"Johnny" – Ewangelia według św. Jana - Recenzje filmów

„Czas to coś najcenniejszego, co można dać drugiemu człowiekowi” – ten cytat sprawia, że nieco zapomina się o scenariuszowej przesadzie i nietrafionych decyzjach reżysera, aby film skupił się na jedynie na ważnym wycinku z życia księdza Jana i był opowiedziany w laurkowym, wręcz hagiograficznym ujęciu. Kaczkowski dobry człowiek. Wspaniały kapłan. Potrafiący przeciwstawić się purpurowemu przełożonemu. Mający doskonałe relacje z rodziną. Zdobywający niezbędne fundusze na budowę hospicjum w mgnieniu oka. Takim go poznajemy. Nawet odchodzenie jest ukazane w sposób pozbawiony cierpienia, wygładzone, ledwo bolesne. Brak odwagi w pomalowaniu „Johnny’ego” wyraźniejszymi odcieniami szarości też stanowi przeszkodę, by wynieść ten film na ołtarze, dać najwyższą ocenę w dziesięciopunktowej skali.

 

Kadr z filmu "Johnny" (materiały prasowe/Next Film)

 

A jednak nie stopuje odtwarzacza w serwisie Player.pl (tam właśnie pojawił się ów tytuł w sam raz na świąteczny czas). Biorę tę opowieść z całym dobrodziejstwem inwentarza. Nie boję się. Wszystko jedno jak będzie. Ja będę z tym filmem i w tym filmie, skrywając rozczarowanie do kieszeni spodni i naśladując bohatera w jego ciągłym poprawianiu okularów na nosie. Daniel Jaroszek to debiutant, który wcześniej przechadzał się z kamerą warszawskimi ulicami i portretował stołeczną gastronomię uliczną. To czuć. Reżyser tamtą „Bajkę o Street Foodzie” przekształca na życiową „Laurkę o Janie Hoodzie”, co to zabierał strach przed mrokiem i dawał chorym ludziom pochodnię pomagającą rozświetlić drogę na drugą stronę. Jaroszek nie musi prowadzić Dawida Ogrodnika za rękę, bo ów aktor to istny kameleon. Są sceny, gdy aktorska szarża i maniera „zabijają” postać, ale w najlepszych, wyciszonych momentach, kiedy Kaczkowski musi skonfrontować się z Patrykiem Galewskim, widz zapomina, że ma przed sobą zawodowego aktora – obserwuje po prostu słynnego kapłana na zewnątrz i wewnątrz, który małymi gestami „naprawiał” ludzi.

 

„Johnny” to Ewangelia według Macieja Kraszewskiego, który poprzednio pisał humorystyczne sceny, stojąc „Daleko od noszy”. To biopic unurzany w hollywoodzkim sosie. Przesłodzony, oblepiony mdlącym w finale lukrem, lecz ostatecznie wywołujący łzę (nawet jeśli tanimi środkami) u największego twardziela. Udowadniający, że w polskim Kościele Katolickim jest miejsce na nowoczesne myślenie. Zacne i mądre to dzieło, chociaż z wadami. Warto je odebrać jako nie prawdziwą historię w skali jeden do jednego, ale opowieść inspirowaną działaniami konkretnego księdza. Wtedy miłość do świata i drugiego człowieka wybrzmią mocniej, a uniwersalność fabularna okaże się zbawienna.

 

Kadr z filmu "Johnny" (materiały prasowe/Next Film)

 

Oczywiście – chciałoby się, aby ta produkcja była bardziej szalona i ciekawsza w sensie filmowej roboty, bo ksiądz Kaczkowski na taką zasługiwał, lecz drugiej szansy raczej nie będzie. Póki co mamy ów film biograficzny, z narracją z offu, gdzie świadkiem wydarzeń i „kronikarzem” jest Patryk – drobny kryminalista i złodziej, w którego wciela się, nagrodzony na Festiwalu w Gdyni, ufarbowany na blond, Piotr Trojan. Przemianę jego postaci – proces resocjalizacji mężczyzny z zasądzonymi godzinami pracy społecznej – ogląda się z większym zainteresowaniem niż fizyczne przebranie Ogrodnika. Może dlatego, że już dał się poznać jako aktor umiejący wejść w skórę chłopaka zmagającego się z prawem i siłami, na które nie ma dużego wpływu (patrz: „Sprawa Tomka Komendy”). O wspólnych scenach dialogowych i tych bez słów z Dawidem Ogrodnikiem wspomniałem, ale pochwalę także intymne minuty z zaliczającą udany powrót Marią Pakulnis, czyli filmową Hanną – chyba najbardziej uderzające w środek serducha.

 

Kadr z filmu "Johnny" (materiały prasowe/Next Film)

 

Nie jest to film na pełnej petardzie, ale nagrodę publiczności zdobył. Większość osób jednak się z nim zakumplowała. Widocznie tego typu produkcje spod znaku feel good movie, mimo swej ckliwości, dłużyzn i sztampy, są ciągle potrzebne. „Johnny” chyba nie spodobałby się Kaczkowskiemu ze względu na „rozpromieniony żywot świętego”, lecz wstrzykuje pewną dawkę pozytywnej energii. A skoro nic nie może wiecznie trwać, to cieszmy się z tego, co otrzymaliśmy i nie wymiękajmy, biorąc przykład z bohatera w sutannie.

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję