bartoszkeprowski (1963 pkt)Strona WWW Autora2 660
3 381 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (1963 pkt)
1447 dni temu
2016-02-07 10:52:51
Tematem przewodnim obrazu „Planeta Singli” jest naturalnie szeroko rozumiana miłość, która została przedstawiona w zupełnie innym świetle niż dotychczas. Twórcy początkowo szydzą z idei oraz wartości tego uczucia, a także wyśmiewają do bólu stereotypowy obraz idealnego mężczyzny okiem wiernej tradycji dziewczyny. Mamy więc nieugiętego, wyszczekanego i konkretnego playboya – Tomka, który traktuje kobiety jak rzecz, nabijając się dodatkowo z naiwności i łatwowierności niektórych z nich. Po drugiej stronie barykady znajduje się niespełniona tradycjonalistka – Ania, nieumiejąca odnaleźć się w nowoczesnym świecie internetowych randek, komputerów i iPhone’ów. Najpierw obserwujemy zmagania obojga postaci, ich charakterystyki i poglądy na świat, w związku z czym cała produkcja rozwija się bardzo powoli. Momentem kulminacyjnym okazuje się wybuchowe i niezaplanowane spotkanie rzeczonych indywiduów, dzięki czemu tempo obrazu staje się znacznie żwawsze, a historia nabiera kolorytu. I właśnie tutaj pojawia się genialny pomysł twórców na zawiązanie akcji. Tytułowa „Planeta Singli” to portal randkowy, na którym Ania ma znaleźć sobie przyszłego chłopaka, a jej przygody i doświadczenia posłużą za materiał do kontrowersyjnego talk-show Tomka. Jednakże prosta ugoda pomiędzy bohaterami obrazu z biegiem czasu znacznie się skomplikuje, a postawy obojga postaci ulegną diametralnej zmianie…
Szczęśliwie oryginalna koncepcja zostaje wykorzystana w stu procentach i nie służy jedynie za pretekst do zawiązania nadmienionej akcji. „Planeta Singli” ukazuje bowiem pewne problemy społeczne będące utrapieniem współczesnych ludzi. Na przykładzie głównych bohaterów widzimy, jakie zagrożenia niosą ze sobą takie portale randkowe, ile rozczarowań i nieszczęścia mogą przysporzyć, wbrew zachwalającym ich notorycznie reklamom. Obraz jest przemyślaną satyrą piętnującą naiwność i łatwowierność ludzi, a także całą cyberprzestrzeń, w której o pomyłkę nie trudno, ponieważ nigdy nie możemy być pewni tożsamości osoby po drugiej strony komputera bądź urządzenia mobilnego. Poruszone przez twórców problemy oraz stereotypy zostają odpowiednio wyolbrzymione, przerysowane do granic możliwości i często przedstawione w krzywym zwierciadle, a w konsekwencji skrytykowane, co wpływa na ogromną dozę przezabawnego humoru wylewającego się wręcz ze srebrnego ekranu na śledzących obraz widzów. Przejawia się on w przemyślanych dialogach z nutką ironii, grze słownej bohaterów, a także w wielu sytuacjach oraz zbiegach okoliczności. To jedna z najmocniejszych stron filmu – wizja nowoczesnego świata przepuszczona przez filtr sarkazmu.
Film zatem rozpędza się z każdą kolejną minutą, nabierając coraz większej dynamiki im bliżej jego niewątpliwie pomysłowego zakończenia. Warto tutaj zaznaczyć, że kinomani na srebrnym ekranie nie obserwują jedynie zmagań przebojowego i wygadanego Tomka oraz na pozór skrytej i zamkniętej w sobie Ani. Mimo iż perypetie tej dwójki dalece różnych od siebie osobowości prowadzą całą produkcję, a co za tym idzie poświęcono im najwięcej uwagi i czasu, to na dalszym planie rozgrywają się równe ciekawe historie, które sprawnie zostały wplecione w opowieść tych wcześniej wspomnianych. Możecie być pewni (jak to zwykle bywa u Mitji Okorna), że prędzej czy później echa mało istotnych początkowo dla fabuły obrazu wątków znajdą swoje odbicie w usłanej wybojami i dziwnymi zbiegami okoliczności wspólnej drodze Tomka i Ani. Szczęśliwie reżyser i scenarzyści nigdy nie zapominają o rozpoczętych historiach swoich bohaterów, tak więc każda z nich zostaje doprowadzona do satysfakcjonującego końca. Podsumowując, twórcy z dużym wyczuciem prowadzą własną opowieść, zmieniając co jakiś czas, jej wydawałoby się proste przecież i zużyte tory, poprzez dodanie nowych lub urwanie aktualnie obserwowanych wątków, które, jak się potem okazuje, stają się kolejnym zaskakującym asem w rękawie filmowców.
Pamiętacie, jak wspomniałem, że twórcy prześmiewają ideę miłości? Mitja Okorn wraz z biegiem produkcji daje nam do zrozumienia, że wszystkie złośliwości kierowane pod adresem tego uczucia wynikają z naszej obawy przed zranieniem i prawdziwą miłością. Widać to doskonale na przykładzie głównego bohatera obrazu. Tomek (w jego roli genialny Maciej Stuhr, który przeszedł prawdziwą charakterową metamorfozę względem swojej postaci z „Listów do M.”, gdzie grał niepewnego i nieśmiałego wdowca) jest egoistą i ignorantem nastawionym na zaspokajanie swoich potrzeb oraz realizację własnych celów, ale czy to prawdziwa twarz bohatera? Może za tą teatralną maską skrzętnie skrywa się romantyczny facet wierzący w dobroć i prawdziwą miłość? W dzisiejszym postępowym, konsumpcyjnym i autodestrukcyjnym świecie zdecydowanie łatwiej chować się za fasadą pozorów i złośliwości niż pokazać swoje prawdziwe oblicze i narazić się tym samym na publiczne ośmieszenie. W tym właśnie tkwi przekaz filmu i jego morał. Nie powinniśmy się wstydzić własnych poglądów i walczyć o to, co nam w życiu naprawdę potrzebne, a nie o to, czego tylko pragniemy, dopóki tego nie osiągniemy, bo, mimo iż spełnimy wtedy swoje marzenia, to i tak nie zaznamy szczęścia.
W pewnym momencie opowieść Mitji Okorna przybiera niezwykle dramatycznego posmaku. Przedstawione przez niego wydarzenia zmierzają do tragicznego rozwiązania, z którego wszyscy kinomani mają wyciągnąć odpowiednie wnioski i spostrzeżenia. Jednakże, podobnie jak w „Listach do M.”, gdy udaje się reżyserowi osiągnąć zamierzony cel, znów zaczyna działać magia kina. Z oczywistych zatem względów, przecież to romantyczna produkcja walentynkowa, wszystko musi skończyć się w pozytywnym tonie. Mimo to nieco cukierkowy i naiwny happy end broni się dużą pomysłowością, a także ogromnym ładunkiem niewymuszonego humoru. Dodatkowo jest niezwykle romantyczny. Całe zakończenie to prawdziwa komedia pomyłek, na którego obronę mogę również powiedzieć, że życie zazwyczaj nie jest sprawiedliwie, a popełnione błędy prześladują nas latami, filmy natomiast mają służyć rozrywce, zaszczepić w nas wiarę i nadzieję, a poza tym nie muszą być zgodne z rzeczywistością, aby przekazać nam pewne wartości, czy nakreślić określone problemy.
Uzupełnieniem produkcji jest świetny soundtrack, na którym znalazły się zarówno zagraniczne przeboje, jak i polskie szlagiery. Całość tworzy naprawdę niesamowity klimat, a romantyczna atmosfera udzieli się widzom niemal z miejsca. Motywem przewodnim filmu jest utwór legendarnego Marka Grechuty pt. „Dni, których nie znamy”, który stanowi prawdziwą wizytówkę obrazu. Cała „Planeta Singli” jest oryginalną interpretacją tej po prostu ponadczasowej piosenki. Na uwagę zasługują też rewelacyjne kreacje aktorskie, w czym zasługa Macieja Stuhra – facet jest po prostu nie do zastąpienia, oraz Agnieszki Więdłochy. Oboje równie wiarygodni i przekonujący, a także zabawni. Na ekranie naprawdę można zauważyć chemię pomiędzy wykreowanymi przez nich bohaterami, a w szczególności rodzącą się fascynację Tomka do Ani. Razem tworzą przezabawną filmową parę, którą po prostu chce się oglądać. Na dalszym planie znaleźli się Weronika Książkiewicz, Piotr Głowacki i Tomasz Karolak. Aktorzy stanowią silne zaplecze i w dużej mierze odpowiadają także za udany humor sytuacyjny produkcji.
„Planeta Singli” to stojąca na światowym poziomie komedia romantyczna, która, mimo iż posiada wiele zapożyczeń z przeróżnych amerykańskich produkcji (dla przykładu „Brzydka prawda” i „Pretty Woman”), zdecydowanie wyróżnia się na tle tendencyjnych i zwyczajnie koszmarnych polskich filmów z rzeczonego gatunku. Obraz Mitji Okorna to z pewnością powiew świeżości i światełko w tunelu. Swoisty kierunek, w którym powinna podążać każda polska komedia romantyczna, ponieważ na przykładzie obrazu „Planeta Singli” widać, iż stworzenie lekkiej, niegłupiej i przy tym zabawnej, a także pomysłowej produkcji w rzeczonym gatunku nie jest wyzwaniem niemożliwym do osiągnięcia. Brawo panowie! Polecam!
Ocena: 7,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17 oraz portalu MoviesRoom.pl
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Planeta Singli" – Dni, których nie znamy
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
Grudzień zawsze napawa mnie optymizmem. Temperatura spada, na dworze zaczyna prószyć śnieg, a sklepy i okolica wypełniają się świątecznymi ozdobami. W takim czasie zwyczajnie nie mam ochoty na poruszające trudne tematy produkcje, ponieważ sama atmosfera zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia po prostu temu nie sprzyja. W tym wyjątkowym okresie poszukuję nieskompliko
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Możecie nazwać mnie ignorantem, ale nigdy nie udało mi się przeczytać zarówno „Lśnienia”, jak i „Doktora Sen”. Wiem, powinienem się wstydzić, szczególnie iż bardzo sobie cenię Stephena Kinga i wręcz ubóstwiam jego powieści. Obiecuję poprawę, naprawdę. Niemniej, widziałem przynajmniej adaptacje obu rzeczonych książek. „Lśnienie” w reżyserii Stanley’a Kubricka to niewąt
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Polecamy podobne artykuły
Zabawna i urocza polska komedia romantyczna – brzmi jak oksymoron, nieprawdaż? W zalewie reprezentantów owego gatunku rzadko bowiem trafia na nasz kinowy rynek tytuł, który można obejrzeć bez większej żenady. „Podatek od miłości” Bartłomieja Ignaciuka na szczęście jest filmem nad wyraz udanym i obok „Listów do M” i „Planety singli” stanowi przykład produkcji godnej po
W 2011 roku na ekrany kin weszła komedia romantyczna pt. „Listy do M.” – odpowiedź na popularną brytyjską „To właśnie miłość”. I o dziwo okazało się, że Polacy też potrafią. Efekt był co najmniej zadowalający. Świąteczna atmosfera, szczypta magii, humor sytuacyjny, plejada lubianych gwiazd – wszystko sprawnie połączone i wymieszane. Za kamerą stał wówczas mało doświad
Teraz czytane artykuły
Najnowszy obraz Mitji Okorna pt. „Planeta Singli” bezapelacyjnie potwierdza reżyserski kunszt i talent twórcy przebojowych „Listów do M.”. Filmowiec kolejny raz zaprasza widzów na romantyczną przygodę pełną humoru, podczas której poruszy aktualne problemy, a także pokusi się o trafną krytykę postępowego i konsumpcyjnego społeczeństwa. „Planeta Singli” zatem to nic inn
Zapewne wszyscy z Was słyszeli lub czytali o muchołówce, która nęci potencjalne ofiary (owady) kolorem i słodkim nektarem, by następnie trawić je przez kilka dni. Są nawet takie rośliny, które potrafią zjeść… mysz lub ptaka. A co powiecie na drzewa wysysające wszystkie soki z… ludzi, tak że pozostanie z nich tylko szkielet? Podobno takie właśnie rosły w dżunglach połu
Soczyste hamburgery, ociekające tłuszczem frytki i niemiłosiernie słodka cola... Czy można wyobrazić sobie współczesną kulturę masową pozbawioną dobrodziejstw słynnej restauracji łechcących podniebienia miliardów ludzi? Czymże byłaby Ameryka, gdyby pozbawiono ją symbolu składającego się z dwóch złotych łuków? Wpływ Ronalda McDonalda i spółki na niemalże cały świat jes
Wyspa Isla Nublar zaprasza powtórnie i wita w najlepszym parku rozrywki, wyjątkowym zoo, gdzie na żywo można podziwiać prehistoryczne gady. Szeroko otwarta buzia i dreszcze na plecach – to zwiedzający mają zagwarantowane. W „Świecie Jurajskim” jest bowiem, jak na filmowy sequel przystało, wszystkiego więcej. I dinozaurów, i statystów, i samej akcji. Niestety, więcej j
„To wojna przeciwko systemowi. Jesteśmy Ruchem Oporu” – tymi słowami Profesor, główny inicjator wcześniejszego napadu na Mennicę Królewską zachęca ludzi do walki. Walki przeciwko państwu. Ale nie za pomocą karabinów czy kłamstw, a ponownego… skoku. I to nie byle na co, bo na znajdujący się w Madrycie Główny Bank Hiszpanii. Mówiąc jednak o samych napadach, nie da się t
Matematyka to bez wątpienia najważniejsza z nauk. W tym artykule przeczytacie, jak bardzo jest powiązana ze światem przyrody, a także z architekturą, sztuką oraz muzyką.
Ostatnim rasowym point & clickiem, z którym przyszło mi się mierzyć na poważnie był „Larry 7” (czyt. dawno, dawno temu). Stąd z zainteresowaniem podszedłem do gry studia The Brotherhood – „Stasis”. Tytuł zaciekawił mnie tym bardziej, iż jego tematyka dotyczy horroru science fiction, a więc gatunku niezwykle mi bliskiego od czasu, gdy odpaliłem na PS3 pierwszego „Dead
Noam Murro to nie starożytny bohater. To imię i nazwisko urodzonego w Jerozolimie w 1961 roku naszej ery mało doświadczonego reżysera. I chyba tylko kapłani z wyroczni w Delfach wiedzieli, że jego przeznaczeniem była realizacja drugiej części „300”. Bez obaw. Stał się cud. „Początkowi imperium” daleko do arcydzieła, ale na szczęście jako całość, pozostając wierne sty
Jerycho to nazwa starożytnego miasta położonego blisko Morza Martwego w Palestynie - znane z biblijnej opowieści, w której Bóg nakazuje Jozuemu zniszczyć miasto z powodu nieposłuszeństwa jego mieszkańcom wobec Boga.
Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że
Czy przesądy wpływają na nasze życie? Czy wierzymy w przesądy i czy się spełniają. Na co powinniśmy zwracać uwagę by uchronić się od zła i przyciągnąć dobro?
Fani M. Nighta Shyamalana czekali na powrót swego idola do formy od lat. Dotychczas dziwnym trafem na jeden naprawdę solidny film reżysera przypadała co najmniej jedna wpadka. Wiele osób stwierdziłoby, iż artysta osiągnął szczyt przy okazji „Szóstego zmysłu” i „Niezniszczalnego”, by potem spaść z hukiem z piedestału. Faktem jest, że twórca ma dziwne zamiłowanie do kic
Kabaret Skeczów Męczących nie męczy. Od 2003 rozbawia kielecką i polską publiczność. Stworzona przez nich postać Jadwigi Paździerz (wciela się w nią niezrównany Jarosław Sadza alias Jarek) bez problemu może stawać w szranki z Żanetką z Neo-Nówki. Panowie lubują się też w parodiach. Pamiętacie ich słynną wersję polskiego Netflixa, czyli Polflix? Niedawno, bo 30 grudnia
Biografia – gatunek, który w czystej i utopijnej teorii powinien być najprostszą i najmniej wymagającą bazą filmowego scenariusza, a w brutalnej rzeczywistości bywa zmorą twórców, odtwórców i przede wszystkim odbiorców, których wyobrażenie o przedstawieniu ekranizowanej postaci, która często jest ważną częścią ich życia, dalece mija się z efektami pracy filmowców. Jak
Pierwsze skojarzenie, które nasuwa się po usłyszeniu hasła „wampir”, przywołuje obraz mężczyzny o śmiertelnie bladej twarzy, okrytego peleryną i o jarzących się złowrogą czerwienią oczach. W naszych myślach pojawiają się jednoznaczne skojarzenia – Dracula, hrabia, Transylwania… Owszem istnieją kobiety wampiry, ale funkcjonują jak tło. Stanowią swoisty harem mrocznego
"Atlas chmur" nie należał do czołówki najbardziej oczekiwanych filmów roku 2012. A jednak wywołał więcej dyskusji niż "Prometeusz". Zadziwia fakt, że były bardzo skrajne: od chwalebnych peanów po miażdżącą krytykę.
Gdy idę do kina, wiem czego się spodziewać. Mogę sobie mniej lub bardziej zepsuć niespodziankę, czytając o danym filmie, moje konkretne oczekiwania mogą być za niskie czy lub wysokie, a twórcy czasem potrafią solidnie namieszać w danym filmowym gatunku. Mimo to filmów, które biorą mnie z zaskoczenia, jest jak na lekarstwo. Jeden z nich z pewnością stanowią „Trzy billb
W muzycznym świecie bywają takie duety, na które się miło patrzy, i które się jeszcze milej słucha. I nie koniecznie są to piosenkarze czy piosenkarki. Pochodzący z Chorwacji Luka Šulić i Stjepan Hauser nie śpiewają. Jako zespół 2Cellos od 2011 roku grają na wiolonczelach, i robią to tak widowiskowo i magicznie, że nie sposób oderwać wzroku, a i narząd słuchu pieszczo
Nowości
Kabaret Skeczów Męczących nie męczy. Od 2003 rozbawia kielecką i polską publiczność. Stworzona przez nich postać Jadwigi Paździerz (wciela się w nią niezrównany Jarosław Sadza alias Jarek) bez problemu może stawać w szranki z Żanetką z Neo-Nówki. Panowie lubują się też w parodiach. Pamiętacie ich słynną wersję polskiego Netflixa, czyli Polflix? Niedawno, bo 30 grudnia
XX wiek, roku 1972. Pani profesor Anne Kilmer z Uniwersytetu Kalifornijskiego, pełniąca również funkcję kuratora Muzeum Antropologii w Berkeley, jest szczęśliwa. Właśnie udaje się jej sfinalizować trwające 15 lat badania: rozszyfrować jeden z najstarszych znanych fragmentów notacji muzycznej na świecie, który znajdował się na jednej z 20 tys glinianych tablic wykopany
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Są takie dwa piękne dni w roku, o których nie tyle warto, co trzeba pamiętać. Mowa o 21 i 22 stycznia. Wtedy swoje święto obchodzą polskie babcie i dziadkowie, którzy są równie ważni, jak rodzice. Wychowują nas od najmłodszych lat oraz przekazują niezbędną wiedzę, rozpieszczają i czytają bajki, przytulają i kochają bezgraniczną miłością. Oddajmy im więc należny hołd,
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Artykuły z tej samej kategorii
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Taika Waititi pojawił się w moim filmowym życiu niespodziewanie. Za sprawą trzeciej części przygód boga piorunów i późniejszego fana Fortnite’a – Thora. Reżyser uczynił z tej wg mnie słabo zapowiadającej się kontynuacji dwóch średnich filmów – interesujące i wciągające widowiska. Nie zabrakło również niezwykle dużej dawki śmiechu. Dzięki tym zabiegom „Thor: Ragnarok”
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.434