"Glass" – Szklanka rozbita na tysiące kawałków - Recenzje filmów

Recenzja może zawierać spoilery dotyczące poprzednich odsłon trylogii!

Najważniejsza informacja: „Glass” przeznaczony jest tylko dla widzów zaznajomionych z filmami: „Niezniszczalny” i „Split”. Inni, także miłośnicy Marvela, nie mają co tu szukać, i lepiej, aby nie wydawali dwudziestu kilku złotych na bilet do kina (lepiej poczekać na premierę telewizyjną lub DVD). Dlaczego? Po prostu najnowszy produkt twórcy hinduskiego pochodzenia stanowi nierozerwalną część jednego uniwersum i daleko mu do widowiskowości „Avengers”.

Wspomniany „Niezniszczalny” z 2000 roku był drugim w karierze Shyamalana kameralnym obrazem, który zachwycał oryginalnym podejściem do tematu. Bruce Willis kontynuował wówczas udaną próbę zerwania z ekranowym emploi wybuchowego gliniarza, wcielając się w zwykłego człowieka, odkrywającego w sobie nadludzką siłę. A Shyamalan odarł komiksowego superbohatera z lateksu, posadził mocno na ziemi i namieszał w jego psychice. Później w większości nadeszły suche lata, a reżyser staczał się po równi pochyłej. Dopiero „Wizytą” z 2015 roku udowodnił, że nie jest spisany na straty. W kolejnym obrazie jeszcze bardziej pokazał klasę. „Split” (dosłownie „Rozszczepienie”) – choć momentami mało przekonujący i scenariuszowo dziurawy – też był innowacyjnym thrillerem psychologicznym. Głównie ze względu na postać Kevina Wendella Crumba – pracownika zoo i mężczyzny o osobowości mnogiej, pragnącego złożyć w ofierze Bestii (piekielnej jaźni dominującej nad resztą) kilka nastolatek. Sam Crumb był wzorowany na Billym Milliganie, autentycznym przestępcy z podobną przypadłością. Kreujący go szkocki aktor James McAvoy wspiął się na wyżyny talentu (gdzie nominacja do Oscara?). Gestykulacja, mimika twarzy i tembr głosu wystarczyły, abyśmy uwierzyli, którą z osobowości przybierał. I robił to perfekcyjnie! Do tego finał, a raczej kilka ostatnich sekund zaskoczyły na tyle, że „Split” stał się najlepszym dziełem Shyamalana od dekad.

Oto bowiem w owej końcowej scenie popija kawę David Dunn – bohater „Niezniszczalnego”. I wszystko staje się jasne. Hindus ma bowiem cwany plan – połączyć oba filmy i umieścić ich akcję w tym samym świecie. Po seansie „Glass” utwierdzam się w przekonaniu, że ten pomysł działa połowicznie. No bo co z tego, że nawet intryguje, a McAvoy będący dwudziestoma czterema osobami powtórnie wyciska siódme poty, skoro nie trzyma ciągle w napięciu i denerwuje brakiem logiki i klimatycznej muzyki Jamesa Newtona Howarda. Ma świetne ujęcia, ale ma także momenty nijakie, nudne, płaskie. Jest jak szklanka napełniona do pełna gorącym wrzątkiem, która wreszcie pęka, nie wytrzymując wysokiej temperatury i rozsypując się na tysiące małych kawałków. Zaczyna się bardzo dobrze, obiecuje wiele, a później tylko kaleczy.

Wszystko, co nadzwyczajne, można jakoś wytłumaczyć. Ale to nie sprawia, że to coś przestaje być nadzwyczajne – mówi tytułowy Mr. Glass grany przez Samuela L. Jacksona. I tak samo myśli Shyamalan. Po ostrym starciu Kevina-Bestii ze Sztormiakiem-Dunnem zamyka tę dwójkę w psychiatryku i konfrontuje z zapiętą pod szyję doktor Ellie Staple (Sarah Paulson). Kobieta stara się przekonać, że ich moce da się wyjaśnić w łatwy sposób, a pojęcia superbohatera to tylko jednostka chorobowa. I tu pojawiają się problemy. Reżyser niby usypia czujność (też zainteresowanie) widza, niby trafnie analizuje komiksowe trendy, jednak koniec końców wali łopatą między oczy i powtarza kilka razy, podobnie jak pani Staple, to, co oczywiste – retrospekcje rządzą! A wyczekiwany plot twist, który proponuje z jednej strony zachwyca, z drugiej niestety rozczarowuje – nie mogę wybaczyć to, jak potraktował postać Davida Dunna.

„Glass” i tak warto obejrzeć. To nie jest zły film. Willis, choć nie ma czasu na pokazanie stu procent możliwości, to wraca w niezłym stylu, grając w podobnym kluczu jak w „Niezniszczalnym”. Jackson jako zły i nieprzeciętnie inteligentny Mr. Glass z kolei niebezpiecznie ociera się o kicz. Sarah Paulson (znana z serii „American Horror Story”) irytuje. Dorosły Spencer Treat Clark w roli Josepha Dunna tym razem hipnotyzuje mętnym wzrokiem i nic ponadto, a Anya Taylor-Joy, mimo że jej cierpiąca na syndrom sztokholmski bohaterka jest zafascynowana Kevinem, to ona sama jakoś nie czerpie fascynacji ze swojej roli. Na szczęście jest James „Horda” McAvoy, który szarżuje aż miło. Podobno Major Night Shyamalan zastawił swój dom, aby za 20 mln dolarów zrealizować autorski „Glass”. Jak pokazuje amerykański box office, chyba się opłaciło...

Ocena: 5,5/10

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję