"Oficer i szpieg" – Ostatni sprawiedliwy na Dzikim Zachodzie… Europy - Recenzje filmów

Długo czekałem na tę produkcję. Zwłaszcza że to już kolejna współpraca Polańskiego z pisarzem Robertem Harrisem. Ich wcześniejsze wspólne dzieło, czyli „Autor widmo” to porządne, wciągające kino z dobrym scenariuszem. Tym razem Roman Polański postanowił, niczym wspomniany Emil Zola „oskarżyć” tamtejsze społeczeństwo o antysemityzm oraz nieprawidłowości w sądownictwie i kontrwywiadzie. Oczywiście jest tutaj mnóstwo odniesień do świata współczesnego. Widać, że nawet po upływie ponad 120 lat dalej często dajemy się omamić politykom, sądom, mediom i innym tego typu podmiotom. Pycha największych urzędników wypycha się tutaj przed wszystko i jest genialnie wyeksponowana. Jest nawet większa niż widoczna... nadwaga generała Billota.

 

Kadr z filmu "Oficer i szpieg" (źródło: materiały prasowe)

 

Głównym bohaterem widowiska jednak nie jest sam oskarżony, a pułkownik Georges Picquart. W filmie wciela się w niego fenomenalny, francuski aktor Jean Dujardin. Kreacja Dujardina jest tutaj po prostu genialna. Laureat Oscara („Artysta”) przedstawia swoją postać jako zdecydowanego i oddanego swojej służbie i państwu człowieka. Nieważne dla niego są własne przekonania oraz poglądy polityczne. Niestety, był jedyną sprawiedliwą osobą na tym Dzikim Zachodzie… Europy. Słowo „dziki” jest tutaj warte podkreślenia, a to za sprawą tego, że wymiar sądownictwa jest tutaj skorumpowaną i głuchą na ludzkie cierpienie organizacją. Rola Dujardina sprawia, że poziom filmu podskoczył o jedno oczko w mojej ocenie liczbowej. A jego monolog na sali sądowej być może przejdzie do historii kinematografii, ponieważ jest to wypowiedź, w której jednocześnie pułkownik pokazuje swój pazur, szacunek do sądu, państwa; ale jednocześnie umiłowanie do sprawiedliwości jest dla niego na pierwszym miejscu.

 

Na ekranie ponownie miło jest zobaczyć żonę Polańskiego, Emmanuelle Seigner, która tutaj gra pewną siebie kobietę znającą swoją wartość. Bardzo ciekawym aspektem jest to, że człowiekiem kochający sprawiedliwość sam jest… kochankiem zamężnej kobiety. Bardzo dobrze dobranym aktorem jest także Louis Garrel, który wciela się w Alfreda Dreyfusa. Widać w nim jego strach, który przeszywa go na myśl kolejnego odosobnienia. Ogólnie wszystkie postacie mają swoje zadanie i miejsce w „Oficerze i szpiegu”. W najnowszym dziele Polańskiego nie ma głupoty i robienia idioty z widza. Jest za to inteligentna rozgrywka, w którą angażuje się obserwator.

 

Kadr z filmu "Oficer i szpieg" (źródło: materiały prasowe)

 

Scena pojedynku majora Henry’ego z pułkownikiem Picquartem pokazuje desperację i ślepe zapatrzenia w urzędującą władzę pierwszego z wojskowych. Nie wie, że brak szacunku do przeciwnika jest brakiem szacunku do samego siebie. Henry od początku wydaje się tym złym, i to się na końcu potwierdza. Sprawiedliwość prędzej czy później zwycięża.

 

Reasumując, „Oficer i szpieg” to najlepszy film Romana Polańskiego od czasu nieco komediowej „Wenus w futrze”. Całość również podsumowuje burzliwe życie reżysera, ponieważ nie brakuje tam autobiograficznych nawiązań. A Jean Dujardin gra jedną z najlepszych ról w karierze, i z całą pewnością zasługuje na nominację do Oscara. Jednak jak wiemy, jest to mało prawdopodobne. Cieszy za to jego nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej oraz Srebrne Lwy na MFF w Wenecji dla Romana Polańskiego.

 

Po niezbyt udanej „Prawdziwej historii” reżyser powrócił na kinowe wyżyny. I utwierdził swoją pozycję wśród moich ulubionych twórców w historii.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Autor recenzji: Bartłomiej Pasiak publikuje też na Filmwebie pod nickiem bartjary2

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję