W każdej roli jest wiarygodna. Zarówno jako czarownica - władczyni lodu i śniegu, jak i eteryczna wampirzyca czy archanioł Gabriel (w filmie "Constantine" z 2005 roku). Mężczyzna, kobieta, postać negatywna, pozytywna - proszę bardzo, to dla Tildy nic trudnego. Warto prześledzić jej drogę do sławy.

 

Aktorstwo mi przeznaczone

 

Londyn, rok 1960. Oczy maleńkiej Katheriny Matlidy Swinton ujrzały świat piątego, zimnego dnia listopada. Wychowywała się w „dobrej rodzinie szlacheckiej” i dorastała w zamku w Berwickshire (jej drzewo genealogiczne sięga początków ósmego wieku). Ojciec Tildy, generał major sir John Swinton (kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego i komandor Królewskiego Orderu Wiktorii) był dowódcą przybocznej straży królowej brytyjskiej. Matka Judith Balfour Killen urodziła się i mieszkała Australii. Nie dziwi zatem fakt, że rodzice zapewnili jej staranne wykształcenie. Była wzorową uczennicą żeńskiej szkoły w Kent, uczęszczała następnie do przez dwa lata do Fettes College w Edynburgu. Pracowała też z dziećmi jako wolontariuszka w południowej Afryce. Po powrocie, w 1983 roku ukończyła prestiżowy Uniwersytet w Cambridge, zdobywając tytuł magistra nauk społecznych i politycznych oraz literatury angielskiej. Ale bardziej ciągnęło ją w stronę aktorstwa. Wysoka (179 cm!) przyciągała wzrok. Właściwie już podczas studiów aktywnie działała w uczelnianym kółku teatralnym. W kolejnych latach pojawiała się też na deskach teatru w Edynburgu i  wreszcie w Royal Shakespeare Company w Londynie.

 

Natomiast karierę aktorki filmowej rozpoczęła od kina bardzo niszowego, niezależnego, u takich twórców jak: Derek Jarman („Caravaggio”; 1986) czy Sally Potter („Orlando”; 1992).

 

Dzisiaj ma na swoim koncie jedne z najważniejszych nagród przemysłu filmowego - Oscara oraz BAFTę  za drugoplanową kreację bezwzględnej prawniczki w obrazie pt. „Michale Clayton” (2007) u boku George’a Clooneya.

To wspomniany Derek Jarman (artysta na swój sposób oryginalny, zdeklarowany gej), oczarowany talentem Tildy, zaszczepił w niej bakcyla i przekonał, by nie rezygnowała nigdy z rozwijania kunsztu aktorskiego. Także wewnętrzny głos podpowiadał jej co noc jak mantrę: kuj żelazo póki gorące i nie idź w stronę dziennikarstwa (taki miała bowiem zamiar, koło zapasowe, gdyby się okazało, że jednak granie w filmach nie dla niej przeznaczone). W sumie zagrała aż w siedmiu jego filmach.

 

Ich owocna współpraca została przerwana w roku 1994. Reżyser zmarł wówczas na AIDS, a Tilda na dwa lata wycofała się z życia artystycznego. Derek był dla niej kimś więcej niż mentorem. Zaprzyjaźnili się, a po jego odejściu, musiała walczyć z pustką, próbując ją w jakoś wypełnić.

 

Tilda Swinton powiedziała kiedyś w jednym z wywiadów ważne słowa: „Zawsze gra się samego siebie. Wszystko co robisz, ma związek z twoją biografią. Twoje życie jest soczewką, przez które przepuszczasz wszystko. Chodzi o to by być wiarygodnym i zrelaksowanym. Bo przecież ostatnią rzeczą na świecie, której chciałby aktor jest to, by było widać, że gra”.

W roku 2000 postanowiła spróbować sił w kinie mniej lub bardziej komercyjnym, tym samym rezygnując na jakiś czas z produkcji stricte artystycznych. Takim pierwszym „wysokobudżetowym” filmem była „Niebiańska plaża”, gdzie wystąpiła wspólnie z Leonardem DiCaprio (trzeba przyznać, że swoją charyzmą przykryła utalentowanego kolegę z planu). Później pojawiła się m.in. w thrillerze  „Vanilla Sky” (2001) z Tomem Cruisem i Penelopą Cruz. Partnerowała Brada Pitta w filmie „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona” (2008).

 

Jednak  ani te powyższe, ani inne role sprawiły, że stała się popularna i rozpoznawalna na całym świecie.  W roku 2005 przyjęła główną rolę Białej Czarownicy w adaptacji powieści fantasy C.S. Lewisa pt. „Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa”. Jej wzrok przeszywał na wskroś, jej głos zamrażał niedowiarków. Była magnetyczna, autentycznie przerażająca, zahipnotyzowała wszystkich.

 

źródło: www.movieweb.com

 

Aby zerwać nieco z wizerunkiem nieobliczalnej królowej śniegu, zagrała w surowym dramacie „Musimy porozmawiać o Kevinie” (2011), matkę zmagającą się ze świadomością, że wychowała mordercę. Z kolei we włoskim melodramacie „Jestem miłością” (2009) wcieliła się w kobietę, która w imię miłości musi wyrzec się własnej rodziny. A w komediowych „Kochankach z Księżyca” (2012) Wesa Andersona była pracownicą opieki socjalnej.

Role w filmach przeznaczonych dla szerokiej publiczności pozwoliły jej na niezależność finansową i pozwoliły realizować różne artystyczne projekty (np. wędrowny festiwal filmowy w Szkocji The Ballerina Ballroom Cinema of Dreas).

Ostatnio możemy ją podziwiać m.in. w filmie science-fiction pt „Snowpiercer: Arka przyszłości”  oraz w klimatycznych horrorze „Tylko kochankowie przeżyją” Jarmuscha. Czy rzeczywiście jest - jak ktoś zauważył - kobiecym wcieleniem Johnny’ego Deppa? Czas pokaże.

 

Szukać spełnienia poza światem kina

 

Filmowe role to dla Tildy za mało. W marcu 2013 roku otworzyła wystawę w V&A (Victoria and Albert Museum) w Londynie pt. „300 Bowie-related artefackts”. Zgromadzono na niej liczne przedmioty i kostiumy związane z artystyczną drogą jej przyjaciela - muzyka Davida Bowiego. On sam był wtedy nieobecny, ale aktorka wygłosiła w jego imieniu mowę. Zaskoczyła zgromadzonych ludzi, gdy stwierdziła, że z Davidem łączy ją zarówno fizyczne, jak i duchowe podobieństwo. Dla niej bycie dziwakiem jest niezwykle ważne, ponieważ tylko  dziwacy, mają prawdziwą artystyczną duszę. Swinton wystąpiła w wideoklipie piosenki „The Stars (Are Out Tonight)”, która promowała po latach milczenia nowy album Davida Bowiego.

 

Aktorka brała również aktywny udział w intrygujących wideoinstalacjach i sztukach performance. Chociażby projekt pt. „The Maybe” (premiera w Londynie w roku 1995). W 2013 roku w wybrane dni w muzeum MOMA (muzeum sztuki nowoczesnej) w Nowym Jorku leżała zamknięta w szklanym łożu. W tej zamkniętej instalacji artystka miała do dyspozycji poduszki i dzbanek z wodą. Szklane łoże za każdym razem znajdowało się w zupełnie innym miejscu.

 

źródło: www.people.com

 

Cóż jeszcze rzec o Tildzie Swinton. Szczerze to jej zazdroszczę. Nie tylko wachlarzu aktorskich umiejętności i bycia z dala od hollywoodzkiego blichtru, ale także oddychania pełną piersią - bycia szczęśliwym, oddając się totalnie od a do z swoim pasjom. Ta unikatowość i specyficzny styl ubierania (np. garnitury) sprawia, że Tilda zdecydowanie jest jedną z najciekawszych postaci w świecie kina.

 

Artystka mieszka z ukochanym (tak, jest heteroseksualna), Sandro Koppem oraz dziećmi w zamku, w miejscowości Nairn w północnej Szkocji. Z poprzednim partnerem, Johnem Byrnem, ojcem bliźniaków Honora i Xaviera (ur. w 1997), Swinton rozstała się w 2003 roku.