Irena Santor – prawdziwa diwa polskiej muzyki - Zespoły i Artyści

Przeznaczenie

  źródło:wikipedia.org

Urodziła się w grudniu 1934 r. w Papowie Biskupim na Pomorzu. W 1948 r. z matką zamieszkała w Polanicy-Zdroju. Tam uczęszczała do Gimnazjum Zdobienia Szkła. Następnie uczyła się w Zasadniczej Szkole Zawodowej Przemysłu Szklarskiego w Szczytnej (w woj. dolnośląskim). Już wówczas pokazała, że jej przeznaczeniem jest coś zupełnie innego od świata szkieł. Wszystkie nauczycielki, zauroczone głosem Irenki,  sugerowały i namawiały ją, aby swoje życie poświęciła na rozwijanie śpiewu.

 

Na jej talencie poznał się sam Zdzisław Górzyński – znany dyrygent opery w Poznaniu. Dał list rekomendujący Irenę (wówczas Wiśniewską), Tadeuszowi Sygietyńskiemu, założycielowi Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze". I tak się zaczęło. Był rok 1951. W „Mazowszu", który był dla niej „bajkową krainą”, spędziła aż  8 lat. Czas, który nadawał jej życiu sens. Podróże, występy i sukcesy. Wtedy wszyscy zakochali się w piosence „Ej przeleciał ptaszek” – pierwszym przeboju, kojarzonym do dziś z Ireną Santor.

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)     

 

W jednej z najjaśniejszych gwiazd „Mazowsza”, zakochał się skrzypek Stanisława Santor. Irena odwzajemniła uczucie. Pobrali się, a maż wiele razy towarzyszył jej na estradzie.

 

Zanim po rozstaniu się z „Mazowszem” wystąpiła na I Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1961 roku, poznała Stefana Rachonia i Władysława Szpilmana, którzy byli twórcami jej pierwszych i sukcesów artystycznych. Pierwsze nagranie radiowe z 1959 roku, to piosenka z przedwojennego filmu „Wrzos"  pt. „Straciłam twe serce". Do 1961 roku nagrała jeszcze kilkanaście innych utworów, a wśród nich dwa, bardzo słynne do dzisiaj: "Embarras" i "Maleńki znak".

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)     

 

Czas festiwali

 

W Sopocie zdobyła trzy nagrody, pierwszą dla piosenki „Embarras", trzecią dla „Walczyka na cztery ręce", oraz pierwszą nagrodę za ciekawą interpretację piosenek. W 1964 roku „zdobywała Amerykę” razem z kabaretem „Wagabunda" (którego ostoją był m.in. Bogumił Kobiela). Polonia amerykańska nadała jej aż dwukrotnie tytuł Pieśniarki Roku (w latach 1965 i 1967). Wzięła też udział w telewizyjnym spektaklu „Loterya", do muzyki Stanisława Moniuszki oraz w filmie fabularnym Stanisława Barei pt. „Przygoda z piosenką".
      

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)     

 

Reprezentowała Polskę na festiwalach w Rio de Janerio oraz na Majorce. A kolejnym wręcz spektakularnym sukcesem było włączenie do repertuaru piosenki Piotra Figla „Powrócisz tu". Utwór stała się przebojem festiwalowym w 1966 roku, zdobywając m.in. pierwszą nagrodę w Opolu, oraz trzecią w Dniu Międzynarodowym w Sopocie.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)     

 

Wyróżnienia i nowe wyzwania

 

Irena Santor za „wybitne zasługi w propagowaniu kultury polskiej za granicą" otrzymała Dyplom Uznania Ministra Spraw Zagranicznych. W 1973 roku nagrała już dziesiątą płytę pt. „Jubileusz". Wtedy ważnymi wydarzeniami w jej karierze był także program estradowy „Skąd my się znamy”  oraz wyprawa do dalekiej Australii, gdzie koncertowała dla Polonii w wielu większych miastach.

 

W 1978 roku zmierzyła się z całkiem nowym dla siebie repertuarem, nagrywając płytę „ Baśnie Andersena w piosence". Miała to być płyta zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Następnym wyzwaniem był cykl utworów Lucjana Kaszyckiego i Jana Zalewskiego pt. „Malowanki polskie" – pięknych i klimatycznych piosenek.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)     

 

Oprócz wspomnianego wyżej Dyplomu Uznania, Irenie wręczono m.in.:  Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1974 i 1976), Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i TV (1979), honorowy Grand Prix na KFPP w Opolu (1979).