"Better Call Saul: sezon 6" – Czyny i konsekwencje - Seriale

Śliski Jimmy przekracza granicę. Nie będę za dużo zdradzał, ale jest grubo! Ale nie powinno to dziwić. Wszak „Better Call Saul” to żadna tam czarna komedia o cwanym, pechowym adwokacie, którego perypetie prezentują się sympatycznie, a wszelkie zagrożenia ze strony niezadowolonych klientów znikają jak pył na wietrze. Albuquerque w stanie Nowy Meksyk to miejsce piekielne. Nie chodzi o wysokie temperatury Celsjusza, tylko o zwalczające się ugrupowania kryminalne. Gdy sparaliżowany Hector Salamanca będzie chciał zemsty na Gusie Fringu, wiedz, że nikt nie będzie bezpieczny. A gdy Lalo (jeden z najlepszych, najbardziej przerażających złoczyńców w historii telewizji – brawa dla Tony’ego Daltona za tę kreację) wyjdzie z nory i zacznie się uśmiechać, to bierz nogi za pas i zwiewaj gdzie pieprz rośnie. W szóstym sezonie, jak zwykle twórcy prowadzą dwutorową narrację. Równoległy montaż pomaga w ukazaniu losów Saula Goodmana i Kim Wexler oraz Nacho Vargi, Mike’a i reszty mniej lub bardziej wyrazistych, lubianych albo znienawidzonych bohaterów. Wszyscy mają swoje pięć minut, dwa światy znów się stykają, a wątki kończą ciekawą klamrą.

 

Kadr z serialu "Better Call Saul: sezon 6" (materiały prasowe)

 

Kadr z serialu "Better Call Saul: sezon 6" (materiały prasowe)

 

Przemiana Jimmy’ego McGilla zatacza pełny krąg. To już nie zabawa, to totalny hardcore. Żarty i kłody rzucane pod nogi Howardowi Hamlinowi mogą przynieść poważne skutki. Ale Saul powinien wiedzieć, że co się stało, to się nie odstanie. Czy na pewno? Walter White (świetne cameo Bryana Cranstona, który wypadł bardziej naturalnie od Aarona Paula i jego Jessego P., także pod względem wyglądu zewnętrznego) dobrze prześwietlił charakter prawnika, twierdząc, że przecież ten był taki od zawsze. Bob Odenkirk przeszedł zawał na planie ostatniego sezonu. Jednak ten przykry incydent nie przekreślił losów samego serialu, a nawet przyczynił się do wzmocnienia wrażeń płynących z oglądania. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Bob odpoczął, a na dziewiąty epizod przyszło nam czekać parę miesięcy. Opłaciła się cierpliwość. Stawka wzrosła, ostateczne starcia trzymały za gardło, a brudne zagrywki spływały po plecach jak pot wymieszany z błotem.

 

Odenkirk otrzymał nominację do Emmy. Nic dziwnego. Jego rola na majstersztyk! Ale to ulubienica widzów – Rhea Seehorn (chyba nigdy nie zapamiętam wymowy jej nazwiska), strzela w sam środek tarczy. Nie wiem, dlaczego wcześniej nie było głośno o tej dziewczynie. Tym bardziej że to, co prezentuje tutaj, to aktorstwo najwyższej klasy. Choć w pierwszym sezonie nie przepadałem za Kim Wexler (miała tarczę w postaci zimnego charakteru), tak w finale przekonałem się do niej w stu procentach. Gdyby „Better Call Saul” był pełnometrażowym filmem, Rhea powinna zgarnąć Oscara w kategorii: najlepsza drugoplanowa rola kobieca. Wydaje się jednak, że to Bob miał trudniejsze zadanie. Nie dość, że nadepnął na odcisk zabójcy z kartelu narkotykowego, to jeszcze jako Gene musiał radzić sobie z cieniami przeszłości. Skoro o tym mowa, to czarno-białe futurospekcje nie są już wstępem do każdego odcinka. Tutaj stanowią integralną część całości – akcja ostatnich epizodów (też powodujących gęsią skórkę) rozgrywa się kilka lat po obecnych wydarzeniach, a McGillowi nie prędko do zerwania z Goodmanem. Ukrywa się w innym mieście, a i tak kombinuje, cwaniakuje, lawiruje, zapominając, że czyny mogą wywołać straszne, niemiłe konsekwencje. Jego dawna Kim, mimo że niegdyś czuła się nieźle, robiąc różne przekręty, obecnie cierpi wewnętrznie, rozumiejąc powagę sytuacji i złych decyzji – głęboko siedzi w niej trauma, oj głęboko. Za długo była sumieniem ukochanego mężczyzny.

 

Kadr z serialu "Better Call Saul: sezon 6" (materiały prasowe)

 

Kadr z serialu "Better Call Saul: sezon 6" (materiały prasowe)

 

Finałowy sezon jest najbardziej dramatyczny ze wszystkich, ale czy jest doskonały w każdym calu? Zachwyca stroną formalną (te ujęcia, ta symbolika, odnośniki do „Breaking Bad”, ta paleta barw!), zaskakuje rolami nawet na drugim planie, rozwala system jednym cliffhangerem, igra z oczekiwaniami widza (patrz: odcinek nr 13), ale scenariusz bywa jednak skrótowy, a na pewne rozwiązania fabularne należy przymknąć oko. Podobnie jak na wiek aktorów, a ten nieco przeszkadza, szczególnie gdy spojrzymy na „starsze wersje” postaci z „BB”. O ile jeszcze Bob jest tak ucharakteryzowany, że upływ czasu nie stanowi przeszkody, tak już np. Jonathan Banks, czyli inteligentny twardziel Mike Ehrmantraut wygląda jak ledwo stojący na nogach dziadek. Ważne jednak, że nadal przekonuje, będąc moim ulubionym bohaterem. To żaden ponury drań bez serca, o czym świadczy piękna scena rozmowy z ojcem Nacho. Pozostając przy Mike’u, szkoda że showrunnerzy pominęli kwestię jego współpracy z Saulem. Owszem, jest moment, jak odwiedza adwokata w słynnym, kiczowato zdobionym biurze, lecz ja pragnąłem więcej ich wzajemnych interakcji oraz wspólnych spraw do rozwiązania.

 

Ocena: 8,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję