


Specyficzność tej już szóstej odsłony serii jest doskonale widoczna od pierwszych minut, w których ku zapewne zaskoczeniu co niektórych nie otrzymujemy jakąś niesamowitą akcję Ethana, a zamiast tego dochodzi tu do zwykłej akcji, która jednak kończy się na swój sposób dramatycznie. Jest to nie tylko mocniejsze uderzenie w te bardziej poważne tony, ale przede wszystkim wielki hołd reżysera w stronę pierwszego „Mission: Impossible” Briana de Palmy, gdzie tak właściwie akcja również rozpoczęła się od kompletnego zaskoczenia, jakim było niewątpliwie wybicie niemal wszystkich agentów IMF poza Huntem. I w dalszych minutach McQuarrie łączy w „Fallout” klimaty kolejnych różnych części. Dochodzi tu zatem także do typowej szpiegowskiej akcji i posądzenia Ethana o miano zdrajcy jak w „Mission: Impossible III”, wniknięcia do jamy wroga niczym podczas gali w „Ghost Protocol”, czy szybkiej ucieczki na motocyklu w „Rogue Nation”. Kluczowym jednak elementem w tej układance jest sam reżyser i scenarzyści, którzy wszystkie te znane nam już drobiazgi łączą w zupełnie niekonwencjonalnych sekwencjach, dających inny efekt niż a jeżeli w tych zestawieniach, które mieliśmy już szansę zobaczyć. Dzięki temu „Mission: Impossible – Fallout” to niezwykle kreatywny i klimatyczny film, który świetnie oddaje hołd całej serii misji niemożliwych.

 

Kadr z filmu "Mission: Impossible - Fallout" (źródło: materiały prasowe)

 

Nie ma co się jednak łudzić – fabuła tego filmu wcale nie zrewolucjonizuje kina sensacyjnego bo jest ona zwykła i choć oferuje w wiele zwrotów akcji – to w większości nie są one w stanie niczym specjalnie zaskoczyć oglądającego. To nie jest tak jak „Skyfall”, czy „Casino Royale”, gdzie nić kłamstw i intryg jest powoli rozplatana i na każdym kroku sieje za sobą ziarno niepewności. Nie, tutaj główni przeciwnicy Ethana Hunta – czyli pozostała 12 agentów, która przybrała sobie dosyć niefortunnie miano „Apostołów” działa bardzo konkretnie – 3 bomby atomowe, 3 wybuchy. W historii kina z takimi akcjami spotykaliśmy się już nieraz, więc metody działania Syndykatu odpowiadają rysopisem bardziej jakiejś organizacji terrorystycznej, mającej na celu wprowadzić chaos, a niż jeżeli tajnej siatce szpiegowskiej, działającej od środka. Sama intryga z początku sprawia wrażenie uporządkowanej i przemyślanej, ale wraz ze zbyt przedwczesnym wyłożeniem wszystkich kart na stół, Christopher McQuarrie marnuje swojego asa w potencjalnym niewątpliwie ciekawym wątku, jakim byłoby skupienie się na „Apostołach” i ich motywacjach, które wraz z lepszym rozwinięciem mogłyby zaoferować coś nowego. A tak, „Fallout” od strony realizacyjnej jest znakomity, ale już natomiast od tej fabularnej aż tak wielkiego wrażenia niestety nie robi.


I faktycznie: historia ta jest po prostu przewidywalna i oferuje w te same zastosowania, które mogliśmy już oglądać milionami. Większego znaczenia nabiera ona natomiast wraz z wprowadzeniem szybkich scen akcji, w których aż kipi od pisku opon, bezpośrednich konfrontacji pięść w pięść, czy kursów kolizyjnych, mogących się skończyć tylko w jeden sposób: totalną rozwałką. Christopher McQuarrie może i nie jest najlepszym scenopisarzem, ale wszystkie te niedociągnięcia nadrabia świetną reżyserią scen akcji, które autentycznie wbijają widza w fotel i pozostawiają go we wrażeniu wyraźnego podziwu dla twórców, którzy nie mają problemu nawet z nakręceniem najbardziej wymagających sekwencji pojedynków. W tym jednak wszystkim nie opierają się oni na słynnych melodramatycznych wybuchach (brakuje tylko amerykańskiej flagi) jak z kolejnych filmów Michaela Baya, czy na niekończącej się serii nudnych i coraz to bardziej głupich starć fizycznych i pojazdów jak w ostatnich „Szybkich i wściekłych”. Te sceny akcji robią o tyle większe wrażenie, że nie wprowadzają na siłę jakąś nową technologię i są na zasadzie: więcej, więcej, a korzystają z tego co już znamy – i ubogacają je na swój sposób małymi drobiazgami. Ale dzięki tym właśnie drobiazgom otrzymujemy parę perełek kina akcji – jak choćby fantastycznie zainscenizowaną scenę piruetu Ilsy Faust nad samochodem Ethana, czy skok spadochronem wprost w chmury z burzami. A takich niesamowitych sekwencji jest jeszcze więcej bo także późniejsze robią olbrzymie wrażenie – czy to dotyczy walki w łazience, czy wspinaczki po linie do helikoptera na kilkuset metrach nad ziemią: Wszystkie te sekwencje są opanowane do perfekcji.

 

Kadr z filmu "Mission: Impossible - Fallout" (źródło: materiały prasowe)

 

Swoje dołożyła do tego również strona audiowizualna, do której tak w zasadzie nie ma co się w ogóle przyczepić. Absolutnie najlepsi pod tym względem są dźwiękowcy i montażysta Eddie Hamilton, którzy odwalili kawał fantastycznej roboty przy tym filmie, za który powinni tak jak twórcy „Ultimatum Bourne’a” w przyszłym roku doczekać się co najmniej paru nominacji w Oscarach do tych właśnie kategorii. Bez nich bowiem „Fallout” nie byłby w stanie tak znakomicie budować napięcia i mieć równie udanych scen akcji, które ogląda się z czystym zachwytem i niedowierzaniem. Pojedynki, wyrzuty, strzały, cięcia, sprinty, drifty – to wszystko doskonale działa w harmonii, powodując pożądany efekt rosnącej adrenaliny. Zresztą także zdjęcia Roba Hardy’ego doskonale oddają to odczucie przyspieszającej akcji, szczególnie w akcji w Paryżu i końcowej walki helikopterów. Nie można w tym wszystkim nie wspomnieć o ścieżce dźwiękowej Lorne’a Balfe’a, która choć nie zwraca na siebie szczególnej uwagi, to stanowi świetne tło dla akcji i dzięki zastosowaniu bębnów i perkusji podnosi ciśnienie u oglądającego.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję

Galeria zdjęć - "Mission: Impossible - Fallout – "Im większe cierpienie, tym trwalszy pokój"

Temat / Nick / URL:

Treść komentarza:

10 (10)

GieHa
2049 dni temu

Spoko recka. Gdy tylko przypomnę sobie wszystkie wcześniejsze części (z tego co pamiętam najbardziej podobała mi się I i III) to na pewno obejrzę i tę odsłonę. Pozdrawiam!
Dodaj opinię do tego komentarza

Więcej artykułów od autora Filmaniak01

"Dark: sezon 3" – Alfa i Omega - Seriale

„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem”. Na przestrzeni wielu wieków człowiek próbował, próbuje i zapewne będzie dalej próbować bezskutecznie pojąć materię czasu i to, co go kształtuje. Jedni z nas odnoszą się więc do nauki, a drudzy w różnych kulturach próbują pogodzić się z tą niewiedzą poprzez zawierzenie swojej całej wiary Bogu. Jedno łączy obie te ścieżki: W dalszym ciągu nie wiemy kiedy i w jaki sposób doszło do początku świata… i kiedy ma dojść do zakończenia. To istne metafizyczne, tak nam bliskie, a zarazem odległe Alfa oraz Omega prześladuje nas od zawsze. Dawna Ziemia, która była pustkowiem, w końcu się więc z powrotem, w wyniku apokalipsy, w niego przerodzi. Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. I z tego właśnie powodu czas ma nad nami nieograniczoną władzę.

"Westworld" - sezon 3" – Ziemia obiecana? - Seriale

Ludzie od zawsze dążą do doskonałości. To jest jak kod wpisany w naszych rozumach: Chcemy ciągle zwyciężać. Jak tego dokonać? Coraz częściej właśnie poprzez udoskonalanie się i budowanie porządku, który by przewidział możliwe porażki. I to nie tylko w pracy, czy w rodzinie, ale też w całym społeczeństwie. Ten porządek ma na celu utrzymywanie kontroli nad chaosem, tak by się nie rozprzestrzenił. Jest on jednak jedynie pozorny, bo w człowieku wpisane są też emocje, które wpływają na jego decyzje. Jak to powiedział jeden z głównych bohaterów jednego z najciekawszych seriali ostatnich lat, Dr Ford: „You can’t play God without being acquainted with the Devil”.

"Wojny Klonów": finałowy 7. sezon – Mroczny świt - Seriale

Pamiętam, gdy jako młody chłopiec, który chodził do szkoły, co piątek w zniecierpliwieniu wyczekiwałem chwili, gdy skończą się lekcje i wrócę do domu, by o 19.00 usiąść przed telewizorem. Wówczas na ekranie pojawiały się charakterystyczne żółte napisy, główny motyw muzyczny, motto odcinka, wspólnie oznajmiające jedno – nadejście nowego odcinka „Wojen Klonów”. Odkąd pamiętam, zawsze byłem fanem „Star Wars”. Z czego to wynika? Nie wiem, ale na pewno, że duży udział w tym mieli moi rodzice, którzy zabrali mnie do kina na „Zemstę Sithów”. Od tamtej pory zacząłem interesować się odległą Galaktyką i właśnie „Wojny Klonów” sprawiły, że moja początkowa pasja przerodziła się w miłość. A teraz razem z finałowym 7 sezonem nadszedł czas na koniec serialu, który zapewne dla wielu też był wspomnieniem dzieciństwa.

 -

Odwiedzin: 3917

Autor: Filmaniak01Recenzje filmów

Komentarze: 1

"Sala samobójców. Hejter" – Toxic Wave - Recenzje filmów

To tendencja: Gdy uczniowie wracają do szkoły we wrześniu, żałują że ich ferie letnie się skończyły i już odliczają dni do następnych. I nie ma w tym absolutnie nic dziwnego, bo podobnie ma się sprawa w przypadku dorosłych i ich urlopów. Jedne jednak wakacje nigdy się nie kończą, a żeby ich zaznać w życiu wcale nie potrzeba wiele. Wystarczy włączyć komórkę, wpisać hasło, a następnie wejść do sieci – niezwykłego miejsca, nazywanego Internetem. Skarbnica wiedzy? Raj, w którym spełniają się marzenia? Dla wielu, w tym Tomka – głównego bohatera najnowszego filmu Jana Komasy, pewnie tak.

"Mesjasz" – Posłaniec prawdy? - Seriale

Każdy iluzjonista ma inny sposób działania, sztuczki i sposoby na to, by widzowie mogli go docenić, ale łączy ich jedna zasada, która nigdy się nie zmienia: „W magicznej sztuczce nie chodzi o to, jak ją zrobić. Prawdziwa sztuka polega na tym, by ludzie w nią uwierzyli”. Dla magików ta zasada jest jak przykazanie, którego zawsze należy się trzymać, bo inaczej pokaz nie ma szans powodzenia. A jak można odnieść to do naszej wiary? Czy istnieje zasada, określająca to, jak powinniśmy się zachować, byśmy zawsze byli silni wiarą? Wydaje się, że zależy to od naszego osobistego zrozumienia prawdy. A jednak ci, którzy wierzyli w proroków, w momencie pojawienia się Jezusa Chrystusa, przybili go do krzyża.

Polecamy podobne artykuły

 -

Odwiedzin: 811

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 1

"Top Gun: Maverick" – Pasja, bijące serce, żołądek w gardle! - Recenzje filmów

Niechaj biją się w pierś ci, którzy nie wierzyli, że po 35 latach podchodzący pod sześćdziesiątkę Tom Cruise da radę. Że pokaże klasę. I da widzom taki prezent, że nic, tylko kłaniać się w pas albo zadzierać dumnie i wysoko głowę, patrząc się w niebo. Bo „Top Gun: Maverick” to film, w którym ego gwiazdora rozsadza ekran. Ale to dobrze. Inaczej nie trzymałbym się krawędzi fotela i nie miałbym łzy w oku, mimo że – co zaskakujące – nie jestem fanem oryginału z 1986 roku!

"Mission: Impossible - Rogue Nation" – Agenci bez granic - Recenzje filmów

Co tu dużo mówić. Piąta już część sensacyjnej serii „Mission: Impossible” to prezent dla dużych chłopców jak znalazł. Ponad pięćdziesięcioletni Tom Cruise im starszy, tym młodszy. Nie zwalnia tempa i nie ma dla niego misji niemożliwych. Jako super tajny agent IMF Ethan Hunt ponownie kopie tyłki złoczyńcom, sam wykonując karkołomne kaskaderskie sceny. I kiedy przymknie się oko na igranie z logiką, to można w nagrodę otrzymać kawał dobrego rozrywkowego kina.

 -

Odwiedzin: 6408

Autor: pjLudzie kina

Tom Cruise – Scjentologia ponad wszystko - Ludzie kina

Tom Cruise - kiedyś bożyszcze nastolatek, bez wątpienia bardzo zdolny aktor. Niestety, scjentologia sprawiła, że stał się jedną z najczęściej wyśmiewanych postaci w Hollywood. Mimo to nadal jest marką samą w sobie, co udowodnił występując w kasowych i interesujących filmach jak ostatnia "Niepamięć".

Teraz czytane artykuły

 -

Odwiedzin: 4664

Autor: Filmaniak01Recenzje filmów

Komentarze: 1

"Mission: Impossible - Fallout – "Im większe cierpienie, tym trwalszy pokój" - Recenzje filmów

Gdy w 1996 roku na ekranach kin pojawił się pierwszy film z serii „Mission: Impossible” to zapewne nikt nie spodziewał się jego sukcesu. A już na pewno nie takiego, który by mu zagwarantował docenienie publiczności na następne 22 lata…

 -

Odwiedzin: 711

Autor: pjKultura

Emmy 2022 – przebudzony "Biały Lotos" i kolejny sukces "Sukcesji"! - Kultura

Co to były za emocje! Komik Kenan Thompson był w swoim żywiole w trakcie głównej ceremonii przyznania po raz 74. Telewizyjnych Oscarów. Wskoczył na scenę uśmiechnięty. Żartował. Rozbawiał. Ale czy Bob Odenkirk miał powody do zadowolenia, gdy Jung-Jae Lee obierał nagrodę jemu się należącą? Hmm… Za to Zendaya. Oj ta dziewczyna to dopiero okazywała szczęście – wygrała Emmy w kategorii „najlepsza aktorka w serialu dramatycznym” za rolę Rue w serialu „Euforia”, stając się tym samym najmłodszą laureatką Emmy, która ma na koncie już dwie takie statuetki. Równie wniebowzięci byli twórcy: „Teda Lasso” (5 nagród) czy powtórnie „Sukcesji” (dwa lata wcześniej też została wybrana najlepszym serialem dramatycznym) oraz ciekawej satyry o nieprzypadkowym tytule: „Biały Lotos”.

 -

Odwiedzin: 21255

Autor: pjDom i ogród

Komentarze: 4

Człowiek kontra mysz, czyli sposób na gryzonia - Dom i ogród

No i mamy jesień – najbardziej nienawidzoną porę roku. Nie dość, że deszczowo i łatwo o grypę, to jeszcze w naszych domach mogą się pojawić mali nieproszeni goście. Mowa o myszkach. Tylko żeby było jasne. Nie są to niestety myszki znane z bajek – „gadatliwe”, o przyjemnych mordkach i milutkim futerku. Wielu, szczególnie panie powiedzą, że to straszne, wstrętne, brudne paskudztwa. Czy są jakieś sprawdzone poza typową pułapką sposoby na to, aby zniechęcić je do odwiedzania piwnic, kuchni i spiżarni?

 -

Odwiedzin: 19096

Autor: badboyfriendRecenzje filmów

Komentarze: 1

"Trzy billboardy za Ebbing, Missouri" – Prawo Matki - Recenzje filmów

Gdy idę do kina, wiem czego się spodziewać. Mogę sobie mniej lub bardziej zepsuć niespodziankę, czytając o danym filmie, moje konkretne oczekiwania mogą być za niskie czy lub wysokie, a twórcy czasem potrafią solidnie namieszać w danym filmowym gatunku. Mimo to filmów, które biorą mnie z zaskoczenia, jest jak na lekarstwo. Jeden z nich z pewnością stanowią „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” Martina McDonagha, po obejrzeniu których czuję się, jakbym złapał złotą rybkę X muzy.

Wywiad z Dominikiem "Kudłatym" Pajewskim – liderem grupy Gorgonzollla - Zespoły i Artyści

Dominik Pajewski to charyzmatyczny wokalista polskiej rockowej grupy Gorgonzolla. Mają na swoim koncie już dwa albumy studyjne. Ostatni z nich – „Konsumpcja” został wydany w 2019 roku. Z tej okazji postanowiłem porozmawiać z liderem zespołu o nowym wydawnictwie, ale nie tylko. Serdecznie zapraszam do przeczytania treści rozmowy oraz do zapoznania się z twórczością Gorgonzolli!

Nowości

 -

Odwiedzin: 75

Autor: aragorn136Recenzje płyt

Komentarze: 1

Vito Bambino i jego "Pracownia" – Boli boli mnie… dusza, ale w rytm tej muzy się ruszam - Recenzje płyt

Za chwilę minie rok od premiery „Pracowni”, czyli drugiego longplaya od Vita Bambino. Ten fakt plus ostatni wpis artysty po tym, jak pobił rekord nominacji na 30. Fryderykach, a nie otrzymał żadnej z ośmiu statuetek, stał się motorem napędowym do napisania tej recenzji. Co jednak zaskakujące, motywacją było też moje… pierwsze spotkanie z twórczością pana Bambino (szczególnie z jego występem w trakcie Gali Muzyki Rozrywkowej i Jazzu). I już, bez owijania w bawełnę, mogę rzec: „Pracownia” jest jedną z najlepszych płyt, jakie słyszałem w przeciągu ostatniej dekady.

"Współczesny Romantyzm: 2024". Wysmakowane i delikatne muzyczne danie - Muzyczne Style

Dlaczego "Współczesny Romantyzm: 2024" to wyjątkowy, autorski minialbum? Bo wyróżnia się unikalnym stylem Sebastiana Krupy. A więc silną ekspresją muzyczną i liryczną. Energią i subtelnością. Niezwykłym kontrastem.

XXIV Wystawa Stołów Wielkanocnych na Kujawach – gospodynie prezentują świąteczne jadło, lubiany chór wprowadza radosny klimat! - Degustacja

Ledwo co chwaliliśmy się fotorelacją z uroczystości związanej z wigilijną wieczerzą, gdzie zaśpiewała dziecięca Arka Noego, a już czas na kolejne święto. Ten dzień także zapamiętamy na długo – nie tylko przez zapachy potraw i ciast, ale również koncert Sound’n’Grace. Wystarczyło w niedzielę palmową, 24 marca 2024 roku, przekroczyć progi hali sportowej w Baruchowie. To właśnie tam została zorganizowana XXIV Powiatowa Wystawa Stołów Wielkanocnych na Kujawach.

DZIUK w hołdzie Wodeckiemu. Akustyczna wersja szlagieru "Lubię wracać tam gdzie byłem" - Muzyczne Style

Zbigniew Wodecki wielkim Artystą był. Pod tym stwierdzeniem podpisuje się również Tomasz Dziuk. Zakochany w jego muzyce, dokonał własnej interpretacji utworu “Lubię wracać tam gdzie byłem”. W ten sposób zaskoczył fanów i pokazał wrażliwą duszę.

 -

Odwiedzin: 114

Autor: pjKultura

Jubileuszowe Fryderyki 2024: pięć statuetek dla Lecha Janerki! - Kultura

22 marca 2024 roku przechodzi do historii. Data to ważna dla rodzimej muzyki. W tym dniu przyznano bowiem Fryderyki. Po raz 30.! Jak zatem wyglądała jubileuszowa gala „polskich Grammy”? Na to pytanie odpowiedź pojawi się dopiero w kolejnej zwrotce (czyt. w środku artykułu). Ważniejszy jest sam „refren”. A wyśpiewał go sobie 70-letni Lech Janerka – artysta legendarny, kompozytor idealny, powracający na scenę po 18 latach! Na pięć nominacji otrzymał ostatecznie… pięć Fryderyków. Tym bardziej szkoda, że nie był obecny na uroczystości. Czy jego singiel pod jakże sugestywnym tytułem, którego podanie na wstępie mogłoby grozić banem w social mediach, faktycznie zasługuje na najlepszy utwór roku?

Ponowne spotkanie "Z Kujawami Pomiędzy Słowami". Utalentowana młodzież na scenie "Wahadła"! - Fotorelacje

„Gdzie Kujawiak z Kujawianką się przechadza, tam kujawskie serce się odradza. Pomiędzy słowami tańczy kujawski duch, a życie zostaje wprawione w ruch”. Te wersy autorstwa Katarzyny Jaroszewskiej bardzo działają na wyobraźnię i wstrzykują sporą dawkę energii. Nic dziwnego, że stały się myślą przewodnią Wojewódzkiego Konkursu Literackiego pt. „Z Kujawami Pomiędzy Słowami”. Każdy kto uczestniczył w gali podsumowującej jego drugą edycję, ujrzał rzecz niesamowitą. Oto bowiem na scenie Brzeskiego Centrum Kultury i Historii powyższe rymy przybrały realną formę – radości, wzniosłości, literackich zdolności… Cieszymy się, że jako portal ludzi z pasją, objęliśmy to wydarzenie patronatem medialnym!

Artykuły z tej samej kategorii

 -

Odwiedzin: 606

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 2

"Diuna: Część druga" – Woda życia, religia zniszczenia - Recenzje filmów

„Mając władzę nad przyprawą, masz władzę na wszystkimi” – zniekształcony, brzmiący złowieszczo głos oznajmia takową prawdę na tle czarnego tła, a mi już po całym ciele „przebiegają mrówki”. Jestem wręcz obezwładniony, zahipnotyzowany. A przecież to nawet nie pierwsza scena. Później jest jeszcze lepiej/gorzej. Jakie tam później, tak jest przez 80% seansu, niemal do napisów końcowych. Oni (czyt. krytycy mający zaszczyt uczestniczyć w pokazie prasowym) nie kłamali. „Diuna: Część druga” to film monumentalny (kto napisze fatalny, ten niechaj zostanie strawiony przez czerwia). Atakujący wszystkie zmysły. Piękny. Na poziomie audiowizualnym rzecz jasna, bo z warstwą scenariuszową bywa różnie… Są jednak aktorzy, którzy windują tę opowieść do granic kosmosu.

 -

Odwiedzin: 372

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 2

"Kos" – Gdzie generał, co chłopa szanował? O tu! - Recenzje filmów

„Pierwszy krok do zrzucenia niewoli to odważyć się być wolnym, pierwszy krok do zwycięstwa – poznać się na własnej sile” – przekonywał głośno Tadeusz Kościuszko. Pewni twórcy wzięli sobie drugą część tego cytatu mocno do serca. Jako pierwsi zdecydowali się zrealizować w Polsce film o wielkim bohaterze narodowym bez grama martyrologii, za to z wyraźnymi inspiracjami kinem Quentina Tarantino. Czy aby owa sztuka ich nie przerosła? Jaki jest „Kos”?

 -

Odwiedzin: 484

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 3

"Godzilla Minus One" – Uciekać czy się pokłonić? - Recenzje filmów

Mówili: idź do kina na „Napoleona”. Nie posłuchałem. Zamiast cesarza Francji, wybrałem króla potworów. W niedalekiej przyszłości nadejdzie jeszcze sposobność, aby w dłuższej, 4-godzinnej wersji zmierzyć się z wielkością i kontrowersyjnością Bonapartego, i ostatecznie ocenić jakość filmu i aktorski popis (?) J. Phoenixa. Tymczasem na arenę wchodzi On – Godzilla. W 37 obrazie z ze słynnej japońskiej serii wygląda tak przerażająco i jednocześnie dostojnie, że nic tylko bić brawa albo strzelać z największych dział (cel: zabicie bestii lub oddanie hołdu). „Godzilla Minus One” to bowiem produkcja za skromne 15 mln dolarów, która zawstydza hollywoodzkie blockbustery o tej samej legendzie i ikonie japońskiej kultury. Widowisko kameralne, gdzie ważniejszy jest czynnik ludzki i metafora powojennych traum.

 -

Odwiedzin: 731

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 1

"Chłopi" – Wsi anielska, wsi diabelska - Recenzje filmów

„Cepelia, w której maczała swoje paluchy Sztuczna Inteligencja, malując każdą scenę w męczące oczy barwy”. Mniej więcej to sądzi o nowej adaptacji „Chłopów” Władysław Reymonta pewien znany krytyk filmowy. Powinien on uderzyć się w pierś i obejrzeć tę animację raz jeszcze. Tak, to ludowe rękodzieło, ale o dużej wartości artystycznej – choć bliskie książkowym opisom, to jednak na swój sposób uwspółcześnione, pozbawione kurzu osiadłego na dawnej księdze. Gdy kilka lat temu ponad 100 malarzy zabrało się do skrupulatnej pracy z pędzlem w dłoniach, to jeszcze nikt nie wiedział, że AI aż tak rozwinie się w roku 2023. Można zapytać po co? Czyż nie lepiej, aby powstał „zwykły” film fabularny bez tej otoczki? Nie, bo taki już nakręcono, a owa forma tylko dodała magii i innej, niepokojącej namacalności.

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów

Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...

Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.

© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.879

Akceptuję pliki cookies
W ramach naszego portalu stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym momencie zmiany ustawień dotyczących cookies. Jednocześnie informujemy, iż warunkiem koniecznym do prawidłowej pracy portalu Altao.pl jest włączenie obsługi plików cookies.

Rozumiem i akceptuję