"Głupi i głupszy bardziej" – Ratunku! Oni powrócili - Recenzje filmów

Oto siedzę sam w ciemnej kinowej sali. Zanim podstarzali Jim Carrey i Jeff Daniels zaczęli stroić coraz dziwniejsze miny, na ekranie widzę… ciemność, a konkretniej połowiczną ciemność (błąd projektora). Pierwsza oznaka, że będę robiony w jajo przez cały seans? Oby tak!

 

Po  napisach końcowych nie można użyć innego podsumowania, jak tego, że „było głupio”. Ale akurat w przypadku komedii braci Boba i Petera Farrelly to komplement. Powrót po dwudziestu latach nie jest katastrofą na poziomie nuklearnym. Starają się, przynajmniej w sześćdziesięciu procentach, utrzymać „poziom” „Głupiego i głupszego”. I choć spore grono krytyków będzie się upierać przy swoim, by film zmiażdżyć i  jak najszybciej o nim zapomnieć, to i tak fanów współczesnej wersji Flipa i Flapa nie zniechęcą. Ci chętnie obejrzą „Głupiego i głupszego bardziej”. Inni, młodzi widzowie wychowani na serii „Straszny film”, rzeczywiście stwierdzą, że przygody pary imbecyli  słabo na nich działają (czyt. śmieszą).

 

Reżyserzy poszli sprawdzoną ścieżką. Podobnie jak za pierwszym razem i tutaj wymieszali slapstick z dowcipami poniżej pasa. Oczywiście, nie zabrakło również absurdu połączonego z czarnym humorem i nawiązań do oryginału. Nawet fabuła jest bardzo zbliżona. Przyjaciele: Lloyd Christmas (Jim „Gumowa Twarz” Carrey) i Harry Dunne (Jeff Daniels) – do dzisiaj trudno określić, który jest głupszy – powtórnie wyruszają w podróż w poszukiwaniu pięknej kobiety (Penny – niebyt rozgarniętej, nieślubnej córki tegoż drugiego). Cel jest szlachetny. Harry potrzebuje nerki i pragnie odzyskać utracony czas z „dzieckiem”, Lloyd dodać skrzydła motylom obudzonym w brzuchu (wszak Penny to istota najpiękniejsza na świecie). Mając na karku żądnych fortuny przestępców, podążają tam i z powrotem, przed siebie, za siebie, pod siebie… i także muszę dostarczyć ważny przedmiot (swoisty macguffin napędzający akcję). Niegdyś była to walizka, obecnie tajemnicza bezcenna paczuszka, szczelnie zapakowania przez wybitnego, schorowanego naukowca.

 

Ponad pięćdziesięcioletni Carrey i jeszcze starszy Daniels nie utracili nic ze swojego dawnego wigoru i widać, że na planie bawili się znakomicie. Dla Jima to próba wyjścia z cienia i ponownie pokazania się w tym, w czym jest najlepszy (choć i w filmach dramatycznych udowadniał, że grać potrafi, np. „Truman Show”), dla Jeffa to odskocznia od popularnej, poważnej kreacji dziennikarza w serialu „Newsroom”. Ciekaw byłem, czy w początkowej scenie widząc tych dwoje w szpitalu psychiatrycznym (Harry odwiedza Lloyda przez dwadzieścia lat, gdyż ten załamał się na wieść, że Mary, której kiedyś zwrócił pewną walizkę, nie jemu jest przeznaczona) będę zażenowany, czy rozbawiony. Na szczęście talent obydwu panów i sentyment wziął górę. Dalej jest różnie.

 

Warto też zwrócić uwagę na rzadko występującą na dużym ekranie gwiazdę kina przygodowego lat 80., czyli otyłą Kathleen Turner („Miłość, szmaragd i krokodyl”), która niewątpliwie, mimo prywatnej walki z chorobą (reumatoidalne zapalenie stawów), jest wyluzowana i nadaje filmowi blasku. Twórcy zrobili także ukłon w stronę wyznawców serialu „Breaking Bad”, na deser zostawiając inne filmowo-skojarzeniowe smaczki.

 

Jako kontynuacja „Głupi i głupszy bardziej” serio sprawdza się nieźle, jednak nic ponadto. Prosty scenariusz niczym nowym nie zaskakuje, niektóre gagi nie sprawiają już takiej frajdy, a i sami bohaterowie, zamiast ciągle puszczać w stronę widza oko i rozśmieszać głupotą, czasem irytują. Mimo wszystko wiecie, co jest najważniejsze? Że komedia ta poprawia nastrój i daje pozytywnego kopa, szczególnie jesienią, gdzie o przygnębienie łatwo.

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję