"Droga" – Wędrówka przez zgliszcza - Recenzje książek

Zacznę od autora, który jest uważany jest za jednego z najlepszych współczesnych amerykańskich pisarzy. Urodzony w 1933 roku, Cormac McCarthy, jest laureatem wielu wyróżnień, w tym nagrody Pulitzera. Napisał 10 powieści, które zmieniły oblicze literatury: „Rącze konie”, „Przeprawa”, „To nie jest kraj dla starych ludzi” czy najnowsza „Droga”.

 

McCarthy to postać tajemnicza i skryta. Nie lubi mówić o pisaniu, niechętnie udziela wywiadów. Bardzo ceni sobie prywatność, nie szuka rozgłosu ani poklasku. Możemy poznawać go tylko dzięki temu, co pisze i jak pisze. A po lekturze „Drogi” mogę śmiało stwierdzić, że robi to doskonale.

 

"Zegary stanęły o 1.17. Długie nożyce światła, a potem seria wstrząsów. Podniósł się i podszedł do okna. Co to?, spytała. Nie odpowiedział. Ruszył do łazienki i nacisnął włącznik światła, ale prądu już nie było. Matowy różowy poblask za szybami. Przyklęknął i przesunął rączkę, żeby zatkać wannę, a potem odkręcił do oporu oba krany. Stała w koszuli nocnej w drzwiach, jedną dłonią trzymając się kurczowo ościeżnicy, drugą obejmując się za brzuch.
Co się dzieje?
Nie wiem.
Dlaczego się kąpiesz?
Nie kąpię się."

Ten krótki, połączony z opisem, dialog jest testem dla naszej wyobraźni. Nie ma tu wprost przedstawionej wizji apokalipsy. Co było przyczyną? Meteoryt, wojna nuklearna? Ilu ludzi przeżyło? Tego nie wiemy. Ważne jest to, co dzieje się później.

 

W zniszczonym, spopielonym świecie, w którym próżno szukać fauny i flory, przez zgliszcza, gdzie kolejny dzień jest tylko ułudą, wędrują ojciec i syn. Kierują się w stronę wybrzeża, w poszukiwaniu lepszego życia, w poszukiwaniu nadziei. Mają tylko stary wózek i rewolwer. W ocalałych i opuszczonych domach i sklepach znajdują jedzenie. Nie tylko zmagają się ze straszną przyrodą oraz swoimi słabościami. Muszą również unikać kanibali. W tak przerażającym środowisku, w którym muszą zmagać się ze straszną przyrodą i własnymi słabościami oraz unikać grup kanibali, tylko miłość pozwala im przetrwać.

 

Narysował na mapie dwa ludziki. To my, powiedział. Chłopiec przeciągnął palcem po trasie w kierunku morza. Jak długo będziemy tam iść?, spytał.
Dwa tygodnie. Trzy.
Jest niebieskie?
Morze? Nie wiem. Kiedyś było.

 

McCarthy zmieszał kilka gatunków: powieść drogi, dramat i horror. Pisze dziwnie, unikatowo. Dialogi mieszają się z narracją (co jest rzadkością w takich powieściach). Trudno doszukiwać się tu zdań wielokrotnie złożonych. Wszystko jest proste, surowe. Epatuje brutalnością, a czasem zaskakuje poetyckim i pełnym wrażliwości opisem. Świat, który stworzył, hipnotyzuje bez reszty. Czujemy to zimno, ten strach, zapach spalenizny. Mimo iż z każdej strony bombarduje nas pesymizm, to wraz z bohaterami wierzymy, że jakoś to będzie, że kiedyś nadejdzie odmiana losu.

 

"Droga" to przede wszystkim powieść o sile miłości ojca do syna, o poświęceniu i nadziei. O tym, że nawet w najtrudniejszych chwilach nie wolno się poddawać.  

 

Pamiętam ten moment, gdy dobrnąłem do ostatniej strony i końcowego zdania. Wówczas zamknąłem oczy i pomyślałem: „nasze życie jest kruche, granica między człowieczeństwem a zezwierzęceniem bardzo cienka, a los naszej planety niepewny, najważniejsze jednak, by nadzieja nigdy nie umarła”.

 

Ocena: 10/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję