"Diamentowy cierń" – Na zewnątrz uśmiech, w środku smutek - Recenzje książek

Urodzony w 1998 roku w Górze, w północnej części województwa dolnośląskiego, autor ma specyficzne nazwisko. Nie wiem, czy był kiedykolwiek z tego powodu wyśmiewany, ale jeżeli tak, to teraz ma szansę odważnie pokazać hejterom i szydercom środkowy palec. A najlepiej wysłać im egzemplarz własnej powieści. Niech widzą, niech czytają. Bo „Diamentowy cierń” to żadna chała od Hałajdy. To osobiste, szczere, odważne i intrygujące dzieło napisane przez inteligentnego, wrażliwego chłopaka, absolwenta liceum o profilu prawno-językowym, wolontariusza, któremu nie podoba się otaczająca go rzeczywistość, a konkretniej „system”, gdzie słabsze jednostki doznają wielu krzywd. Co ciekawe, nie umieszcza akcji w polskim, kipiącym od ksenofobii czy homofobii miasteczku. Nie zaprasza także do bardziej tolerancyjnej, niemieckiej metropolii, dokąd udał się w wieku 19 lat. Tworzy bowiem od podstaw fikcyjne miejsce – Orbis, w którym spotykają się postacie o zarówno o polskich imionach i nazwiskach, jak i angielskich. Uderzające uniwersalnością – naznaczone problemami, życiowymi historiami oraz tragediami, które dotyczą mieszkańców każdego zakątka tej planety.

 

Dawid Hałajda (źródło: archiwum prywatne/Facebook)

 

Głównym bohaterem i jednocześnie narratorem jest tutaj, wspomniany już, Dominik. To chłopak egzystujący pod jednym dachem z kilkoma ludźmi. Mama – z nią rozmawia rzadko. Tata – wyjeżdża często w delegację, więc pozostaje tylko tęsknota. Siostra – typowa przedstawicielka młodszego rodzeństwa. Ale to nie kłótnie z Elizą o pilota od telewizora i za głośną muzykę sprawiają, że ten drobny, spokojny nastolatek jest, chodzącym z opuszczoną głową, jąkałą. Czyżby kłopoty w wymarzonej pracy w roli… prezentera radiowego albo w szkole i prześladowanie ze strony silniejszych rówieśników? A może to wujek – miłośnik piwa jest tego przyczyną? Hałajda nie odkrywa od razu kart. Ma na to czas. Publikacja jest na tyle obszerna, że nie musi się śpieszyć.

 

Co ciekawe, początkowo reklamowany jako fascynujący thriller psychologiczny, „Diamentowy cierń” (brawa za znamienny, nieprzypadkowy tytuł), bardziej kroczy w kierunku powieści obyczajowej z wyraziście zbudowanymi postaciami i wiarygodnie zarysowanym wątkiem zagubionego, samotnego dzieciaka. Pierwsze rozdziały, których tytuł sugeruje, co ogólnie się stanie, są w moim odczuciu lepszą częścią. Przekonują mnie dialogi, interakcje między nastolatkami, wprowadzani kolejni, ciekawi bohaterowie, szczególnie sędziwy Nikodem i Syryjczyk, także mająca wpływ na dalsze losy Dominika, sprezentowana tajemnicza książka nieznanego autora. Aż tu nagle Hałajda zmienia ton. Nie snuje powolnej, nostalgicznej historii niczym Carlos Ruiz Zafón w dziele pod tytułem „Cień wiatru” (tam też mieliśmy dorastającego chłopaka zafascynowanego zdaniami znajdującymi się na kartach osobliwej księgi). Wrzuca czytelników w mroczną otchłań. Ostrzegam więc – jest brutalnie, krwawo. Trzeba przymknąć oko, ale nie tyle z powodu mocnych scen, co trochę naciąganych elementów fabuły (gdzie policja?, dlaczego do radia nie przedostanie się nawet najmniejsza informacja na temat pewnych wydarzeń?). Ważne jednak, że Dawid osiąga to, co zaplanował. Uderza bezpośrednio w splot słoneczny. Powoduje, że można obudzić się, wstać i wreszcie cokolwiek zmienić. Pomóc tym wszystkim szykanowanym ze względu na bycie innym, odstającym od „norm” społecznych. Pisarz stawia przemyślane i nadal aktualne pytania na temat przekraczania granic moralnych. Jak daleko można posunąć się w krzywdzeniu, i jaka kara powinna spotkać ciemiężców?

 

Powieść "Diamentowy cierń" (fot. PJ/zdjęcie autorskie)

 

„Diamentowy cierń” to pozycja godna uwagi. Taka, w której trzyma się kciuki za bohatera i chce się z nim rozwiązać niejedną zagadkę oraz rozwinąć szeroko skrzydła, wypuścić z płuc zatrute powietrze, odszukać siebie, wyrwać z kleszczy. Jeżeli jednak ktoś szuka tylko optymistycznej opowieści młodzieżowej, ten będzie zaskoczony i zawiedziony. Owszem, tli się tu płomyk nadziei, wiara, że dobrych ludzi jest więcej niż złych, ale koniec końców narasta gniew i napięcie, pozostają głównie odcienie szarości. Skomplikowane to życie, być może z góry zaprogramowane, ale nie należy siedzieć bezczynnie. Trzeba działać. Przeciwstawiać się. Buntować. I czekać na drugi tom, bo laureat konkursów literackich o nazwie Wędrówki Szlakiem Wartości nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Wszak zbudował własne uniwersum (wcześniej zaprezentował E-book pt. „Pragnę moich łez z powrotem”), w czym pomógł mu portal Rozpisani.pl, a finałowym twistem wciągnął czytelnika niczym wir wodny samotne statki.

 

Uwaga! Samej powieści towarzyszy specjalnie skomponowany utwór muzyczny zespołu Nie Tak Głośno. Polecam go słuchać w trakcie czytania, cicho. Nadaje bowiem powieści odpowiedniego klimatu i odzwierciedla losy Dominika, który uśmiecha się do swojego bladego odbicia w lustrze, choć wie, że przez najbliższy czas będzie musiał dbać o własne bezpieczeństwo.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Więcej o autorze oraz o tym, gdzie kupić książkę, dowiecie się, wchodząc na poniższe linki:

 

https://www.facebook.com/halajdadadawid

 

http://the-orbis-universe.mozello.pl/

 

Ocena: 7/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję