aragorn136 (6147 pkt)Strona WWW Autora2 658
3 221 min.
Recenzje książek
aragorn136 (6147 pkt)
1903 dni temu
2014-08-30 11:43:03
(Jarosław Grzędowicz, źródło: wikimedia.org)
Wydana po raz pierwszy w roku 2005 przez Fabrykę Słów książka, rozbiła bank polskich literackich nagród przyznawanych dla fantastyki. Krótko mówiąc, otrzymała wszystkie możliwe: Sfinksa, Śląkfę, Nautilusa i najważniejszą: im. A. Zajdla. Wreszcie oddałem się lekturze i wreszcie zrozumiałem, dlaczego aż tyle wyróżnień, tyle zachwytów.
„Pan Lodowego Ogrodu” to bowiem zręczne połączenie typowego science fiction z fantasy (a nawet dark fantasy). Akcja rozgrywa gdzieś daleko, daleko w odległej galaktyce na planecie Midgaard, która tylko pozornie wydaje się Ziemią II. Tlen ma? Ma. Skały i lasy są? Są. Woda jest? Jest. Mimo tego, nazwać ją przyjazną absolutnie nie można. Tam na rodowitego Ziemianina czyha m.in. poruszająca się, gęsta jak mleko, mroczna mgła, zostawiająca za sobą iście śmiertelne żniwo, a i od miecza ostrego jak brzytwa łatwo głowę stracić. Miecza powiadasz? Ano tak, gdyż na Midgaardzie panuje epoka zbliżona do naszego średniowiecza, tudzież starożytności.
Jednak Vuko Drakkainen – główny bohater, astronauta stanowiący jednoosobowa ekipę ratunkową to ktoś więcej, aniżeli zwykły śmiertelnik. To człowiek z przyszłości: długo szkolony, odpowiednio przebrany i ucharakteryzowany, i uzbrojony, głęboko wierzący w powodzenie tej ściśle tajnej misji – odnalezienia i jakby co, siłą sprowadzenia członków naukowej ekspedycji sprzed kilku lat, z którymi kontakt zostaje nagle przerwany. Za sprawą aktywowanego w mózgu „pasożyta” (cyfrala) nie wie, co to strach i panika. Co więcej, w sekundę adrenalinę zmienia w hiperadrenalinę, staje się szybki, silny i niemal niezwyciężony. Ale spokojnie, to nie żaden komiksowy Superman. To nadal „swój chłop”. Dziwnie brzmiące nazwisko zawdzięcza rodzicom (dorastał w Chorwacji, matka to Polka, ojciec pochodzi z Finlandii). W trakcie rozpoczęcia zadania, do którego zgłosił się jako ochotnik (nie myślcie, że doświadczony z niego komandos jak z filmu „Predator” itp.; bardziej outsider, który wcześniej imał się nie zawsze legalnych zajęć) jest już w średnim wieku. Nie sposób tego pana nie polubić. I przekleństwem rzucić potrafi, i ciętą ripostą, kiedy trzeba, i nieobca mu ironia, a i piwem nie pogardzi.
Grzędowiczowi udała się rzecz niezwykła. Idąc tropem Sapkowskiego, stworzył od podstaw zamieszkałe przez zbliżone do ziemskich stworzenia i człekokształtne istoty (jeden z ich znaków rozpoznawczych – chociażby całe czarne niczym smoła, zagadkowe oczy), krainy (w tym przypadku to planeta), i co ważne: nakreślił bardzo różnorodnych, rozbudowanych psychologicznie bohaterów o imionach wziętych żywcem jakby z legend skandynawskich czy indiańskich (Spalle, Kruczy Cień, Grunaldi Ostatnie Słowo itd.). Można im współczuć, można też się ich obawiać. Sam Vuko, postać równie niejednoznaczna, nazywa siebie dla niepoznaki „Nocnym Wędrowcem” (Ulf Nitj'sefni).
Co ciekawe, treść nie opiera się jedynie na szukaniu zaginionych badaczy. Trzy z dziewięciu rozdziałów poświęcone są przyszłemu następcy Tygrysiego Tronu, cesarzowi obszernego Amitraju (coś na kształt Persji lub Chin). Poza tym autor sprytnie, pomiędzy wierszami, przemyca kwestię natury ludzkiej i udowadnia, że „stała kosmiczna” dotyczy nas wszystkich – mieszkańców wszechświata. Nieważne w jakim czasie, jakim rozwoju cywilizacyjnym. Każdy jest koniec końców tylko „człowiekiem” z bagażem doświadczeń, ze swoimi wadami i zaletami, podejmującym i błędne, i pozytywne decyzje, zdolnym zarówno do czynienia zła, jak i dobra.
Jest coś jeszcze, co powoduje, że książka wysuwa się na prowadzenie wśród wielu pozycji gatunku. Mianowicie sposób i styl pisania. Jarosław Grzędowicz posługuje się naprzemiennie narracją, raz trzecioosobową, by za chwilę wejść w pierwszoosobowy punkt widzenia Drakkainena czy młodego imperatora. Natomiast pomysł na rys fabularny i klimat nie jest już tak oryginalny (choć nadal interesujący). Wyraźnie odkryć można inspirację np. filmowym „Avatarem” oraz powieściami: Michaela Crichtona pt. „Zjadacze umarłych” (szerzej znane pod nazwą adaptacji, tj.„Trzynasty wojownik”) i „Księżniczką Marsa” (kinowym „Johnem Carterem”). Tam również ukazano zderzenie z inną kulturą – podróż samotnego bohatera do nieznanego świata i poznawanie go od podszewki (religii, obyczajów itp.). Vuko jest jakby skrzyżowaniem Sully’ego, Ahmeda ibn Fahdlana i Cartera, z tym że najbliżej mu (i z charakteru, i ubioru) do pomysłowego Araba przyłączającego się do Wikingów. I też ma pecha. Trafia w środek niezłej zawieruchy. Podobno trwa „wojna bogów”.
Zaprawdę powiadam Wam, zamykając okładkę „Pana Lodowego Ogrodu" Tomu I, nie potrafiłem szybko powrócić do otaczającej mnie sielskiej rzeczywistości (bezpiecznych, wiejskich okoliczności przyrody). Zakończenie jest tak mocnym „cliffhangerem”, że chęć sięgnięcia do kolejnych tomów jest niczym narkotyk. To nie jest arcydzieło, ale znakomita, zapadająca w pamięci, i przerażająca (ożywające malowidła Hieronima Boscha), i humorystyczna (pierwszorzędne inteligentne dialogi i monologi) uniwersalna opowieść. Jeżeli jeszcze jej nie czytaliście, pora nadrobić zaległości. Pan z Wami!
Ocena: 9/10
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Pan Lodowego Ogrodu" – Obcy na „Nowej Ziemi”
Więcej artykułów od autora aragorn136
Dwa lata temu światło dzienne ujrzał pewien brytyjski serial telewizji Channel 4, który stał się sporym hitem i powiewem świeżości wśród młodzieżowych produkcji. Nic w tym dziwnego. Miał także premierę na Netflixie i był wierną adaptacją szalonego, dość mrocznego komiksu Charlesa Forsmana o przedziwnej parze nastolatków. Pierwszy, zapowiadany jako zamknięta całość, se
Dla Davida Michôda – australijskiego reżysera i scenarzysty, „Król” miał być nowym wyzwaniem w karierze. Zrealizował co prawda, dodam – z niezłym skutkiem, i satyrę wojenną, i kryminał, i dramat w postapokaliptycznym anturażu. Ale dość mroczny film historyczny na motywach kronik Szekspira, rozgrywający się w XV-wiecznej Anglii – to obraz najtrudniejszy do zaprezentowa
Wieś na Kujawach. Jesienny wieczór. Za oknem wieje lekki zimny wiatr, nad polami unosi się mgła tak gęsta, że może „zadusić” konia razem z woźnicą. Gdzieś w oddali wyją… wilki (niech się nikt nie dziwi, są dowody na to, że przybyły do miejscowych lasów). Dodatkowo coś się dzieje z prądem, a w szafce stoi ostatnia świeca. A ja trzymam w dłoniach książkę i mam obawy, cz
Japońskie horrory trochę się „przejadły”. Amerykańskie z kolei nadal zaskakują, bo ich nowi twórcy jak Peele czy Aster to utalentowane freaki, których „czacha dymi” od pomysłów przelewanych na papier. A co powiecie na propozycje europejskie? I nie chodzi o produkcje made in Spain z biegającymi żywymi trupami czy cwanymi duchami ani o filmy grozy z naszego podwórka (bo
Muszę się Wam z czegoś zwierzyć. Już dawno nie śmiałem się tak głośno, czytając polską powieść. Ale był to raczej śmiech przez łzy… Bo debiut Krzysztofa Jarząbka, choć zabawny jest, to wzbudza dość smutne uczucia i zmusza do niewesołych refleksji („Polak Polakowi wilkiem”). Dodatkowo przewrotny tytuł „Niebezpieczne związki Mariana Klepki” może sugerować, że mam do czy
Teraz czytane artykuły
Ludzka wyobraźnia nie zna granic. Szczególnie gdy włada nią pisarz kreujący światy fantasy. Wówczas słowo „niemożliwe” nie istnieje. Takim twórcą jest Jarosław Grzędowicz i szczerze trzeba przyznać, że obok Andrzeja Sapkowskiego należy do najoryginalniejszych mistrzów swojej dziedziny, a jego „Pan Lodowego Ogrodu” Tom I (łącznie są cztery części, ostatnia trafiła do k
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
Dla jednych to totalne szaleństwo, dla innych niezła rozrywka, a dla jeszcze innych nawet styl życia. O co chodzi? O grę Pokemon Go wydaną jakiś czas temu na urządzenia mobilne. I wszystko wskazuje na to, że słynne japońskie stworki na nowo będą przeżywać swój renesans, tym razem na małych ekranach naszych telefonów. Aplikacja powstała podobno z myślą o ludziach, któr
Film upamiętniający datę 1 września 1939 roku roku ukazał się w serwisie YouTube na kanale Polish Eagle. Nie trwa długo, bo tylko minutę i 28 sekund, ale dzięki archiwalnym zdjęciom i podłożonej odpowiednio muzyce pozostaje z widzem na długo. Co czuli ówcześnie mieszkańcy Polski, słysząc w radiu informację o złamaniu paktu o nieagresji, przekroczeniu granic przez Wehr
No i mamy jesień – najbardziej nienawidzoną porę roku. Nie dość, że deszczowo i łatwo o grypę, to jeszcze w naszych domach mogą się pojawić mali nieproszeni goście. Mowa o myszkach. Tylko żeby było jasne. Nie są to niestety myszki znane z bajek – „gadatliwe”, o przyjemnych mordkach i milutkim futerku. Wielu, szczególnie panie powiedzą, że to straszne, wstrętne, brudne
Niedawno zakończył się czwarty już sezon, bijącego rekordy popularności (czyt. oglądalności i szerokiej zażartej dyskusji na forach), serialu HBO. Co prawda finałowy odcinek pozostawił lekki niedosyt, ale mimo tego oparta na sadze „Pieśni Lodu i Ognia” – prozie fantasy George’a R.R. Martina, „Gra o tron” nadal jest totalnym fenomenem i tym samym jedną z najlepszych pr
Na początku grudnia 2013 roku ta kultowa grupa wystąpiła na Antarktydzie. Unikatowy koncert z udziałem zwycięzców konkursu - fanów z Ameryki Łacińskiej oraz naukowców z miejscowej bazy był niezapomnianym przeżyciem. Metallica stała się jedynym zespołem, który zagrał na wszystkich kontynentach.
Kiedy zobaczyłem go po raz pierwszy w thrillerze „8 milimetrów” (1999) Joela Schumachera, prawie zaniemówiłem. Jako specjalista od snuff porno – Max Callifornia przyćmił w rzeczonym obrazie samego Nicolasa Cage’a, pokazując aktorstwo na wysokim poziomie. Miał to coś w oku: tajemnicę, szczyptę charyzmy, niezdrową fascynację. A już rok później za kolejną drugoplanową ro
"Gdyby nie nasze dzieci i wnuki nikt nigdy nie pamiętałby o nas."
Ten wysoki (niemal 2 metry!) mężczyzna to artysta stricte teatralny, który popularność osiągnął po trafieniu do telewizji, grając w sitcomie „Niania”. Wydawać się mogło wówczas, że „przypięta etykietka” komika zostanie z nim na zawsze. Jednak zaskoczył i widzów, i krytyków. Wcielając się w 2005 roku w Ryśka Riedla – wokalistę zespołu Dżem, był skazany na sukces, skaza
Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując
Amerykanie mają swojego Stephena Kinga, ale my wcale nie gorsi. W Polsce gatunek horroru także popularnym jest. Niechaj dowodem będą, sprzedające się jak świeże bułki, klimatyczne, rodzime powieści: „Gałęziste”, „Grzesznik” oraz „Inkub”. Ich autora Artur Urbanowicza (tak, napisał je wszystkie) rozpiera duma. Czy to właśnie matematyczne wykształcenie sprawia, że jego k
„I have a bad feeling about this” – te słowa dość często padają z ust bohaterów „Gwiezdnych wojen”. Również i ja głośno je wypowiedziałem, gdy zza oceanu pojawiały się niepokojące informacje na temat produkcji kolejnego spin-offu rzeczonej sagi, czyli „Hana Solo”. Zmiany na reżyserskim stołku kilka miesięcy przed premierą; grający tytułowego awanturnika aktor, który p
Jakub Szapiro – to nazwisko budziło grozę i podziw. Kiedyś był „królem”. Inni schodzili mu z drogi. Kłaniali się w pas. Dziś jest wrakiem człowieka. Mężczyzną pogrążonym w głębokiej apatii. Dziś leży w zimnie, w nieustającej trwodze. I tylko jedna osoba go nadal kocha. Tylko jedna kobieta trzyma nad nim pieczę. Razem są jak zwierzęta nocy, jak szczury ciemności. Świat
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że
Trzeba przyznać, że odwagi reżyserowi filmu „Kingsman: Tajne służby” nie brakuje. Brytyjczyk Matthew Vaughn powtórnie pokazuje środkowy palec pruderyjnej Ameryce, tym samym przekonując, że poprawność polityczną ma w głębokim poważaniu. I dobrze. Dzięki niemu na ekranie ironia miesza się z pastiszem, jest naprawdę krwawo, wręcz groteskowo (latające, odcięte kończyny to
Nowości
Och, Linda! Dlaczego? Powiedz, dlaczego?! Tak na mnie podziałałaś. Stałaś się najlepszą obok Sigourney Weaver heroiną kina science fiction i jednocześnie więźniem swojej roli. I dlaczego na Twój powrót, ja i miliony fanów, musieliśmy czekać tak długo? Nie odpowiadaj. Nadeszła pora, bym o Tobie napisał ten krótki, ale staranny artykuł! Może w nim znajdą się wyjaśnienia
Pochodzi z Poznania. I ma zdolności będące jednocześnie ogromną pasję. Darek Roszyk jest bowiem masażystą. Jako Masu-Masu zaczął pomagać ludziom i ich kręgosłupom. Jedna z jego zadowolonych klientek napisała, że „ma ręce, które leczą i ciało, i duszę!”. Nawet sama rozmowa z tym pozytywnym jegomościem, jak się przekonaliśmy, jest bardzo relaksująca i odstresowująca.
Pamiętam, że przy okazji recenzowania „Firewatch”, napisałem, iż uwielbiam gry, które „umieją być wielkie swoją skromnością”. Te słowa nie wydają się być adekwatne względem tytułu „The Beast Inside”, gdyż gra – mimo skromnego budżetu, typowego dla produkcji indie (plus kilkadziesiąt tys. kickstarterowych $) - wygląda na pierwszy rzut oka, niczym poważna, „średnio budż
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Amerykanie mają swojego Stephena Kinga, ale my wcale nie gorsi. W Polsce gatunek horroru także popularnym jest. Niechaj dowodem będą, sprzedające się jak świeże bułki, klimatyczne, rodzime powieści: „Gałęziste”, „Grzesznik” oraz „Inkub”. Ich autora Artur Urbanowicza (tak, napisał je wszystkie) rozpiera duma. Czy to właśnie matematyczne wykształcenie sprawia, że jego k
Poznajcie Joanną Dyląg-Faliszek. To młoda, skromna artystka, absolwentka Uniwersytetu Rzeszowskiego. Od trzech lat mieszka w Jedliczu. I tam też oddaje się swojej pasji – maluje na płótnie przestrzeń, która ją otacza. Swoją twórczość prezentuje na Facebooku, a także w formie filmików na YouTubie na kanale Aś Maluje. W czerwcu tego roku jej zorganizowany w Starej Kuźni
Artykuły z tej samej kategorii
Muszę się Wam z czegoś zwierzyć. Już dawno nie śmiałem się tak głośno, czytając polską powieść. Ale był to raczej śmiech przez łzy… Bo debiut Krzysztofa Jarząbka, choć zabawny jest, to wzbudza dość smutne uczucia i zmusza do niewesołych refleksji („Polak Polakowi wilkiem”). Dodatkowo przewrotny tytuł „Niebezpieczne związki Mariana Klepki” może sugerować, że mam do czy
Co najmniej 70 procent kleru w Watykanie należy „do parafii”. Inaczej mówiąc – jest orientacji… homoseksualnej. Odważna teza, prawda? Ale to nie żaden fake news. W książce pt. „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie” udowadnia ją francuski dziennikarz Frédéric Martel. I to nie jedyny grzech, jaki skrywają duchowni na każdym szczeblu. W tajemnych szafach upchane są in
Wieś na Kujawach. Jesienny wieczór. Za oknem wieje lekki zimny wiatr, nad polami unosi się mgła tak gęsta, że może „zadusić” konia razem z woźnicą. Gdzieś w oddali wyją… wilki (niech się nikt nie dziwi, są dowody na to, że przybyły do miejscowych lasów). Dodatkowo coś się dzieje z prądem, a w szafce stoi ostatnia świeca. A ja trzymam w dłoniach książkę i mam obawy, cz
„Był czarny czarny las. W tym czarnym czarnym lesie był czarny czarny dom. W tym czarnym czarnym domu był czarny czarny pokój, a w tym czarnym czarnym pokoju był czarny czarny stół, a na tym czarnym czarnym stole była czarna czarna trumna, a w tej czarnej czarnej trumnie był biały biały… trup!” – cytują na YouTubie aktorzy wcielający się w poszczególnych bohaterów w a
Bardzo wiele zostało napisanych książek dotyczących bezpośrednio mrocznych wydarzeń z okresu II wojny światowej. Jednak jest pewien, dość przemilczany temat, pomijany nawet przez filmowców. Mowa o jeńcach, a konkretniej żołnierzach niemieckich pojmanych przez amerykańskie wojsko i przetrzymywanych na amerykańskiej obcej ziemi.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2019 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.253