"Cloverfield Lane 10" – Szaleniec czy wybawca? - Recenzje filmów

Tak właśnie rozpoczyna się „Cloverfield Lane 10”. Zaglądając na portal typu Fillmweb.pl, może odczytać, iż został przyporządkowany do gatunku: dramat science fiction. Jednak ekspozycja tej produkcji, jak i drugi akt, to rasowy thriller. Odpowiedzialny za reżyserię debiutant Dan Trachtenberg radzi sobie na tym polu, niczym doświadczony David Fincher, świetnie budując atmosferę niepewności, odosobnienia i strachu. Z pomocą przychodzi mu trzech scenarzystów, w tym Damien Chazelle – człowiek, który zrealizował chwalony „Whiplash”.

 

Wrócę do bohaterki filmu. Michelle (Mary Elizabeth Winstead) nie wie, jakie tak naprawdę ma wobec niej zamiary „porywacz” Howard (powracający na wyżyny aktorstwa John Goodman). Kiedy opowiada dziewczynie, że nie jest jej oprawcą, a wybawicielem, tę targają wątpliwości i nowe pytania. Może rzeczywiście nie jest żadnym psychopatą, a jego zamiary są jak najbardziej szlachetne? Tylko jest jeden szkopuł. Howard nie pozwala jej opuścić miejsca, w którym się znalazła. Powód? Jest w stu procentach przekonany, że świat został zaatakowany i skażony. Krótko i prosto mówiąc, totalna apokalipsa. Dalej o fabule lepiej nic nie pisać, bo to pole minowe spoilerów.

 

„Cloverfield Lane 10” (dobrze, że nie przetłumaczono tego tytułu) to kino specyficzne. Narracja toczy się nieśpiesznym rytmem, a podstawowy emocjonalny nacisk położony jest na relacje pomiędzy bohaterami. Z minuty na minutę robi się coraz bardziej duszno, klimat filmu staje się tak gęsty, że można go kroić nie tylko nożem, ale i piłą mechaniczną, a napięcie sięga zenitu. I tak po nitce do kłębka Michelle, a wraz z nią widz, kroczy ku rozwiązaniu sekretu Howarda, który jest przykładem typowego świra: wierzącego w spiski, UFO, atomowe konflikty na światową skalę itp. John Goodman gra momentami, jakby był na planie groteskowego obrazu braci Coen. Raz spokojny, opanowany, innym razem porywczy. Łagodna owieczka, milutki misiowaty mężczyzna, a może drapieżca, pragnący na sam koniec „zagryźć” swoją ofiarę? To właśnie Goodman sprawia, iż „Cloverfield Lane 10” ogląda się, trzymając kurczowo kinowego fotela, ściskając spocone dłonie i obgryzając paznokcie. Są tu momenty, kiedy aż podskoczycie z miejsca, a serce zabije mocniej.

 

Ostateczna ocena filmu będzie zależna od pewnych kwestii. Jeśli jesteście w grupie widzów, która nigdy nie słyszała o „Projekt: Monster” (oryg. „Cloverfield”), to wtedy potraktujecie omawiany przeze mnie obraz jako projekt zupełnie autonomiczny, który może Was bardzo pozytywnie zaskoczyć. Jeśli jednak wyżej wspomniany tytuł oglądaliście, to wówczas… cóż, i tu znów wchodzimy na kolejne schody. Dla niektórych ów film był sprawnie nakręconym, otoczonym tajemnicą „fund footage”, innym przeszkadzała trzęsąca się kamera, chaos i nachalna reklama, jaka mu towarzyszyła przed premierą w 2008 roku. Ci uważają po dziś dzień, że to obraz słabiutki, co najwyżej średni (w programie Kinomaniak produkcja otrzymała „zacną” ocenę 0/10!). Rzecz gustu, ale istotne, że z kolejnego „Cloverfield” mogą już być zadowoleni. Co i czy coś mają wspólnego poza tytułem obydwa filmy? Spaja je nazwisko producenta J.J. Abramsa i odczuwa się, że to cały czas to samo uniwersum.

 

W „Projekt: Monster” trochę złego było. Scenariusz raczej „leżał”, aktorstwo nijakie, a ból głowy gwarantowany. A jednak obraz porażał klimatem, intrygował i miał niezwykły muzyczny temat przewodni. „Cloverfield Lane 10” też intryguje. To film nakręcony tradycyjną formą. Sporo w nim, co jest zasługą Abramsa i scenarzystów, nawiązań do innych gatunkowych dzieł kinematografii (nawet znalazł się tu ukłon dla polskiej kultowej komedii science action; jakiej, zobaczycie sami). Ciekawie sprawdzają się także odwołania do społecznego lęku przed atomową zagładą, jaki opanował Amerykę w latach 50. I tak docieramy do finału, który część z Was potraktuje na poważnie, a inni uśmiechną się szeroko z lekkiego niedowierzania, uważając, iż jest oderwany od całości. Ale i tak obejrzeć ten film, może niekoniecznie trzeba, ale warto, choćby po to, aby przez niemal godzinę i czterdzieści pięć minut „wypocząć” i wejść w pełną napięcia interakcję z porywczym, będącym w doskonałej formie Johnem Goodmanem.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję