"La La Land" – Wytańczyć marzenia - Recenzje filmów

Zdobywca siedmiu Złotych Globów, a zarazem zapewne murowany kandydat do Oscara musi mieć w sobie coś, co zachwyca wielu widzów i krytyków. Wszak to nie przypadek, że wszyscy chcą go obsypywać deszczem nagród. Nawet ja, do tej pory niepałający miłością do musicali, podczas seansu chciałem tańczyć. Co więcej, przestała mnie boleć głowa i nareszcie – może nie pokochałem – ale polubiłem ten gatunek. A jeśli dodać do tego fakt, że podobnie jak Mia – bohaterka „La La Land”, zacząłem odkrywać uroki jazzu (wcześniej go unikałem), to moja ocena końcowa nie może być negatywna.

 

Pozornie „La La Land” to typowy musical. Z prostą, łzawą, słodko-gorzką historią i setkami klisz. A jednak wybija się ponad przeciętność i czaruje niczym najlepszy magik, maluje niczym najbardziej utalentowany malarz. Tyle tu pastelowych barw, nęcącej zmysły muzyki i chemii między bohaterami, że aż chce się krzyknąć z nadmiaru przyjemności.

 

Ona – Mia, baristka, początkująca aktorka. On – Sebastian, pianista jazzowy. Mieszkają w pełnym blichtru Hollywood. Dzieli ich charakter, łączą podobne marzenia. Pragną osiągnąć perfekcję w tym, w czym są dobrzy, dojść na szczyt. I choć pierwsze spotkanie tych dwojga do miłych nie należy, to już wkrótce połączy ich coś więcej – nieposkromione, głębokie uczucie. Przez rok, przez wszystkie jego pory, od zimy poczynając, oglądamy ten związek. Początkowo jest w nim sporo przekomarzania, później nabiera rumieńców. Wszystko rozgrywa się współcześnie, choć w specjalnie wystylizowanym na lata 60. czy 70. XX wieku Los Angeles (ciekawy zabieg). Jednak Damien Chazelle ma większe ambicje niż baśniowe opowiadanie o relacjach damsko-męskich na tle kolorowej scenografii.

 

Reżyser i scenarzysta w jednej osobie to reformator. Reanimuje, a zarazem dokonuje odważnej rekonstrukcji musicalu, do którego przyzwyczaiła widzów złota era Hollywood. O tym może już świadczyć pierwsze scena obrazu – na ruchliwej autostradzie kierowcy nagle zatrzymują auta i zaczynają tańczyć oraz śpiewać, a nawet grać na… bębnach. Niby pachnie klasyką, ale jest tak intensywna, pełna pasji, że będzie prawdopodobnie kopiowana przez innych twórców. A im dalej w las i „niebo” Miasta Aniołów, tym… no właśnie, tym więcej tutaj nutki melancholii, gorzkiej podróży, oraz elementów kina indie. Chazelle pokazuje, ile czasami trzeba poświęcić, i czy warto poświęcić związek dla marzeń bądź odwrotnie. Tak, bo to film o marzeniach, o sytuacji patowej, o tym, co jest najważniejsze w życiu. Pogoń za perfekcją i pełne zadowolenie z siebie, a może szczęśliwa miłość do grobowej deski?

 

W „La La Land” szczerość bije z niemal każdej sceny. Nawet w grze głównej lśniącej pary: Ryana Goslinga („Drive”) i Emmy Stone („Służące”) nie dostrzeżemy choćby cienia fałszu. Młody 31-letni Damien Chazelle (facet jest niemal w moim wieku, a już ma na swoim koncie dwie tak niezwykłe produkcje) wie, jak prowadzić aktorów. Wierzymy w te postacie. Kibicujemy im. Dzięki tym, kim są na ekranie, jeszcze bardziej wchodzimy w ten musicalowy świat, który nie razi sztucznością. Muzyka świetnie spaja się z fabułą. To przecież naturalne, że aktorka śpiewa, a muzyk gra. Bardzo przekonująco wypada też wcielający się w czarnoskórego frontmana grupy jazzowej, znany piosenkarz R&B, John Legend – laureat Oscara za piosenkę do „Selmy”.

 

„La La Land” to dzieło z sercem. Kino, w którym bohaterowie dzielą się swoimi smutkami i radościami. I przede wszystkim kino, które stanowi odtrutkę na współczesny show-biznes, idealnie wiążące tradycję z nowoczesnością. Bo przecież nie zawsze trzeba niszczyć coś starego, aby powstało coś świeżego, a powrót do korzeni może przynieść wiele korzyści. Wymowna jest tu np. scena rozmowy Sebastiana ze wspomnianym wyżej Keithem o jakości muzyki jazzowej i jej przeznaczeniu. Trudno nie przyznać racji reżyserowi, że nostalgia wcale nie musi działać na niekorzyść sztuki. Chazelle na bazie szacunku dla tradycji buduje własne spojrzenie na tę kwestię.

 

Ale nie każdemu jego film przypadnie do gustu. Znajdzie się widz, który pójdzie pod prąd. Nie wejdzie emocjonalnie w tę historię. Nie przekona go gorzki posmak całości, jednak jest szansa, że zauroczy go formalna strona produkcji: gra świateł, długie ujęcia, feeria barw i melodyjny utwór „City of Stars”, który już staje się klasyką zbliżoną do „Singin’ In The Rain”. Posłuchaj więc i otwórz szeroko oczy. Zobacz jak Mia i Sebastian tańczą i marzą. Zobacz, czym jest magia kina w najczystszej postaci!

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

*Recenzja ukazała się również na portalu Centrum Sceny.pl

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję