
488
562 min.
Recenzje filmów
aragorn136 (16096 pkt)
248 dni temu
2022-05-31 14:07:13
Nie wiem, czy Keanu Reeves widział już drugiego „Top Guna”, ale jeżeli tak, to zapewne na napisach końcowych krzyknął: „Wow!”. To najlepsza, najkrótsza i najbardziej trafna recenzja tej produkcji Paramount Pictures, albo raczej jej technicznej warstwy, gdyż ta jest zapięta na ostatni guzik munduru pilota amerykańskiej marynarki wojennej. To murowany kandydat w kategoriach oscarowych za montaż, zdjęcia, dźwięk i efekty specjalne (choć tu zagrożeniem będzie „Avatar: Istota wody”). Wyraźnie dostrzega się, że minęło kilka dekad, szczególnie po odświeżeniu tuż przed seansem sequela, pierwszej części. Jednak – paradoksalnie – jeszcze bardziej można docenić pracę nad tamtym filmem, gdzie przecież bez wspomagania CGI, spece od magii kina, musieli radzić sobie z realistycznym odwzorowaniem podniebnego baletu w wykonaniu myśliwców bojowych F-14. I nawet krytyka byłych pilotów, że w rzeczywistości w kokpicie tak nie trzęsie, nie jest w stanie, również dziś obniżyć rangę formy, jaką trzymał „Top Gun”.
Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)
Wiadomo, że budżetem, który jest dziesięć razy większy oraz dzięki współczesnej technologii wykreuje się cuda, o których w latach 80. twórcy filmowi mogli tylko pomarzyć, ale przez to gubi się gdzieś kreatywność. Blockbustery napakowane są animacją komputerową to tego stopnia, że przysłania ona wszystkie inne elementy. Zdarza się też często, że jest niedopracowana i wieje sztucznością na kilometr (patrz niektóre komiksowe adaptacje spod znaku Marvela i DC). „Top Gun: Maverick” to na szczęście nie ta para kaloszy. Tutaj CGI jest na tak perfekcyjnym poziomie, że oko nie jest w stanie wyłapać, w którym momencie mamy do czynienia z green screenem. Cruise jako producent i nadzorca całości razem z zaprzyjaźnionym reżyserem Josephem Kosinskim („Niepamięć”) zrobił to, co George Miller w nowym „Mad Maxie”. Oddał hołd dawnemu oryginałowi i umiejętnie połączył efekty praktyczne z tym, co zamaskowane w postprodukcji. Już w kilku mniejszych sekwencjach widz nie może złapać oddechu, ale dopiero finałowa scena sprawia, że żołądek podchodzi do gardła. Tak głośnego i widowiskowego „koncertu” w otoczeniu śnieżnego krajobrazu i chmur oraz z wrogiem czyhającym na ogonie nigdy wcześniej nie zaprezentowano. Nawet Chris Nolan w „Dunkierce”, mimo jak najbardziej dokładnego, niemalże 1:1, ukazania prawdziwych samolotów i walk powietrznych, nie osiągnął podobnego stopnia immersji. Zresztą z filmem Nolana łączy „Mavericka” coś jeszcze – mianowicie nieokreślony przeciwnik zbiorowy. Oczywiście tam wiadomym było, że to Niemcy (choć milczący) – wszak obraz oparto na faktach. Czy to wada? Niekoniecznie – przecież w „Top Gunie” też nie wymieniono z nazwy nieprzyjaciela (choć zapewne byli to Rosjanie z racji latania MiG-ami). W filmie z 2022 roku są to raczej Irańczycy, ale nie dam sobie głowy uciąć. Mniejsza o to. Ważne, że to przedstawiciel niebezpiecznego reżimu, który gdzieś w górach rozlokował tajną bazę, a w niej laboratorium do tworzenia radioaktywnego uranu. Stawka wysoka. Misja – zniszczyć, nim ruszy produkcja. I dokonać tego w spektakularny sposób, jednocześnie nie wprowadzając na ekranie chaosu i umożliwić łatwe zorientowanie się w przestrzeni. Kamera umieszczona przy fotelu pilota oraz wewnątrz kokpitu pozwala poczuć, to co bohaterowie. Zaobserwować ich spocone twarze narażone na przeciążenia podczas wznoszenia się, ucieczek, uników i piruetów blisko skalnych ścian. Coś niesamowitego!
