"Władca pierścieni: Wojna na Północy" – Wiatr z północy wieje... zmarnowanym potencjałem - Recenzje gier

„Władca pierścieni: Wojna na Północy” bazuje nie tyle na filmie, co na książce. A dokładniej na dość lakonicznej wypowiedzi Gandalfa z „Drużyny Pierścienia”: Kilku [zwiadowców] już wyprawiono, a jutro pójdzie reszta. Elrond wysyła elfy, które nawiążą łączność ze Strażnikami, a może też z plemieniem Thranduila z Mrocznej Puszczy. Aragorn poszedł z synami Elronda. Trzeba dobrze przetrząsnąć całą okolicę w promieniu wielu mil, nim podejmiemy jakieś kroki. Pozwoliło to twórcom napisać historię, którą opowiedzieli w grze. Trójka bohaterów – Dúnedain Eradan, krasnolud Farin i elfka Andriel – na kilka dni przez przybyciem Froda i pozostałych hobbitów dociera do Bree, aby na prośbę Aragorna udać się w pogoń za Agandaûrem. Poznanie dokładnych planów tego cichego poplecznika Saurona to jeden z celów trójosobowej kompanii, wiadomo jednak, że na jego usługach znajdują się hordy orków i goblinów, co może doprowadzić do tytułowej wojny.

 

Miłośnikom Tolkiena powinno spodobać się to, że twórcy „Wojny na Północy” podeszli z szacunkiem do wykreowanego przez oksfordzkiego profesora świata, nie zmieniając wydarzeń mających miejsce w książkach i filmach, aczkolwiek często się o nie ocierając. Przykładowo ekipa dociera do Rivendell zbyt późno, by dołączyć do Drużyny Pierścienia, może jednak porozmawiać z Frodem czy Legolasem. Co więcej, w grze znalazły się postaci i miejsca wzmiankowane we „Władcy pierścieni”, które z takiego czy innego powodu nie znalazły się w ekranizacjach, jak chociażby bliźniacy Elladan i Elrohir. Pod tym względem gra jest przyjemnym zaskoczeniem, nadaje się bowiem zarówno dla miłośników książki, jak i dla osób znających jedynie filmy, dzięki czemu ich wiedza o uniwersum Śródziemia może zostać rozszerzona o nowe fakty.

 

„Wojna na Północy” to kolejna gra spod znaku „Władcy pierścieni”, której clou stanowi walka. Produkcja, podobnie jak chociażby „Powrót króla”, łączy w sobie elementy hack’n’slash i cRPG, jednakże ten drugi gatunek został znacznie bardziej rozbudowany. Poza możliwością odblokowywania ulepszeń, przedstawionych w postaci klasycznego drzewka rozwoju, pojawiają się inwentarz, dziennik misji, zadania poboczne, konieczność dbania o broń oraz możliwość rozmawiania z postaciami niezależnymi (co ciekawe, menu wyboru opcji dialogowych bazuje na tym znanym z serii „Mass Effect”). Rozmowa z większością z nich rozszerza wiedzę o świecie i wydarzeniach, jednak część prosi nas o wykonanie jakiegoś pobocznego zadania, które możemy przyjąć bądź nie. Zadania dodatkowe w większości przypadków polegają na odnalezieniu określonej ilości danego przedmiotu, co bez większego problemu można zrobić, przemierzając lokacje, które i tak musimy odwiedzić w związku z główną fabułą.

 

Gra podzielona została na sześć rozdziałów, każdy rozgrywający się w innej lokacji, mającej swoją własną specyfikę. Chociaż ich różnorodność cieszy, to niestety wykonanie może sprawić zawód. Obszary nie są zbyt duże, a w dodatku zaprojektowane zostały jako tunele, w których poruszać można się wyłącznie ścieżką wytyczoną przez twórców. Co prawda gdzieniegdzie pojawia się możliwość dotarcia do jakiegoś miejsca poprzez wybranie jednej z dwóch dostępnych ścieżek (co pozwoli np. uniknąć spotkania z trollem), ale gra aż prosi się o trzecią, bo gracz zaczyna złośliwie rechotać, gdy najkrótszą, widoczną jak na dłoni drogę blokuje niewidzialna ściana czy niska przeszkoda, niemożliwa do sforsowania dla kierowanego przez niego kozaka, który orkom i trollom się nie kłania. Niewidzialne ściany i nieumiejętność przeskakiwania przeszkód wymuszają na graczu dokładne przeszukanie terenu po zakończonej walce, bo nieraz zdarza się tak, że z rozpędu popędzimy naprzód, zeskakując z kilkucentymetrowej skałki, co blokuje drogę powrotu i możliwość zebrania łupów.

 

Srodze zawiodłem się na oprawie audiowizualnej, która jak na produkcję bazującą na tak nośnej licencji jest wyjątkowo słaba. Chociaż gra na najwyższych detalach powinna działać płynnie nawet na starszych komputerach, to płynność okupiona została jakością grafiki. Ta zdecydowanie nie zalicza się do najładniejszych, jest przestarzała o co najmniej kilka lat, zaś animacje pozostawiają co nieco do życzenia. Marność grafiki może jednak okazać się zbawienna dla osób wrażliwszych, bo dzięki temu krew (którą, swoją drogą, można wyłączyć w menu opcji) i ucinane kończyny, przez które gra otrzymała kategorię wiekową PEGI 18, wyglądają wyjątkowo mało realistycznie. Tym niemniej jakość grafiki mnie rozczarowała, miałem bowiem nadzieję, że z myślą o pecetach zostanie ona odpowiednio podrasowana i będzie wyglądała lepiej niż na konsolach.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję