"IO, IO, IO" – Jestem Osiołkiem i mam Orła! - Kultura

Ilość odwiedzin: 1 116

Czas czytania: 1 168 min.

Kategoria: Kultura

Dodano: 892 dni temu [2023-03-07]

Najlepszy film, reżyser, a także montaż (Agnieszka Glińska), muzyka (Paweł Mykietyn), zdjęcia (Michał Dymek) oraz scenariusz (duet Jerzy Skolimowski – Ewa Piaskowska). Właśnie za te elementy nagrodzono „IO”. Wcześniej była Nagroda Jury w Cannes, a już niedługo będzie spora szansa na Oscara (trzymajmy kciuki). Bardzo dobry odbiór tego filmu nie powinien jednak dziwić. Wszak, jak pisał w swej recenzji Przemysław Jankowski (Aragorn136):

„»IO« nie jest arcydziełem kina, ale w epoce komercjalizacji, jest filmem ważnym i potrzebnym. Także uniwersalnym, trafiającym do wrażliwości człowieka w każdym wieku, żyjącym w każdym zakątku naszej „wyniszczanej” planety. Po seansie już wiadomo, dlaczego 85-letni Jerzy Skolimowski płakał w trakcie projekcji francuskiego »Na los szczęścia, Baltazarze«. To coś zupełnie nieoczekiwanego. Opowiada obrazem, dźwiękiem, metaforą i emocjami. Kolejne przystanki osła wyglądają jak oddzielne etiudy, lecz zrealizowane przez twórcę doświadczonego, któremu nieobce są różne zabiegi filmowe”.

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Co ciekawe, reżyser 6 marca przebywał w Los Angeles, dlatego połączył się online z Teatrem Wielkim. Skolimowski nie krył gorzkich słów. Powiedział: „Wolę, żeby to Akademia mnie nagradzała, a nie grono... Niech każdy sobie to nazwie po swojemu. Mnie się tylko niecenzuralne słowa cisną na usta”. Można się domyślać, co chciał w ten sposób przekazać. Na szczęście nie zapomniał o podziękowaniach.

„Dziękuję Akademio. Korzystając z okazji, że mogę osobiście pogratulować moim wspaniałym współpracownikom przy tym filmie. Gratuluję Pawłowi za najlepszą muzykę, gratuluję Agnieszce za najlepszy montaż i gratuluję Michałowi za fenomenalne zdjęcia. To byli moi najbliżsi współpracownicy i wszystkie nagrody, jakie ten film zebrał, oczywiście dzielę z nimi. Dziękuję wam wszystkim”. To nie wszystko, bo zapytany przez prowadzącego galę Macieja Stuhra, czy wywiązał się z ubiegłorocznej obietnicy i nie głosował na siebie, Skolimowski zastygł w niepewności, po czym odpowiedział: „Nie wiem, bo to Ewa wypełniała”. Po chwili można było usłyszeć poza kadrem kobiecy głos, który rozbawił publiczność. A brzmiał on: „Nie głosowałeś na siebie”.

Skoro już kolejny raz wspomniałem Macieja Stuhra, to muszę przywołać również jego wywody. Otóż gospodarz 25. Gali Orłów drwił aż miło. Wbijał szpile. Doprowadzał zgromadzonych na widowni do głośnego rechotu. Nie wszyscy lubią taki rodzaj humoru, ale jeżeli ktoś ma dystans do siebie, to doceni wzorowanie się na najlepszych komików prowadzących Galę Oscarową. Stuhr jako aktor wszechstronny i człek szalenie inteligentny ponownie sypał żartami z wyraźnym politycznym akcentem. Dostało się Jarosławowi Jakimowiczowi, a nawet… Jerzemu S. (ojcu gospodarze tego uroczystego wieczoru).

„Znam aktora, który znakomicie podłożył kiedyś głos pod osiołka. Państwo się domyślają, o kim mowa. Można powiedzieć: najsłynniejsze 07 w historii polskiego kina od czasów porucznika Borewicza. Któż z was nie chciałby zagłosować na niego w kategorii osioł roku?” – powiedział Maciej. Dodał też: „U nas wszyscy obrażają się za byle g*wno. Dziś »Seksmisja« by nie przeszła; bo seksizm; »Jak rozpętałem drugą wojnę światową«, bo rasizm, »Sami swoi«, bo ksenofobia, «Młode wilki«, bo... Jakimowicz”.

Inni nagrodzeni

Na końcu artykułu znajduje się pełna lista nagrodzonych. Możecie oczywiście przewinąć na dół, aby przeczytać, komu jeszcze na ramieniu usiadł Orzeł, ale proponuję jednak, abyście zerknęli na ten akapit, gdzie pozostaje w klimacie tegorocznej gali i przybliżam parę wypowiedzi.

Oficjalny plakat Orłów 2023 (fot. materiały prasowe/autor: Andrzej Pągowski)

Bardzo cieszy wybór w kategorii odkrycie roku. Tutaj laureatem został debiutant Damian Kocur, twórca „Chleba i soli”. O samym filmie dowiecie się więcej, zapoznając się z jego recenzją, ale nadmienię tylko, że ten wyróżniony m.in. w Gdyni Nagrodą Dziennikarzy i Don Kichotem – statuetką Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych obraz to trafna diagnoza dzisiejszej małomiasteczkowości i dorastającej młodzieży, a także realistyczne ukazanie problemu rasizmu i zaskakujący kontrast i jednoczesne punkty wspólne między kulturą wyższą a dresiarskimi zachowaniami.