Emocje emocjami, autentyczny strach strachem, ale nie tylko momenty w przestworzach powodują, że to bardzo dobre kino. Pięciominutowa owacja na stojąco w Cannes (chyba większość dziennikarzy oczekiwała na premierę tego filmu bardziej niż na jakieś artystyczne projekty) wzięła się z czegoś jeszcze, a mianowicie z tego, jak Cruise potrafi grać na nostalgii i przekuwać ją w złoto (co już widać w podobnej scenie otwierającej na lotniskowcu). Nie jest to jednak idealna opowieść, mimo że w tle wybrzmiewa klimatyczna, kultowa muzyka Harolda Faltermeyera czy „Danger Zone” Kenny’ego Logginsa. Są w niej rysy w postaci nie do końca potrzebnego, acz dającego odetchnąć, wątku romantycznego, któremu daleko do miłosnych uniesień między Maverickiem a Charlie w rytm przeboju „Take My Breath Away” (sorry Lady Gago, twoja piosenka nie wpada w ucho tak bardzo). Jennifer Connelly (Penny, o której w pierwszej części słyszeliśmy tylko w jednej scenie) nie ma tyle wdzięku co Kelly McGillis, mimo że czaruje uśmiechem.
Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)
Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)
Sam koncept fabularny nie zaskakuje – wszystko idzie od A do Z i da się przewidzieć, co będzie w kolejnej minucie. W relacji Pete’a Mitchella z synem Goosa – Roosterem (znany z „Whiplash” wąsaty Miles Teller) brakuje więcej „mięsa” i nadciągającego wybuchu, siedzącego w „bebechach” gniewu i żalu. Drugoplanowe postacie znów są naszkicowane jedną kreską – jedynie Hangman (Glen Powell) próbuje atakować charyzmą. Ale w elitarnej jednostce Top Gun to komandor (tylko) Maverick musi być w centrum uwagi. Jego zadaniem jest przeszkolić chłopaków i dziewczynę, a więc grupę, która może nie należy do żółtodziobów, lecz jeszcze nie nadaje się do tak trudnej misji. Pete nie prosił o to. Wysłano go tam, gdy swoją brawurą i lekkomyślnością, naraził się przełożonemu (wyrazisty epizod Eda Harrisa). Wiedząc, że niedługo ludzie będą zastąpieni przez bezzałogowe drony, da z siebie wszystko, aby cel został osiągnięty za pomocą dłoni i spostrzegawczości pilotów.
„Czas jest naszym wrogiem” – brzmią złowrogo słowa wypowiadane w tym filmie. Lecz nie dla Toma Cruisa, który nie dość, że sam pilotuje samolot i mknie na Kawasaki, to jeszcze stara się błyszczeć aktorsko, szczególnie, gdy mierzy się z lękami przeszłości. Testuje maszyny i wrażliwo-sentymentalną duszę widzów. Sprawnie żongluje schematami i operuje kliszami. Można go nie lubić z powodu wspomnianego ego, jednak warto podziwiać upór (dobrze, że nie zgodził się na premierę w streamingu), bijące serce kinomana, pasję do tworzenia filmów przez duże F oraz wybory castingowe (w tej materii nie ma słabych ogniw – Jon Hamm jako Admirał Simpson to dobry następca Toma Skerritta). A to, jak Tom traktuje Icemana i wcielającego się w niego Vala Kilmera, budzi mój największy szacunek – to piękne sceny. Wielomiesięczne, dwuletnie czekanie się opłaciło, a cierpliwość została wynagrodzona. „Top Gun: Maverick” to film, z którego inni powinni brać przykład przy kręceniu hollywoodzkich sequelów i blockbusterów – niby patetycznych, ale bez nadęcia i z domieszką humoru; nieco kiczowatych, ale nie głupich. Wow!
Ocena: 8/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Tom szkolił aktorów naprawdę!
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Top Gun: Maverick" – Pasja, bijące serce, żołądek w gardle!
Więcej artykułów od autora aragorn136

"The Bear" i "Będzie bolało" – Patelnią i skalpelem - Seriale
Rok 2022. Działo się w świecie serialowym, oj działo! Oczekiwany „Ród Smoka” zmagał się z rodzinnymi sporami, „Andor” zaskoczył gwiezdno-wojenną partyzantką w zakamarkach galaktyki, a „Pierścienie Władzy” próbowały zahipnotyzować swoim blaskiem (choć nieskutecznie). Niestety gdzieś w ich cieniu schowały się seriale, które okazały się ostatecznie produkcjami, może nie o wiele bardziej intrygującymi fabularnie, ale na pewno odznaczającymi się niesamowitą energią, wygraną dramaturgią i satyrycznym zacięciem. Jeżeli jeszcze ich nie znacie, to zajrzyjcie do amerykańskiego baru kanapkowego „The Bear”, a później do brytyjskiego publicznego szpitala, bo „Będzie bolało”. Paradoksalnie bardzo podobnych obiektów, gdzie pracują charyzmatyczni i na pierwszy rzut oka antypatyczni chłopcy.

"IO" – Barwna Odyseja Pewnego Osiołka - Recenzje filmów
Niektórzy mówili, że banał. Inni twierdzili, że zbyt dziwne, a manieryzmy nie pozwalają wejść w tę historię. Jeszcze ktoś zauważył przeładowanie obrazami i nadmiarem interpretacji przy tak minimalistycznej narracji (niemalże braku dialogów). Cóż. Polskim krytykom filmowym czasem niełatwo dogodzić, ale za to Ci zza oceanu pieją z zachwytu. „IO” (ang. „EO”) otrzymał bowiem aż średnią 85 punktów w serwisie Metacritic. Co więcej, nominowano go do Oscara w kategorii film międzynarodowy. Jak więc jest z tym Osiołkiem? Kochać, pogłaskać i podać dłoń Jerzemu Skolimowskiemu? Przejść obok niego obojętnie? Ja, mimo dostrzegalnych wad, skłaniam się do tej pierwszej czynności.

"Pokora" – Syn górnika w kleszczach polityki i namiętności - Recenzje książek
Ten Szczepan to jednak potrafi jak mało kto pokazać świat, którego już dawno nie ma. Zrobił to w „Królu”. Czyni to również w „Pokorze”. Czujemy niemalże zapach unoszący się nad Berlinem roku 1918, podobnie jak czuliśmy podskórnie ciemne sprawki dwudziestolecia międzywojennego. To istny wehikuł czasu – przenoszący na ulice, po których jeżdżą automobile, zapraszający do zadymionej knajpy, do miejsca pełnego napięć, niepokojów, żalu, podłości, ale i wielkich miłości. Niestety, „Pokora” to ta słabsza powieść, gdyż jej bohater – Ślązak Alois, nie jest tak skomplikowany i fascynujący jak gangster i bokser – Jakub Szapiro.

Z Kardamonem w "Innym Wymiarze" – kraina emocji i remedium na wszystko! - Recenzje płyt
Uwaga! Uwaga! Nadal z niezwykłego peronu odjeżdża pociąg do innego wymiaru. Jeżeli jeszcze się kupiliście biletu, to koniecznie to zróbcie. Dlaczego? Bo dotrzecie do pięknego miejsca, gdzie poczujecie zapach przyprawy o intensywnym, lekko słodkim smaku, mającej właściwości zdrowotne. Oczywiście w wyobraźni. Kardamon w tym przypadku to zespół z Siedlec, który dzięki swojej niesamowicie doprawionej emocjami płycie o nazwie „Inny Wymiar”, zabiera słuchaczy w podróż po 11 autorskich utworach z pogranicza popu, rocka i bluesa. Warto wsiąść do tej muzycznej retro kolejki.

"Kot w Butach: Ostatnie życzenie" – Emerytura? O nie! - Recenzje filmów
Ponad dekada – tyle czasu minęło od ostatniej misji pewnego Latynosa. Łamacza damskich serc. Doskonałego szermierza. Bohatera wielbionego przez tłumy. Ryzykanta. Banity. Znanego jako… Puszek Okruszek. Wszak to nie człowiek, a kot. Nie jakiś tam mruczek futrem okryty. Bo w butach na miarę szytych, w kapeluszu wytwornym, z językiem do chłeptania mleka i układania refrenów. Kumplował się z zielonym ogrem, szukał gęsi znoszącej złotej jaja z pomocą gadającego… Jaja. Choć starszy, nadal żądny jest szalonych przygód i uwagi fanów. Ale przychodzi wreszcie pora, aby zwinąć interes i uśpić widza kocim narzekaniem…
Polecamy podobne artykuły

Zwiastun "Top Gun: Maverick". Odlećmy w przestworza z Tomkiem! - Artykuły o filmach
18 lipca 2019 roku na YouTubie wylądowała pierwsza, oficjalna zapowiedź sequela filmu z lat 80., który do dziś dzierży miano dzieła kultowego. Pamiętacie młodego pilota Mavericka, który zakochał się w swojej instruktorce? Pamiętacie jego rywala Icemana? A słynny motyw muzyczny oraz oscarową piosenkę „Take My Breath Away”? Już za rok, w czerwcu 2020 roku obejrzycie w kinach kontynuację „Top Gun”. Tom Cruise ponownie założy skórzaną kurtkę i zasiądzie za sterami myśliwca. A czy powtórnie się zakocha? Film realizowała ta sama wytwórnia, a reżyserem jest Joseph Kosinski, z którym Tom pracował przy ciekawej „Niepamięci”. Ze starej obsady powróci Val Kilmer, a obok niego pojawią się m.in. Ed Harris i Jon Hamm. Oto – wgniatający w fotel, niewiele zdradzający i nostalgiczny – zwiastun z napisami. Jak przekonywał na Comic-Con w San Diego sam Cruise, film będzie listem miłosnym do lotnictwa i opowieścią o poświęceniu.

Tom Cruise – Scjentologia ponad wszystko - Ludzie kina
Tom Cruise - kiedyś bożyszcze nastolatek, bez wątpienia bardzo zdolny aktor. Niestety, scjentologia sprawiła, że stał się jedną z najczęściej wyśmiewanych postaci w Hollywood. Mimo to nadal jest marką samą w sobie, co udowodnił występując w kasowych i interesujących filmach jak ostatnia "Niepamięć".

"Mission: Impossible - Fallout – "Im większe cierpienie, tym trwalszy pokój" - Recenzje filmów
Gdy w 1996 roku na ekranach kin pojawił się pierwszy film z serii „Mission: Impossible” to zapewne nikt nie spodziewał się jego sukcesu. A już na pewno nie takiego, który by mu zagwarantował docenienie publiczności na następne 22 lata…

Franky Zapata alias Latający Człowiek wystartował, ale nie osiągnął celu - Piloci/Akrobacje
25 lipca 2019, godzina 9.00 – ta data miała przejść do historii „lotnictwa”. 110 lat temu Louis Bleriot jako pierwszy człowiek na świecie przeleciał samolotem nad kanałem La Manche. W rocznicę tego wydarzenia 40-letni Franky Zapata, były mistrz świata w pływaniu na skuterach wodnych, też podjął próbę przelotu, ale na napędzanej silnikami odrzutowymi, wynalezionej przez siebie, sterowanej za pomocą pojedynczego pilota, „latającej desce” (flyboardzie), na wysokości 15-20 metrów, ze średnią prędkością 140 km/h. Dzięki urządzeniu umieszczonemu w kasku (który spełniał też funkcję nawigacyjną), miał ciągły kontakt z ekipą. Trzymaliśmy kciuki, bo sam start wyglądał świetnie. Niestety, nie udał się w pełni ten kolejny krok w kierunku uwolnienia od ograniczeń, które powoduje grawitacja. Zapata spadł do morza w połowie drogi przy próbie zatankowania nafty lotniczej na przygotowanej platformie. Jak donosiły media, fale morskie zachwiały pokładem, co doprowadziło do problemów z lądowaniem. Na szczęście Francuz nie odniósł obrażeń. Przed startem ćwiczył trzy razy dziennie, a swoje szanse oceniał na około 70 procent. Tym bardziej szkoda, że nie osiągnął 36 km. Ale nie jest to dla niego porażka, tylko nieudana pierwsza próba. I dalej będzie spełniał swoje marzenie. Prezentujemy film z uwiecznionym startem przez Guardian News.

Moja pasja: Lotnictwo – pokaz akrobacyjny śmigłowcem MI-2 - Piloci/Akrobacje
Zapraszam wszystkich na pokaz możliwości śmigłowca starej rosyjskiej konstrukcji MI-2 oraz wspaniałego węgierskiego pilota Lajosa Imreh.

Raciborzanin, który wykonuje 300 lotów w ciągu roku - Piloci/Akrobacje
Z zawodu elektroenergetyk, z zamiłowania fotograf-operator kamery. Przez wiele lat zapełniał karty pamięci najpiękniejszymi chwilami nowożeńców. W wieku 37-lat spełnił swoje największe marzenie – został pilotem samolotu pasażerskiego. Teraz Dariusz Kulik, od niedawna raciborzanin, pokonuje nad chmurami tysiące kilometrów. Poznaje życie w Indiach, Grecji, Islandii czy Chile. Ale najbardziej lubi wracać do Raciborza.
Teraz czytane artykuły

"Top Gun: Maverick" – Pasja, bijące serce, żołądek w gardle! - Recenzje filmów
Niechaj biją się w pierś ci, którzy nie wierzyli, że po 35 latach podchodzący pod sześćdziesiątkę Tom Cruise da radę. Że pokaże klasę. I da widzom taki prezent, że nic, tylko kłaniać się w pas albo zadzierać dumnie i wysoko głowę, patrząc się w niebo. Bo „Top Gun: Maverick” to film, w którym ego gwiazdora rozsadza ekran. Ale to dobrze. Inaczej nie trzymałbym się krawędzi fotela i nie miałbym łzy w oku, mimo że – co zaskakujące – nie jestem fanem oryginału z 1986 roku!

"365 dni" – Mało namiętności, widz się złości - Recenzje filmów
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przyjmiecie wytłumaczenie? Super. No więc pewnego ranka…

"Wyprawa na Księżyc" – W drodze do własnego serca - Recenzje filmów
Jestem naprawdę ogromnym fanem wytwórni Disney, lecz muszę też przyznać, że ostatnie animacje będące dziełem platformy Netflix stanowią silną konkurencję dla rodziców myszki Miki. Takim przykładem jest „Wyprawa na Księżyc”, która pod wieloma względami, wręcz miażdży przereklamowany sequel „Krainy Lodu”. Nie wierzycie? Cóż, wystarczy sięgnąć po wspomniany obraz, aby szybko wyjść z błędnego przekonania.

Wyjątkowy wieczór w dobrej wierze – relacja z koncertu "Razem z Ukrainą" w Atlas Arenie - Kultura
Wojna Ukrainy z Rosją trwa od miesiąca. Do tego czasu Polacy zdążyli włączyć się w pomoc naszym wschodnim sąsiadom na wielu płaszczyznach. Podczas różnorodnych akcji humanitarnych zebrano niezbędne produkty potrzebne do przetrwania oraz ogromną sumę pieniędzy. Jednym z działań, mających na celu wesprzeć materialnie walczącą Ukrainę był charytatywny koncert zorganizowany 20 marca w łódzkiej Atlas Arenie z plejadą gwiazd polskiej i ukraińskiej sceny muzycznej. Wydarzenie poprowadzili Alina Makarczuk i Marcin Prokop.

"Parabellum. Głębia Osobliwości" – Rozdzieleni, nadzieją napędzani - Recenzje książek
13 stycznia 2016 roku to dzień, na który czekali z niecierpliwością oddani miłośnicy twórczości młodego polskiego pisarza – Remigiusza Mroza. Wówczas bowiem miał swoją premierę trzeci tom poczytnej powieściowej serii wojenno-przygodowej „Parabellum”. Czy „Głębia Osobliwości” to godne zwieńczenie losów braci Zaniewskich?
Nowości

Tomek na tropie jeleniogórskich bestii! - Fotografia/Malarstwo
W czasach PRL-u swoje liczne przygody przeżywał Tomek Wilmowski. Odwiedził chociażby Amazonkę, Australię, Czarny Ląd, Egipt. Spotkał nawet Yeti. Ale był on tylko postacią ze słynnych książek dla młodzieży autorstwa Aleksandra Szklarskiego sprzed wielu lat. Współczesny i prawdziwy bohater niniejszego tekstu ma takie samo imię. Nie brał jednak udziału w tak dalekich wyprawach, gdyż jego przygoda zaczęła się i trwa w, skrywających tajemnicę, Karkonoszach (niesamowitym miejscu mogącym konkurować z tymi z kart powieści Szklarskiego). Tomasz Szyrwiel, bo tak nazywa się człowiek, z którym porozmawialiśmy, „odkrył” bowiem istnienie różnej maści... baśniowych stworów na jeleniogórskiej ziemi. Niestety, nie dosłownie. Jest fotografem i rysownikiem, potrafiącym połączyć ze sobą sztukę cyfrową i tradycyjną. Jego prace pobudzają wyobraźnię na tyle, że nie będziecie mogli zasnąć przez długie noce…

"The Bear" i "Będzie bolało" – Patelnią i skalpelem - Seriale
Rok 2022. Działo się w świecie serialowym, oj działo! Oczekiwany „Ród Smoka” zmagał się z rodzinnymi sporami, „Andor” zaskoczył gwiezdno-wojenną partyzantką w zakamarkach galaktyki, a „Pierścienie Władzy” próbowały zahipnotyzować swoim blaskiem (choć nieskutecznie). Niestety gdzieś w ich cieniu schowały się seriale, które okazały się ostatecznie produkcjami, może nie o wiele bardziej intrygującymi fabularnie, ale na pewno odznaczającymi się niesamowitą energią, wygraną dramaturgią i satyrycznym zacięciem. Jeżeli jeszcze ich nie znacie, to zajrzyjcie do amerykańskiego baru kanapkowego „The Bear”, a później do brytyjskiego publicznego szpitala, bo „Będzie bolało”. Paradoksalnie bardzo podobnych obiektów, gdzie pracują charyzmatyczni i na pierwszy rzut oka antypatyczni chłopcy.

Jak wychowywać dziecko, aby w przyszłości było samodzielne? - Prywatne - Mój Blog
Każde, nawet małe, dziecko ma prawo do wyrażania swoich spontanicznych emocji, takich jak: radość, lęk czy złość. Ważne jest, by w dorosłości było zaradne. Wszystko zależy oczywiście od odpowiedniego podejścia rodziców, ale powinni oni o pewnych kwestiach pamiętać, gdy mają dorastające pociechy.

"Dystopia" – świat, w którym fani symfonicznego metalu będą zahipnotyzowani - Muzyczne Style
Nightwish, Epica, Delain to zespoły, których wielu słuchaczom przedstawiać nie trzeba. Z sukcesem wykonują one muzykę metalową połączoną z symfonicznymi brzmieniami i głosem wokalistki dysponującym głosem iście operowym. Do tego grona próbują dołączyć początkujący w tym gatunku Elie Veux i jego francuska grupa OÏKOUMEN. Niedawno wydali debiutancki album pt. „Dystopia”.

"IO" – Barwna Odyseja Pewnego Osiołka - Recenzje filmów
Niektórzy mówili, że banał. Inni twierdzili, że zbyt dziwne, a manieryzmy nie pozwalają wejść w tę historię. Jeszcze ktoś zauważył przeładowanie obrazami i nadmiarem interpretacji przy tak minimalistycznej narracji (niemalże braku dialogów). Cóż. Polskim krytykom filmowym czasem niełatwo dogodzić, ale za to Ci zza oceanu pieją z zachwytu. „IO” (ang. „EO”) otrzymał bowiem aż średnią 85 punktów w serwisie Metacritic. Co więcej, nominowano go do Oscara w kategorii film międzynarodowy. Jak więc jest z tym Osiołkiem? Kochać, pogłaskać i podać dłoń Jerzemu Skolimowskiemu? Przejść obok niego obojętnie? Ja, mimo dostrzegalnych wad, skłaniam się do tej pierwszej czynności.

Nowoczesna Technologia Hybrydowego Oczyszczacza Powietrza! - Technologie
W Polsce powstało urządzenie zaprojektowane we współpracy z NASA. Nie, nie chodzi tutaj o ważny element statku kosmicznego, ale i tak taka informacja robi spore wrażenie. Mowa o modelu działającym przy pomocy najnowocześniejszej technologii, a służącemu do poprawiania jakości powietrza w mieszkaniach. Jest to jedyny tego typu produkt w naszym kraju. Co więcej wiadomo na jego temat?
Artykuły z tej samej kategorii

"IO" – Barwna Odyseja Pewnego Osiołka - Recenzje filmów
Niektórzy mówili, że banał. Inni twierdzili, że zbyt dziwne, a manieryzmy nie pozwalają wejść w tę historię. Jeszcze ktoś zauważył przeładowanie obrazami i nadmiarem interpretacji przy tak minimalistycznej narracji (niemalże braku dialogów). Cóż. Polskim krytykom filmowym czasem niełatwo dogodzić, ale za to Ci zza oceanu pieją z zachwytu. „IO” (ang. „EO”) otrzymał bowiem aż średnią 85 punktów w serwisie Metacritic. Co więcej, nominowano go do Oscara w kategorii film międzynarodowy. Jak więc jest z tym Osiołkiem? Kochać, pogłaskać i podać dłoń Jerzemu Skolimowskiemu? Przejść obok niego obojętnie? Ja, mimo dostrzegalnych wad, skłaniam się do tej pierwszej czynności.

"Kot w Butach: Ostatnie życzenie" – Emerytura? O nie! - Recenzje filmów
Ponad dekada – tyle czasu minęło od ostatniej misji pewnego Latynosa. Łamacza damskich serc. Doskonałego szermierza. Bohatera wielbionego przez tłumy. Ryzykanta. Banity. Znanego jako… Puszek Okruszek. Wszak to nie człowiek, a kot. Nie jakiś tam mruczek futrem okryty. Bo w butach na miarę szytych, w kapeluszu wytwornym, z językiem do chłeptania mleka i układania refrenów. Kumplował się z zielonym ogrem, szukał gęsi znoszącej złotej jaja z pomocą gadającego… Jaja. Choć starszy, nadal żądny jest szalonych przygód i uwagi fanów. Ale przychodzi wreszcie pora, aby zwinąć interes i uśpić widza kocim narzekaniem…

"Avatar: Istota wody" – Przytul wieloryba - Recenzje filmów
O „Avatarze. Istocie wody” można opowiadać godzinami, a można też napisać zaledwie kilka akapitów. Ale ja zacznę od innej historii… W 2009 roku wspólnie z koleżanką wybrałem się na seans pierwszego „Avatara”, oczywiście w trójwymiarze. Wyszliśmy z kina zachwyceni. Niestety, przez kolejne wiosny i zimy nasza przyjaźń zaczęła słabnąć. Wiecie – ona założyła rodzinę, skupiła się na pracy. Ja robiłem swoje rzeczy. Mim to po 13 latach udało się nam wrócić na Pandorę, a dokładnie do pobliskiego multipleksu. Liczba ta nie okazała się pechowa. „Istota wody” stała się klamrą naszej znajomości. Łza się pojawiła. Więź na nowo się wzmocniła. Czy to faktycznie sprawka filmu Camerona?

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...

Pierwsze lody... czyli jak to jest z "Polityką"? - Recenzje filmów
Chyba mało ludzi nie widziało jeszcze najnowszego tworu Patryka Vegi pt. „Polityka”. A wśród tych, którzy widzieli, opinie są raczej w miarę podobne. Bo mówią, że to gniot, że totalna porażka, że stracony czas no i czego innego się w sumie po Vedze można spodziewać?
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.760