O nasChronologiaArtykułyWspółautorzyPocztaZałóż bloga
 -

"Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" – Ach! Ech… - Seriale

Najdroższy serial w historii niedawno dobiegł końca, a przynajmniej jego pierwsza ośmioodcinkowa seria, a ja czuję się jak te dwie harfootki na głównym kadrze ilustrującym niniejszą recenzję. Niby pragnę zobaczyć, co kryje się tuż za drzewem i wyruszyć w świat pełen niesamowitych przygód, jednak mam pewne obawy, że po drodze utknę w bagnie i wciągną mnie jakoweś rusałki… Wróć, to nie „Wiedźmin”, to tylko, albo aż „Władca Pierścieni”, ale wiecie, o co mi chodzi. Obietnice były wielkie, gotowa produkcja okazała się niestety co najwyżej średnia pod względem scenariusza, acz z przebłyskami wizualnego „geniuszu”.

Wstęp
Treść artykułu
Galeria zdjęć
Opinie
Polecane artykuły
aragorn136 (20924 pkt)Strona WWW Autora
Ilość odwiedzin:
456
Czas czytania:
493 min.
Kategoria:
Seriale
Autor:
aragorn136 (20924 pkt)
Dodano:
472 dni temu

Data dodania:
2022-12-13 17:56:24

„Jak chcesz pokoju, szykuj się do wojny” – głosi słynna łacińska sentencja. Wzięli sobie ją do serca nie tyle twórcy serialu pragnący zawalczyć o serca widzów, co fani literackich dzieł Tolkiena, którzy z pochodniami w dłoniach czekali najpierw na pierwszy zwiastun, a następnie na dwa odcinki wyreżyserowane przez J.A. Bayonę. I szczerze? Jeszcze one nie zwiastowały burzy, choć już podnosiły się okrzyki niezadowolenia. Wszak Bayona dał się wcześniej poznać jako dobry rzemieślnik z bogatą wyobraźnią. O ile sequel „Jurassic World” wyszedł mu kiepsko, tak już w „Siedem minut po północy” czarował widza w każdym wieku. Poradził sobie również tutaj. Nadmuchany balon nie pękł pod naporem patosu. Atmosfera zbliżona do tej z filmów Petera Jacksona niemal wylewała się z małego ekranu. Choć gdzieniegdzie green screen nie został idealnie przykryty przez grafików, to ostatecznie wizualny charakter wygrał z fabularnymi dziurami. Howard Shore podarował piękny, oryginalny motyw towarzyszący czołówce, a jego kolega po fachu – Bear McCreary („Godzilla II”) dopełnił całość magicznymi brzmieniami, z których jeden szczególnie zapadał w pamięć (Moria!). A że nieco przeciągnięte były te epizody – trudno. Działały jako ekspozycja. Wprowadzały zagubionego oglądacza i jednocześnie doświadczonego fana do wykreowanego świata. Powolne tempo nie stanowiło przeszkody. Poznałem bohaterów i ich motywacje. I wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że Patrick McKay i John D. Payne kazali Galadrieli wyskoczyć za burtę…

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Czar trochę prysł. Rozpoczęła się nie wędrówka w nieznane, mimo że jakiś dziwny jegomość z gwiazd spadł. Showrunnerzy rozciągnęli pierwszy sezon na jedną, długą ekspozycję. Postacie coś tam kombinowały, podróżowały z miejsca A do B (dość szybko, niemal jak teleportacja w końcowych sezonach „Gry o tron”), a odnosiło się wrażenie, jakby się stało w miejscu. Bo zanim wykuto te „Pierścienie Władzy” za pół miliarda dolarów (plus/minus), trzeba było dotrwać do ósmego odcinka. Naszą, Waszą i Saurona cierpliwość wystawiono na próbę. W tym momencie nadworny elf-poeta z Lindonu, mógłby zamiast pieśni pochwalnej, napisać krótkie epitafium albo fraszkę: „Uważaj na nudę, gdyż boli. Zło powoli powraca powoli. Z nieba leci wielka kasa. Czy Tolkien się w grobie przewraca?”.

 

W filmowej trylogii chwilami raziły hollywoodzkie pomysły, lecz reżyser oddał ducha książek. Wór z nagrodami nie otrzymałaby przecież produkcja z wyraźnie kulejącą fabułą i nijakim nastrojem. We „Władcy Pierścieni: Pierścieniach Władzy” ostała się głównie realizacyjna forma. Ośnieżone szczyty, lasy, podziemne królestwo krasnoludów, kraina elfów, tymczasowa wioska harfootów (przodków hobbitów, a raczej jednego z ich szczepów) czy wreszcie zamieszkały przez ludzi, oślepiający złotym blaskiem Numenor – te wszystkie lokacje są tak zaprojektowane, że cieszą oko. Tylko co z tego, skoro scenariusz nie dowozi, a rozwiązania równoległych, przeplatających się wątków są przewidywalne i niezbyt satysfakcjonujące. Tak, tak, kontynuacja nadciągnie niczym Gandalf o brzasku, lecz nie przykryje ona wcześniejszego pójścia na łatwiznę. To serial, który miał być tworem ponadprzeciętnym. Tymczasem okazał się generyczną opowieścią na prawie równie niskim poziomie co „Willow” (mowa oczywiście o serialu). Ktoś słusznie określił go jako fantasy z poliestru.

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Mimo że grupa aktorów, a przynajmniej część z nich, stara się tchnąć w postacie życie, to i tak większość jest grubo ciosanymi figurami z drewna. Poza Durinem, jego żoną Disą (czarnoskórą i bez brody, a jednak wymarzoną krasnoludzicą!), młodziutką harfootką Elanor „Nori” Brandyfoot (zachwyconą nowym wysokim (nie)znajomym) oraz Elrondem rzecz jasna. W tych bohaterach widzę specyficzny błysk w oczach. Wierzę, że ich bardziej interesują losy bliskich i Śródziemia niż showrunnerów zapatrzonych w możliwości technologiczne obecnych procesorów. Najlepiej wypada relacja między elfem a krasnoludem, pełna humoru, ciepła i dystansu. Robert Aramayo (Ned Stark z flashbacków) i Owain Arthur czują swoje postaci. Wiedzą, czym jest dla fanów to fantastyczne uniwersum. Ich słowne potyczki to element nieskończonej, acz nieco szorstkiej przyjaźni. Czy jeden wybaczy drugiemu, że ten nie odzywał się przez 20 lat?

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Ale przecież to nie oni, a Galadriela – późniejsza dostojna królowa Lorien, a teraz generał Armii Północy (według twórców, nie Tolkiena), miała nieść na barkach „Pierścienie Władzy”. Zła informacja – nie niesie. Aktorka Morfydd Clark zaskoczyła przecież niepokojącą rolą w psychologicznym horrorze „Saint Maud”. Jednak tu Walijka nie dała rady pokazać się od podobnej strony, bo nie pozwalał jej na to skrypt. Jest zimną, odpychającą „osobą”, z wiecznie obrażoną, wkurzoną miną. Gdy już przemawia, to czyni to przez zaciśnięte zęby. Character arc bez znamion przemiany. Zero niuansów, szczątkowa mądrość, jeden kierunek, jeden cel – poszukiwanie Saurona.

 

Próżno w serialu szukać sekwencji jak z początkowych minut pilotowego epizodu, a tym bardziej scen na miarę bitew, szarży, walk, pogoni znanych z trylogii. McKay i jego kompan chcą się jednak usprawiedliwić – niewiele korzystali z kart książek Tolkiena, bo nie mieli do nich praw. Sami zatem wymyślili pewne historie, a raczej namieszali w owym fantastycznym kotle. Danie ciężko strawne, choć przypraw mało. Sterylność, napuszone dialogi, dłużyzny mimo skrótów, głupota nie do zaakceptowania nawet w gatunku fantasy. Ciemny elf Arondir, badass przez duże B, który serce pragnie oddać ludzkiej wybrance (ależ oczywiście, mdły wątek romantyczny istnieje), sam nie pokona tychże wad. I ja mu w tym nie pomogę.

 

Tytułem końca – to bardzo nierówna produkcja. Serialowe rozczarowanie roku 2022. Pachnące trochę telenowelową tandetą, z ujęciami przyprawiającymi o szybsze bicie serducha i z decyzjami skazującymi na – może nie wieczne potępienie – ale na banicję na pewno. Rozwleczone, leniwe, angażujące tylko chwilami, sygnalizujące, że najważniejsze dopiero nadejdzie. Co to za podróż, w której narracja idzie w osobnym kierunku, dramaturgia chowa się po krzakach, konflikty pożarł smok, a postacie stoją, dumają i tłumaczą coś po raz enty… „Pierścieni Władzy” są ofiarą klątwy prequela. Chcą jednocześnie stać na własnych nogach (skracając włosy elfom) i nawiązywać do kinowych arcydzieł fantasy. Wydawało się, że showrunnerzy zbudują twierdzę, a to tylko wioska, którą łatwo podpalić. Ot błyskotka Bezosa. Widokówka Amazona. Reklama elfickich kostiumów i pasty do zębów, której używa piękny Iisildur. Zgadywanka, kto jest kim. Ale zaskakuje kontrastem – baśniowość wymieszana jest bowiem z krwią bryzgającą z ran i odciętych kończyn. Tak brutalnie w tym uniwersum jeszcze nie było! Jednak mnie bardziej zadziwił tragizm antagonisty Adara. Jego podwładni – orkowie (wiarygodna charakteryzacja!) to żadne bezmyślne bestie, a inteligentne istoty korumpujące ludzkich prostaczków. Gdyby tak dłużej zostać z nimi i obserwować rzeczywistość z ich punktu widzenia, to okaże się, że nie warto kibicować Galadrieli… Ach! Ech!

 

Kadr z serialu "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" (materiały prasowe/Amazon)

 

Niby czekam, lecz nie czekam.

 

Ocena: 5,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję

Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:




Galeria zdjęć - "Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" – Ach! Ech…

Temat / Nick / URL:

Treść komentarza:

Więcej artykułów od autora aragorn136

 -

Odwiedzin: 86

Autor: aragorn136Recenzje płyt

Komentarze: 1

Vito Bambino i jego "Pracownia" – Boli boli mnie… dusza, ale w rytm tej muzy się ruszam - Recenzje płyt

Za chwilę minie rok od premiery „Pracowni”, czyli drugiego longplaya od Vita Bambino. Ten fakt plus ostatni wpis artysty po tym, jak pobił rekord nominacji na 30. Fryderykach, a nie otrzymał żadnej z ośmiu statuetek, stał się motorem napędowym do napisania tej recenzji. Co jednak zaskakujące, motywacją było też moje… pierwsze spotkanie z twórczością pana Bambino (szczególnie z jego występem w trakcie Gali Muzyki Rozrywkowej i Jazzu). I już, bez owijania w bawełnę, mogę rzec: „Pracownia” jest jedną z najlepszych płyt, jakie słyszałem w przeciągu ostatniej dekady.

 -

Odwiedzin: 611

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 2

"Diuna: Część druga" – Woda życia, religia zniszczenia - Recenzje filmów

„Mając władzę nad przyprawą, masz władzę na wszystkimi” – zniekształcony, brzmiący złowieszczo głos oznajmia takową prawdę na tle czarnego tła, a mi już po całym ciele „przebiegają mrówki”. Jestem wręcz obezwładniony, zahipnotyzowany. A przecież to nawet nie pierwsza scena. Później jest jeszcze lepiej/gorzej. Jakie tam później, tak jest przez 80% seansu, niemal do napisów końcowych. Oni (czyt. krytycy mający zaszczyt uczestniczyć w pokazie prasowym) nie kłamali. „Diuna: Część druga” to film monumentalny (kto napisze fatalny, ten niechaj zostanie strawiony przez czerwia). Atakujący wszystkie zmysły. Piękny. Na poziomie audiowizualnym rzecz jasna, bo z warstwą scenariuszową bywa różnie… Są jednak aktorzy, którzy windują tę opowieść do granic kosmosu.

 -

Odwiedzin: 180

Autor: aragorn136Recenzje książek

Komentarze: 3

"Dziki Kamieńczyk" – To nie jest moje pueblo! - Recenzje książek

Wyobraźcie sobie świat, w którym nie ma przestępstw, podziału na biednych i bogatych. Gdzie nikt nie chodzi smutny i jeździ elektrykami. Nikt nie pije alkoholu i nie uzależnia się od papierosów. Pisarz Marek Czestkowski przedstawia właśnie tego rodzaju „odgrodzone” miejsce w… Polsce. Ale już sam tytuł jego powieści: „Dziki Kamieńczyk” sugeruje, że ta utopijna wioska zachwieje się w posadach, przeobrażając się w strefę dla prawdziwych desperados. Czego świadkiem będzie, zahibernowany przez 100 lat, główny bohater. To znany niegdyś strażnik pogranicza wyznający jedną zasadę: w ściganiu złoli wszystkie chwyty dozwolone. Czytelnik jest jak ten Habanero. Popiera go i zderza się z idyllą, która wcale taka słodka nie jest. Oj nie!

"Bestiariusz Jeleniogórski Tom V" – Magia, strach i piękno. Chcę więcej! - Recenzje książek

Tomasz Szyrwiel od lat, jako pasjonat górskich wycieczek, rysownik, fotograf i pisarz, poszukuje karkonoskich bestii. Znalazł już ich tak wiele, że wyobraźnia nakazała mu stworzenie opisów na ich temat. W ten sposób narodziły się książki – połączenie jeleniogórskiej sagi fantasy z albumem kuszącym tak bardzo, że czarownica z bajki o „Jasiu i Małgosi” powinna się uczyć. W wersji kolekcjonerskiej, z kilku tomów złożone, wyglądające jak drogocenne i rzadkie księgi, jeszcze mocniej otulały magiczną mgłą. Ten ostatni – V miał być zakończeniem skrzyżowanych losów pewnej ludzkiej wojowniczki i miejscowej jelarskiej dziewczynki, i jednocześnie miał dostarczyć informacji o nowych, czających się w leśnych ostępach i wśród wysokich szczytów mamidłach. O ile jednak jego wydanie jest dziełem sztuki przez wielkie SZ, tak już historia powoduje niestety lekki niedosyt. Ale jest coś, co ciągle pozostaje identyczne – klimat tak niezwykły, że zapominam o realnym świecie.

"100N" – Jego refleksja i wrażliwość w całej tej muzyce! - Recenzje płyt

Słuchacze! Osoby poszukujące muzycznych nowości, które powstają w czterech ścianach domowego studia. Chłopaki i dziewczyny lubiący subtelność wokalu połączoną z dzikością dźwięku. Odkryłem coś dla Was. Coś, co zrobiło mi dobrze na serduchu i w głowie. Co uspokoiło rozbiegane myśli. Mowa o dostępnym na Spotify albumie pt. „100N”, nagranym przez Lucasa Flinta. Stali czytelnicy Altao.pl, zaglądający do kategorii Muzyka mieli już okazję się zapoznać z tym utalentowanym chłopakiem (prezentowane były dwa jego polskojęzyczne single: „Zostań” oraz „Wieczór Filmowy). „100N” jest w całości po angielsku, co nie znaczy, że nie będą go w stanie docenić ludzie na co dzień słuchający tylko w rodzimym języku.

Polecamy podobne artykuły

 -

Odwiedzin: 633

Autor: aragorn136Seriale

Komentarze: 1

"Willow" – Wyczaruj nastoletniego focha, zabij dziecięcą nostalgię - Seriale

Rzecz to niebywała! Tak bardzo, że aż głowa się kurczy i robi się za mała. Bo jak to pojąć rozumem, że amerykańcy krytycy niemalże pokochali serial pt. „Willow” (patrzcie: oceny na RT i Metacritic), nie idąc za rozwścieczonym tłumem. Że filmu z lat 80. nie lubią, a historię w odcinkach hołubią. Produkcja Disneya, której premiera odbyła się pod koniec listopada 2022, jest przecież czymś, o czym zapomnieć trzeba, mimo że jest kilka zalet, unoszących się z dymem do nieba.

"Carnival Row" – Źle się mają sprawy w tym mieście! - Seriale

Tytuł niniejszej recenzji nie napawa optymizmem. To fakt. Ale powiadam Wam – wystarczy jeden odcinek, abyście dostrzegli, że oto narodził się serial bijący na głowę konkurenta z tej samej stajni, czyli „Rings of Power”. Mało tego, „Carnival Row” od Amazona jest jak księga znaleziona gdzieś na strychu. Zakurzona, oblepiona pajęczyną, lekko naddarta zębem czasu, a jednak po otwarciu kusząca zapachem… zgnilizny i zachęcająca do zagłębienia się w szereg intryg i zagadek, zarówno natury społeczno-politycznej, jak i typowo kryminalnej. W streamingu można oglądać jeszcze lepszy, drugi sezon owej steampunkowej produkcji, która i tak jest słabiej oceniana od takiego chociażby śmieszkowatego, infantylnego, „uwspółcześnionego”, problematycznego „Willowa”.

"Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" – zobacz i oceń przeszło dwuminutowy zwiastun! - Artykuły o filmach

2 września na platformie streamingowej Amazon Prime Video będzie miał premierę najdroższy serial w historii, a konkretniej jego pierwszy sezon. Mowa oczywiście o „Pierścieniach Władzy”. Kosztujące grubo ponad 400 milionów dolarów widowisko fantasy przedstawi nam wydarzenia rozgrywające w Drugiej Erze (tysiące lat przed wędrówką Froda), czyli w czasach wykucia pierścieni, kiedy jeszcze nie było hobbitów w Śródziemiu, tylko swój sielski żywot wiedli smagli harfootowie. 14 lipca zadebiutował pełnoprawny zwiastun (także z polskim lektorem!), a więc materiał dłuższy od wcześniej zapowiedzi. A razem z nim rozpoczął się jeszcze większy hejt. Ludzie narzekają na czarnoskórą obsadę, na brak klimatu, słaby mrok i zbytnią sterylność, cukierkowość, baśniowość, pastelowe barwy. Trochę mają racji, ale za to CGI prezentuje się bardzo dobrze, choć efekty praktyczne w kinowej trylogii wyglądały lepiej. Obejrzymy gotowe dzieło, poczujemy zimno w Górach Mglistych, to wtedy obiektywnie wymienimy zalety i wady. Póki co pozostaje wsłuchać się w muzykę ze zwiastuna, bo ta brzmi iście magicznie i królewsko (wszak odwiedzimy Numenor) i spotkamy młodszą Galadrielę oraz mniej doświadczonego Elronda (w tych rolach kojarzony z „Gry o tron” Robert Aramayo – zagrał tam młodego Neda Starka oraz Morfydd Clark – znana z serialu „Dracula”). Showurnnerami serialu są J.D. Payne i Patrick McKay (niewymienieni w czołówce współscenarzyści „Star Treka: W nieznane”), a jednym z reżyserów Hiszpan – J.A. Bayona („Sierociniec”, „Niemożliwe”). O ile dorobek tego trzeciego pana napawa optymizmem, tak niedoświadczeni Payne i McKay są bardziej zwiastunem burzy niż słońca...

 -

Odwiedzin: 1267

Autor: aragorn136Artykuły o filmach

Komentarze: 2

20-lecie "Drużyny Pierścienia" – rewolucyjne fantasy - Artykuły o filmach

Z czym może kojarzyć się zima oraz grudzień? Jedni odpowiedzą, że ze śniegiem. Jeszcze inni, że z prezentami? Jednak znajdą się także osoby, które stwierdzą, że dla nich owa pora roku to czas, w którym z mgły i mroku wychodzą strachy. W „Grze o tron” padało nawet sformułowanie: „nadchodzi zima”. Skoro już przywołałem tytuł słynnego serialu fantasy, to dodam, z czym mi się kojarzy mroźny miesiąc. Otóż, moi drodzy przyjaciele z seansem pierwszej części „Władcy Pierścieni”. Horror? Nie. Było to przeżycie tak piękne, magiczne i tak intensywne, że zapamiętam je do końca życia. Aż trudno uwierzyć, że od tamtych chwil minęło 20 lat!

"Władca pierścieni: Wojna na Północy" – Wiatr z północy wieje... zmarnowanym potencjałem - Recenzje gier

O trylogii „Władca pierścieni” Petera Jacksona można powiedzieć wiele – wiele dobrego bądź wiele złego. Nie ulega jednak wątpliwości, że na nowo wzbudziła ona zainteresowanie Śródziemiem, sprawiając, że już na stałe znalazło ono swoje miejsce popkulturze. Chociaż produkcja filmów i ich bezpośrednich egranizacji skończyła się dobrych kilka lat temu, uniwersum Tolkiena jest na tyle rozległe i rozmaite, że materiału wystarczy jeszcze na wiele gier.

Teraz czytane artykuły

"Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy" – Ach! Ech… - Seriale

Najdroższy serial w historii niedawno dobiegł końca, a przynajmniej jego pierwsza ośmioodcinkowa seria, a ja czuję się jak te dwie harfootki na głównym kadrze ilustrującym niniejszą recenzję. Niby pragnę zobaczyć, co kryje się tuż za drzewem i wyruszyć w świat pełen niesamowitych przygód, jednak mam pewne obawy, że po drodze utknę w bagnie i wciągną mnie jakoweś rusałki… Wróć, to nie „Wiedźmin”, to tylko, albo aż „Władca Pierścieni”, ale wiecie, o co mi chodzi. Obietnice były wielkie, gotowa produkcja okazała się niestety co najwyżej średnia pod względem scenariusza, acz z przebłyskami wizualnego „geniuszu”.

 -

Odwiedzin: 4759

Autor: pjLudzie kina

Komentarze: 5

Timothée Chalamet – new gold boy of Hollywood - Ludzie kina

Raz na kilka lat za oceanem odkrywane są nowe męskie aktorskie talenty. Wśród dzieciaków takim objawieniem był niedawno Jacob Trembley („Pokój”). A w grupie starszych chłopaków widzów i krytyków zachwyca, nazwany przez koleżankę z planu – młodym Danielem Day-Lewisem sympatyczny „Timmy” Timothée Chalamet. Nominowany do Oscara miał ogromną szansę zostać najmłodszym w historii kina aktorem odbierającym tę prestiżową statuetkę (do tej pory był nim Adrien Brody). Ostatecznie przegrał jednak z Garym Oldmanem. Oto lśniący złoty chłopiec Hollywood!

Daniel Day-Lewis – Aktor jeden na milion … - Ludzie kina

Daniel Day-Lewis to przedziwny aktor. Typ ekscentryka i perfekcjonisty. Nie występuje często. Między poszczególnymi filmami potrafi zniknąć na kilka lat. Swoim rolom oddaje się bez reszty. Niewielu w świecie kina może z nim konkurować.

Magda Czuła głosem czule otula. Muzyczne niebo otwiera - Zespoły i Artyści

Nazywa się Magda Czuła. Jej najnowszy, anglojęzyczny utwór „Fly High” to efekt jej pasji i zaangażowania w tworzenie muzyki. Muzyki, która inspiruje i porusza. Niebanalny i ciekawy tekst w połączeniu z czułym wokalem zabierają słuchaczy w przestworza emocji.

 -

Odwiedzin: 44533

Autor: lukasz_kulakIntrygujące

Komentarze: 4

Księżyc statkiem kosmicznym? - Intrygujące

Myśl, że Księżyc nie jest naturalnym satelitą ziemskim może wydaje się być kompletną bzdurą. Kiedy jednak dokładnie przyjrzymy się faktom na temat „Srebrnego globu”, nasze poglądy ulegną radykalnej zmianie.

Nowości

Magda Czuła głosem czule otula. Muzyczne niebo otwiera - Zespoły i Artyści

Nazywa się Magda Czuła. Jej najnowszy, anglojęzyczny utwór „Fly High” to efekt jej pasji i zaangażowania w tworzenie muzyki. Muzyki, która inspiruje i porusza. Niebanalny i ciekawy tekst w połączeniu z czułym wokalem zabierają słuchaczy w przestworza emocji.

 -

Odwiedzin: 86

Autor: aragorn136Recenzje płyt

Komentarze: 1

Vito Bambino i jego "Pracownia" – Boli boli mnie… dusza, ale w rytm tej muzy się ruszam - Recenzje płyt

Za chwilę minie rok od premiery „Pracowni”, czyli drugiego longplaya od Vita Bambino. Ten fakt plus ostatni wpis artysty po tym, jak pobił rekord nominacji na 30. Fryderykach, a nie otrzymał żadnej z ośmiu statuetek, stał się motorem napędowym do napisania tej recenzji. Co jednak zaskakujące, motywacją było też moje… pierwsze spotkanie z twórczością pana Bambino (szczególnie z jego występem w trakcie Gali Muzyki Rozrywkowej i Jazzu). I już, bez owijania w bawełnę, mogę rzec: „Pracownia” jest jedną z najlepszych płyt, jakie słyszałem w przeciągu ostatniej dekady.

"Współczesny Romantyzm: 2024". Wysmakowane i delikatne muzyczne danie - Muzyczne Style

Dlaczego "Współczesny Romantyzm: 2024" to wyjątkowy, autorski minialbum? Bo wyróżnia się unikalnym stylem Sebastiana Krupy. A więc silną ekspresją muzyczną i liryczną. Energią i subtelnością. Niezwykłym kontrastem.

XXIV Wystawa Stołów Wielkanocnych na Kujawach – gospodynie prezentują świąteczne jadło, lubiany chór wprowadza radosny klimat! - Degustacja

Ledwo co chwaliliśmy się fotorelacją z uroczystości związanej z wigilijną wieczerzą, gdzie zaśpiewała dziecięca Arka Noego, a już czas na kolejne święto. Ten dzień także zapamiętamy na długo – nie tylko przez zapachy potraw i ciast, ale również koncert Sound’n’Grace. Wystarczyło w niedzielę palmową, 24 marca 2024 roku, przekroczyć progi hali sportowej w Baruchowie. To właśnie tam została zorganizowana XXIV Powiatowa Wystawa Stołów Wielkanocnych na Kujawach.

DZIUK w hołdzie Wodeckiemu. Akustyczna wersja szlagieru "Lubię wracać tam gdzie byłem" - Muzyczne Style

Zbigniew Wodecki wielkim Artystą był. Pod tym stwierdzeniem podpisuje się również Tomasz Dziuk. Zakochany w jego muzyce, dokonał własnej interpretacji utworu “Lubię wracać tam gdzie byłem”. W ten sposób zaskoczył fanów i pokazał wrażliwą duszę.

 -

Odwiedzin: 116

Autor: pjKultura

Jubileuszowe Fryderyki 2024: pięć statuetek dla Lecha Janerki! - Kultura

22 marca 2024 roku przechodzi do historii. Data to ważna dla rodzimej muzyki. W tym dniu przyznano bowiem Fryderyki. Po raz 30.! Jak zatem wyglądała jubileuszowa gala „polskich Grammy”? Na to pytanie odpowiedź pojawi się dopiero w kolejnej zwrotce (czyt. w środku artykułu). Ważniejszy jest sam „refren”. A wyśpiewał go sobie 70-letni Lech Janerka – artysta legendarny, kompozytor idealny, powracający na scenę po 18 latach! Na pięć nominacji otrzymał ostatecznie… pięć Fryderyków. Tym bardziej szkoda, że nie był obecny na uroczystości. Czy jego singiel pod jakże sugestywnym tytułem, którego podanie na wstępie mogłoby grozić banem w social mediach, faktycznie zasługuje na najlepszy utwór roku?

Artykuły z tej samej kategorii

"Niebieskooki samuraj" – Zemsta rysowana mieczem - Seriale

Słyszycie Netflix, myślicie „kolejny serial bez ikry, średniak, jakich wiele, z poprawnością polityczną wylewającą się z ekranu niczym woda po pęknięciu tamy na rzece”. Z produkcjami aktorskimi faktycznie tak się często mają sprawy, ale w przypadku animacji jest zgoła inaczej. Był już dowód w postaci „Arcane” (historii dziejącej się w świecie gier z serii „League of Legends”) i „Cyberpunk: Edgerunners” (opowieść z uniwersum „Cyberpunka 2077”). W 2023 roku dołączą do tych tytułów „Niebieskooki samuraj”. I jest najlepszy! Ma taki klimat XVII-wiecznej Japonii (ach ta muzyka!), tak brutalne walki i taką głębię psychologiczną głównego bohatera, że nic, tylko bić pokłony!

 -

Odwiedzin: 908

Autor: aragorn136Seriale

Komentarze: 1

"1670" – To jest mój chłop, mój serial i mój rok! - Seriale

Takiego serialu jeszcze nie było! W Polsce rzecz jasna. No bo wiecie – mieszanka to iście wybuchowa. Kostiumowe danie główne z satyrycznym mięchem, szczyptą ostrej przyprawy i żyd… żytem. A w tym kotle chłopów szlachcice gotują i tą chochlą w lewo i prawo, pod nosem wąsy poprawiając i się szczerze uśmiechając. Bo „1670” to czas, gdy Rzeczpospolita była terytorialną potęgą, a panowie na włościach musieli bardzo ciężko nie pracować, by godnie żyć.

 -

"Peaky Blinders: Sezon 5" – Tommy Shelby: żywioł silniejszy niż faszyzm - Seriale

Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że postawię go na równi z pierwszym, drugim i czwartym.

 -

Odwiedzin: 8887

Autor: aragorn136Seriale

Komentarze: 1

Dexter Morgan – seryjny morderca, którego podziwiamy! - Seriale

Przeczytaliście tytuł i zastanawiacie się zapewne jak to możliwe, by kibicować komuś, kto z zimną krwią zabija innych? Wystarczy zrozumieć i poznać fenomen amerykańskiego serialu, który obiegł cały świat. Oryginalność, ciekawy scenariusz, nagłe zwroty akcji i On – Dexter!

 -

Odwiedzin: 14952

Autor: AnimeholikSeriale

10 seriali anime z sezonu letniego 2019, na które warto zwrócić uwagę - Seriale

Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując przy tym bardzo wysokie noty po emisji pierwszych odcinków.

Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.

© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.671

Akceptuję pliki cookies
W ramach naszego portalu stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym momencie zmiany ustawień dotyczących cookies. Jednocześnie informujemy, iż warunkiem koniecznym do prawidłowej pracy portalu Altao.pl jest włączenie obsługi plików cookies.

Rozumiem i akceptuję