"Sekretne życie Waltera Mitty" – Urzeczywistnić marzenia - Recenzje filmów

Wbrew pozorom, „Sekretne życie Waltera Mitty” nie jest typową komedią (miłośnicy klozetowego humoru i tzw. slapsticku zapewne wyjdą z kina niezadowoleni i trochę oszukani). Odczuwa się tu znamiona lekkiego kina przygodowego połączonego z filmem stricte obyczajowym. I szczerze, ten miszmasz sprawdza się nad wyraz dobrze. To adaptacja opowiadania Jamesa Thurbera z 1939 roku oraz remake produkcji pod tym samym tytułem.  Za odświeżone przygody Waltera zabiera się tym razem komik Ben Stiller („Jaja w tropikach”) oraz scenarzysta Steve Conrad („W pogoni za szczęściem”). Ten pierwszy, reżyserując kolejny film, stara się udowodnić, że jest kimś więcej niż aktorem robiącym głupie miny. Ten drugi pokazuje, że posiada niezłe, sprawne pióro.

 

Spokojnie, nie zasługują na niskie pokłony i na głośne oklaski. Do klimatu i wybitności „Forresta Gumpa” daleka droga, ale mimo to Walter Mitty daje coś, co tak bardzo jest nam wszystkim potrzebne: nutkę nostalgii, tęsknoty, chęci doznania czegoś niezwykłego, wyrwania się z szarej codzienności i nadzieję na lepszą przyszłość. Przez prawie dwie godziny obserwujemy historię ku pokrzepieniu serc. Bez skomplikowanej fabuły, bez fajerwerków (chociaż kilka momentów z fantazji bohatera jest zrealizowanych całkiem efektownie), za to z optymistycznym przesłaniem. Tym samym filmowi bliżej do niezależnego amerykańskiego kina, niż hollywoodzkiego „odmóżdżacza”.

 

Poznać miłość życia (tak sympatyczną jak Kristen Viig), smak przygody, przejść metamorfozę i wyglądać jak Indiana Jones grający w kapeli rockowej – tego większość z nas pragnie po skończonym seansie i zazdrości głównemu bohaterowi (wiarygodny Ben Stiller). Piękne zdjęcia, m.in. krajobrazy sennej Islandii oraz energetyczne piosenki również dostarczają pozytywnych wrażeń, aż chcemy wstać z kinowego fotela i biec przed siebie, nie zwracając uwagi nawet na niebezpieczny wulkan.

 

Pomijając niewątpliwe powyższe walory i wartości, które reżyser zgrabnie wyciąga na wierzch i często o nich przypomina, poruszona jest tu jeszcze jedna kwestia. Stiller przybliża również problem zamykania magazynów i przenoszenia ich do sieci (vide: nasz rodzimy „Fillm”) przez co część ludzi traci zatrudnienie, a tradycja, specyficzny zapach papieru i wygląd zdjęć wywoływanych dawną metodą (w ciemnym pokoju) gdzieś się rozmazuje, znika, na rzecz cyfrowego, nieco sztucznego, nienamacalnego wszechpotężnego Internetu.

 

Nie ma co się załamywać, trzeba wierzyć, że będzie dobrze i choćby przyszło nam kroczyć ciemną doliną, to zła się nie ulękniemy, a depresję pokonamy. Wielu takich Walterów mieszka na naszej planecie. W różnych jej zakątkach. Wyśmiewani przez kolegów mają mało płatną lub nieciekawą pracę (lub zasilają grono bezrobotnych), mimo średniego wieku nadal są uzależnieni od nadopiekuńczej matki, chodzą z opuszczona głową, lecz jakiś wewnętrzny głos podpowiada im: „dosyć, zmień swoje życie, przekrocz próg domu i urzeczywistnij marzenia”! Zgodnie z mottem jakim kieruje się bohater filmu: „By ujrzeć świat, czające się ryzyko, by wyjrzeć zza ścian, zbliżyć się, by się odnaleźć i poczuć - to jest cel życia”.

 

Ocena: 7/10

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję