"Birdman" – Jak Feniks z popiołów - Recenzje filmów

Starzejący się Riggan Thomson (Michael Keaton) w latach 90. był na szczycie. W kostiumie Birdmana zyskał to, o czym wielu z branży mogło tylko pomarzyć. Teraz w nowym tysiącleciu jego gwiazda nie świeci jak wówczas. Nie dość, że jest rozwodnikiem i cierpi na rozdwojenie jaźni, bezustannie słysząc w głowie swoje ptasie alter ego, to jeszcze ma skomplikowane relacje z szukającą oparcia w narkotykach córką (pyskata Emma Stone). Jednak Riggan w tym zawodowo-życiowym dołku wierzy, że potrafi pokazać, że jest kimś więcej, niż celebrytą. Zakasuje rękawy i bierze się za reżyserię sztuki na Broadwayu ze sobą w roli głównej. Nie będzie to łatwe, ale warto próbować…

 

Już wiem, dlaczego recenzenci zza oceanu tak bardzo obraz wychwalili. Dużo w nim autotematycznych żartów na hollywoodzkie podwórko (pamiętamy, że Keaton zdobył sławę, dzięki kreacji Batmana), momentami przybierających kształt wręcz gorzkiej, dobitnej satyry. Trzeba nieźle kombinować i mieć szczęście, aby być ciągłe na topie, nie zrujnować kariery, nie utopić się w bagnie pełnym blichtru.  

 

Alejandro González Iñárritu („Babel”, „21 gramów”) ciekawie ten temat przedstawia. I choć część osób (np. autor niniejszego tekstu) zamiast lustrzanego odbicia i metaforycznego przesłania, ujrzy tutaj także stos banałów i kiczowate rozwiązania, to na pewno nie zarzuci filmowi słabej formy realizacyjnej. Meksykanin, rodak reżysera, Emmanuel Lubezki jest bezsprzecznie operatorskim bogiem. W „Grawitacji” postraszył nas i zahipnotyzował kosmiczną próżnią, w „Bridmanie” kroczy ciasnymi korytarzami, podążając za bohaterem i resztą załogi, wychodzi na zewnątrz nocnej, tętniącej życiem ulicy, by za chwilę zajrzeć do miejscowego baru, gdzie przesiadują malkontenccy krytycy. I wszystko praktycznie bez cięć, wiele scen na jednym, długim ujęciu. Tym samym otrzymujemy dowód na to, jak istotne znaczenie odgrywają zdjęcia – są pierwiastkiem, bez którego słowa „magia kina” nie miałyby prawa bytu.  

 

No i aktorstwo. Kolejna wielka zaleta tegoż filmu. Michael Keaton rządzi na ekranie. Wiarygodnie oddaje charakter człowieka, który nie chce pogodzić się z gasnącą popularnością i dąży do odrodzenia niczym Feniks z popiołów. Na dalszym planie partneruje mu m.in. (i w filmie, i na deskach teatru) równie świetny Edward Norton w roli irytującego megalomana Mike’a Shinera; Zach Galifianakis (znany z serii „Kac Vegas”) wcielający się w wymagającego, wywierającego presję producenta oraz wspomniana Emma Stone (słusznie z Michaelem i Edwardem nominowana do nagrody Akademii).

 

Podsumowując, jeżeli nie irytuje Cię lawina dialogów, płynące w tle dźwięki perkusji i lubisz proste, ale z uniwersalnym przesłaniem historie ponad komercyjne pulpety, to będziesz co najmniej zadowolony. W innym przypadku czas poświęcony dla „Birdmana” może okazać się czasem straconym.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)