"Top Gun: Maverick" – Pasja, bijące serce, żołądek w gardle! - Recenzje filmów

Nie wiem, czy Keanu Reeves widział już drugiego „Top Guna”, ale jeżeli tak, to zapewne na napisach końcowych krzyknął: „Wow!”. To najlepsza, najkrótsza i najbardziej trafna recenzja tej produkcji Paramount Pictures, albo raczej jej technicznej warstwy, gdyż ta jest zapięta na ostatni guzik munduru pilota amerykańskiej marynarki wojennej. To murowany kandydat w kategoriach oscarowych za montaż, zdjęcia, dźwięk i efekty specjalne (choć tu zagrożeniem będzie „Avatar: Istota wody”). Wyraźnie dostrzega się, że minęło kilka dekad, szczególnie po odświeżeniu tuż przed seansem sequela, pierwszej części. Jednak – paradoksalnie – jeszcze bardziej można docenić pracę nad tamtym filmem, gdzie przecież bez wspomagania CGI, spece od magii kina, musieli radzić sobie z realistycznym odwzorowaniem podniebnego baletu w wykonaniu myśliwców bojowych F-14. I nawet krytyka byłych pilotów, że w rzeczywistości w kokpicie tak nie trzęsie, nie jest w stanie, również dziś obniżyć rangę formy, jaką trzymał „Top Gun”.

 

Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)

 

Wiadomo, że budżetem, który jest dziesięć razy większy oraz dzięki współczesnej technologii wykreuje się cuda, o których w latach 80. twórcy filmowi mogli tylko pomarzyć, ale przez to gubi się gdzieś kreatywność. Blockbustery napakowane są animacją komputerową to tego stopnia, że przysłania ona wszystkie inne elementy. Zdarza się też często, że jest niedopracowana i wieje sztucznością na kilometr (patrz niektóre komiksowe adaptacje spod znaku Marvela i DC). „Top Gun: Maverick” to na szczęście nie ta para kaloszy. Tutaj CGI jest na tak perfekcyjnym poziomie, że oko nie jest w stanie wyłapać, w którym momencie mamy do czynienia z green screenem. Cruise jako producent i nadzorca całości razem z zaprzyjaźnionym reżyserem Josephem Kosinskim („Niepamięć”) zrobił to, co George Miller w nowym „Mad Maxie”. Oddał hołd dawnemu oryginałowi i umiejętnie połączył efekty praktyczne z tym, co zamaskowane w postprodukcji. Już w kilku mniejszych sekwencjach widz nie może złapać oddechu, ale dopiero finałowa scena sprawia, że żołądek podchodzi do gardła. Tak głośnego i widowiskowego „koncertu” w otoczeniu śnieżnego krajobrazu i chmur oraz z wrogiem czyhającym na ogonie nigdy wcześniej nie zaprezentowano. Nawet Chris Nolan w „Dunkierce”, mimo jak najbardziej dokładnego, niemalże 1:1, ukazania prawdziwych samolotów i walk powietrznych, nie osiągnął podobnego stopnia immersji. Zresztą z filmem Nolana łączy „Mavericka” coś jeszcze – mianowicie nieokreślony przeciwnik zbiorowy. Oczywiście tam wiadomym było, że to Niemcy (choć milczący) – wszak obraz oparto na faktach. Czy to wada? Niekoniecznie – przecież w „Top Gunie” też nie wymieniono z nazwy nieprzyjaciela (choć zapewne byli to Rosjanie z racji latania MiG-ami). W filmie z 2022 roku są to raczej Irańczycy, ale nie dam sobie głowy uciąć. Mniejsza o to. Ważne, że to przedstawiciel niebezpiecznego reżimu, który gdzieś w górach rozlokował tajną bazę, a w niej laboratorium do tworzenia radioaktywnego uranu. Stawka wysoka. Misja – zniszczyć, nim ruszy produkcja. I dokonać tego w spektakularny sposób, jednocześnie nie wprowadzając na ekranie chaosu i umożliwić łatwe zorientowanie się w przestrzeni. Kamera umieszczona przy fotelu pilota oraz wewnątrz kokpitu pozwala poczuć, to co bohaterowie. Zaobserwować ich spocone twarze narażone na przeciążenia podczas wznoszenia się, ucieczek, uników i piruetów blisko skalnych ścian. Coś niesamowitego!

 

Emocje emocjami, autentyczny strach strachem, ale nie tylko momenty w przestworzach powodują, że to bardzo dobre kino. Pięciominutowa owacja na stojąco w Cannes (chyba większość dziennikarzy oczekiwała na premierę tego filmu bardziej niż na jakieś artystyczne projekty) wzięła się z czegoś jeszcze, a mianowicie z tego, jak Cruise potrafi grać na nostalgii i przekuwać ją w złoto (co już widać w podobnej scenie otwierającej na lotniskowcu). Nie jest to jednak idealna opowieść, mimo że w tle wybrzmiewa klimatyczna, kultowa muzyka Harolda Faltermeyera czy „Danger Zone” Kenny’ego Logginsa. Są w niej rysy w postaci nie do końca potrzebnego, acz dającego odetchnąć, wątku romantycznego, któremu daleko do miłosnych uniesień między Maverickiem a Charlie w rytm przeboju „Take My Breath Away” (sorry Lady Gago, twoja piosenka nie wpada w ucho tak bardzo). Jennifer Connelly (Penny, o której w pierwszej części słyszeliśmy tylko w jednej scenie) nie ma tyle wdzięku co Kelly McGillis, mimo że czaruje uśmiechem.

 

Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)

 

Kadr z filmu "Top Gun: Maverick" (materiały prasowe)

 

Sam koncept fabularny nie zaskakuje – wszystko idzie od A do Z i da się przewidzieć, co będzie w kolejnej minucie. W relacji Pete’a Mitchella z synem Goosa – Roosterem (znany z „Whiplash” wąsaty Miles Teller) brakuje więcej „mięsa” i nadciągającego wybuchu, siedzącego w „bebechach” gniewu i żalu. Drugoplanowe postacie znów są naszkicowane jedną kreską – jedynie Hangman (Glen Powell) próbuje atakować charyzmą. Ale w elitarnej jednostce Top Gun to komandor (tylko) Maverick musi być w centrum uwagi. Jego zadaniem jest przeszkolić chłopaków i dziewczynę, a więc grupę, która może nie należy do żółtodziobów, lecz jeszcze nie nadaje się do tak trudnej misji. Pete nie prosił o to. Wysłano go tam, gdy swoją brawurą i lekkomyślnością, naraził się przełożonemu (wyrazisty epizod Eda Harrisa). Wiedząc, że niedługo ludzie będą zastąpieni przez bezzałogowe drony, da z siebie wszystko, aby cel został osiągnięty za pomocą dłoni i spostrzegawczości pilotów.

 

„Czas jest naszym wrogiem” – brzmią złowrogo słowa wypowiadane w tym filmie. Lecz nie dla Toma Cruisa, który nie dość, że sam pilotuje samolot i mknie na Kawasaki, to jeszcze stara się błyszczeć aktorsko, szczególnie, gdy mierzy się z lękami przeszłości. Testuje maszyny i wrażliwo-sentymentalną duszę widzów. Sprawnie żongluje schematami i operuje kliszami. Można go nie lubić z powodu wspomnianego ego, jednak warto podziwiać upór (dobrze, że nie zgodził się na premierę w streamingu), bijące serce kinomana, pasję do tworzenia filmów przez duże F oraz wybory castingowe (w tej materii nie ma słabych ogniw – Jon Hamm jako Admirał Simpson to dobry następca Toma Skerritta). A to, jak Tom traktuje Icemana i wcielającego się w niego Vala Kilmera, budzi mój największy szacunek – to piękne sceny. Wielomiesięczne, dwuletnie czekanie się opłaciło, a cierpliwość została wynagrodzona. „Top Gun: Maverick” to film, z którego inni powinni brać przykład przy kręceniu hollywoodzkich sequelów i blockbusterów – niby patetycznych, ale bez nadęcia i z domieszką humoru; nieco kiczowatych, ale nie głupich. Wow!

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Tom szkolił aktorów naprawdę!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję