"Pingwin" – Ty cwany potworku… - Seriale

Po finałowym odcinku czułem się, jakby ktoś mi wsadził lufę pistoletu do ust, i krzyknął: „Colin Farrell!”. Dreszcze rozeszły się po całym ciele. Facet zagrał tak, że zapamiętam jego rolę na zawsze. A pomyśleć, że w początkach swej kariery – przynajmniej jak dla mnie – nie jawił się jako aktor przez wielkie A. Irlandczyk ładnie się prezentował na ekranie, owszem, ale gdzie mu to wybitnej czołówki. Dzisiaj Ja i wielu innych widzów stwierdzimy coś zgoła innego – Farell to król. Nie. Farell to ekranowy szaleniec. Wcześniej wycofany, skryty, nie aż tak ekstrawertyczny, choć dziwaczny (w „Duchach Inisherin” emanujący dobrą aurą, w odcinkowym „Na wodach północy” diabelską siłą – tam był chyba jeszcze straszniejszy niż w recenzowanej tu produkcji). Jednak obecnie, przebrany za Pingwina i nie do rozpoznania, jest jak choleryczny i porywczy James „Soprano” Gandofini i nieprzewdziewany Joe „De Vito” Pesci z domieszką gadki i farta Boba „McGilla” Odenkirka. Ponownie wciela się w Oswalda „Oza” Cobblepota, nieco różniącą się postać niż tą, równie genialnie odgrywaną przez Robina Lorda Taylora w serialu „Gotham” czy przerysowanego Danny’ego DeVito w „Powrocie Batmana”. Bardziej pogłębioną niż w filmie, gdzie był na drugim/trzecim planie. Bo ta rzeczywistość jest realistyczniejsza i brutalniejsza, a skoro tak, to wiadomo – trzeba polegać na własnym intelekcie i błyskotliwości, aby wspiąć się po szczeblach przestępczej drabiny.

 

Kadr z serialu "Pingwin" (materiały prasowe/HBO MAX)

 

Oz o tym wie, uśmiechają się pod nochalem. Lwią (Pingwinią?) część wydarzeń obserwujemy jego oczami osadzonymi na paskudnej twarzy i zdemoralizowanym mózgu. To człowiek z bliznami. Nie tylko fizycznymi. Wszak nie od wczoraj jest socjopatą. Ukształtowany od dzieciństwa, blisko związany emocjonalnie z matką – Francis (niejaka Deirdre O'Connell tworzy tu bardzo przekonującą kreację, tak samo, jak Colin i Cristin, o której jeszcze napomknę). Akcja serialu rozpoczyna się tuż po zakończeniu „Batmana” z 2022 roku. A więc nasz Pingwin kombinuje, jakby tu polepszyć swoje bytowanie. Już w pierwszym, z ośmiu odcinków, dokonuje czynności, po której każdy z Was złapie się za głowię, głośno mówiąc: „WTF!”. Gdy pozna „chłopca na posyłki” z biednej, zniszczonej dzielnicy, nieco zmieni się jego „optyka”, ale czy charakter również? Czy obrana droga dzięki tej ważnej, drugiej relacji (Rhenzy Feliz, czyli Victor Aguilar z czasem zyskuje jako zdolny, młody aktor), sprawi, że widz zechce odkręcić mu jedynie kołpaki ze śliwkowego, sportowego auta? A może spowoduje, że „sympatyzowanie” antybohaterowi stanie się obsesją graniczącą z odrazą – nic tylko strzelić mu prosto w czoło.

 

Panie i panowie – tak się pisze dobre scenariusze! Niezwykłe jest bowiem to, jak ten „Pingwin” „pływa”. Jak „kuleje”, meandrując między typową historią gangsterską z przejrzystymi zasadami a skomplikowaną, nietypową w takim gatunku podstemplowanym przez znak DC, opowieścią o toksycznej rodzinie. Gdyż poza Cobblepotem, mamy jeszcze Sofię Falcone, córkę znanego wszystkim mafioza, która próbuje udowodnić, że jest godna wysłuchania i życiowej szansy. To również przykuwający wątek. Nie byłby taki, gdyby nie 39-letnia Cristin Milioti. W „Palm Springs” czy w „W jak poznałem waszą matkę” pokazała talent komediowy. Tutaj się nikogo nie rozbawi. Tu przerazi, mimo wielkich kocich gałek ocznych – epizod czwarty, brr. I podobnie jak w przypadku Oza, raz chce się trzymać za nią kciuki (kobieta przeszła piekło), aby za chwilę stwierdzić: „a kysz babo!”.

 

Kadr z serialu "Pingwin" (materiały prasowe/HBO MAX)

 

Kadr z serialu "Pingwin" (materiały prasowe/HBO MAX)

 

Ten serial ma jaja! Stoi na umięśnionych nogach i radykalnie odcina się od komiksowego klimatu, lecz nie ciągle. Bywa tak, że tylko solidna intryga gangsterska i „spoko” sceny akcji są podziurawione brakiem logiki. Nieraz byłem zmuszony zawiesić wysoko niewiarę i „kupić” fabularną skrótowość (tak, patrzę na Ciebie Salvatore Maroni – masz lico brodatego Clancy’ego Browna, ale bez przesady, chłopie!). Na szczęście nie przeszkadza to aż tak bardzo, gdy skupimy się na zanurzaniu w głąb świadomości Sofii i Oza, układając krwawo-psychologiczne puzzle. Wtedy interesy schodzą na dalszy plan, aby dać możliwość wybrzmienia chorym charakterom, złamanym duszom, kłamliwym umysłom… Właśnie to, co dzieje się z głównymi (anty)bohaterami jest mięchem scenariusza – rzadko retrospekcje są zastosowane tak umiejętnie, nienachalnie i jeszcze rzadziej piosenki na napisach (mój faworyt to utwór „Black Flowers” Chrisa Isaaka) i wewnątrz filmu są tak połączone treściowo z losami postaci, jednocześnie budując atmosferę.

 

Ale na „Pingwina” patrzy się z ciarami na plecach i łzami w oczach również dlatego, że taplając się w tym szambie, czujemy zapach cholernie porządnej filmowej roboty. Od krótkiego intra w formie czerwonego tytułu po drobne smaczki dla fanów „Batmana” Reevesa (niepokojąca muzyka i brzmienia Micka, syna Michaela Giacchino i utrzymane w zgniłej pomarańczy zbliżone zdjęcia do tych od Greiga Fraser). To nadal to samo Gotham, w którym bryluje aktor Farrell – mimo make-upu, nakładanej godzinami sztucznej skóry i maski, potrafi sprzedać liczne emocje. Też za pomocą jednego grymasu, małego, cwanego uśmieszku. Inni powinni uczyć się od niego, jak być aż takim wiarygodnym sukinkotem. Za poszczególne odcinki były odpowiedzialne różne osoby, lecz nad całością czuwał producent wykonawczy – wizjonerski Matt Reeves („Wojna o planetę małp”) i showrunnerka Lauren LeFranc (Agenci T.A.R.C.Z.Y.). Na nich też warto się wzorować.

 

Podsumowując, 80% tego ośmiogodzinnego, zamkniętego sezonu wygrywa. 20% jest dyskusyjne pod względem scenopisarstwa. Na piwo z Ozem nie pójdę, bo się boję. O kolejnego „Batmana” się za to nie martwię. Ostatni moment sugeruje, że to będzie sztos!

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję