"Inferno" – Profesor Langdon kroczy przez piekło - Recenzje książek

Amerykanin Dan Brown nie ma amnezji. Jest pisarzem z dorobkiem sześciu powieści, ale to wystarczyło, by stać się najpopularniejszym  autorem czasów nam współczesnych. Były wykładowca literatury angielskiej posiada talent, dzięki któremu zgrabnie łączy teorie spiskowe, intrygi i zagadki w jedno nierozerwalne spoiwo. Jego najpoczytniejsza książka, czyli „Kod Leonarda Da Vinci” była okrzyknięta „thrillerem wszech-czasów”  oraz wpisana do ksiąg zakazanych przez Watykan. Wszak Brown odważnie ingerował w święte, odwiecznie niezmienne i powszechnie przyjęte chrześcijańskie  prawa i truizmy, co nieco zachwiało zaufaniem do instytucji kościoła.  W udzielonym niedawno wywiadzie oznajmił, że często zawiesza się nogami na hakach. Wtedy różne pomysły fabularne spływają mu do głowy. Tak powstało „Inferno”. Mniej kontrowersyjne, aczkolwiek nadal intrygujące (nawiązania do dżumy i średniowiecza).

 

Wracając do Langdona. Po odzyskaniu przytomności na głowie znajduje zaszytą ranę po postrzale, a w tweedowej marynarce ukryty dziwny przedmiot. Zanim orientuje się czym jest, zjawia się zabójca. Uratowany w ostatniej chwili przez młodą, sprytną lekarkę, Siennę Brooks musi uciekać i rozwikłać zagadkę, a konkretniej powody, dlaczego jest ścigany. Czy gdzieś w zakamarkach swojego umysłu przemyca wiedzę, która jest niebezpieczna i pożądana? Powoli wszystko staje się jasne, gdy odkrywa, że ów przedmiot to projektor wyświetlający obraz Sandro Botticelliego „Mapa piekieł”, a głównego śladu należy szukać w dziele „Boska Komedia” Dante Alighieriego. Nie będę nic więcej zdradzał, by nie wyeliminować zaskoczenia.

 

Langdon, cytując powyższego włoskiego mistrza pióra, jest nagle wrzucony „z cichego świata w światy wiecznie drżące, w nową dziedzinę, nieśmiertelnie ciemną”. Dan Brown już we wstępie książki buduje odpowiednie napięcie i rzuca pod nogi bohatera coraz to większe kłody. Co prawda ten niezmienny od lat schemat może nudzić (odczuwa się jakby zmęczenie materiału), ale zwroty akcji i nowa sceneria plus bogate, pełne dbałości o szczegóły opisy arcydzieł sztuki i architektury Florencji (i nie tylko) sprawiają, że czas spędzony przy „Inferno” nie będzie straconym. Czytając powieść, rodzi się marzenie, by osobiście udać się w te wszystkie piękne miejsca i na spokojnie je zwiedzić (niekoniecznie być osaczanym jak zwierzę i pędzić przed siebie).

 

Przeszkadza osadzony w masowej świadomości Langdon o wyglądzie Toma Hanksa, który wcielił się w niego w zekranizowanych „Aniołach i demonach” oraz „Kodzie Da Vinci”. Przez zaistniały fakt wyobraźnia przegrywa z utartym przez kino wizerunkiem (kto czytał dzieła Browna sprzed ekranizacji, ten wie o czym mowa). To mężczyzna w średnim wieku. Bohater ciągle idealny, niemal bez skazy, słabości, no może oprócz klaustrofobii i uwielbienia dla Myszki Miki (ale czy to wada?). Nie posiada szelmowskiego charakteru Indiany Jonesa, za to jego towarzyszka Sienna stanowi doskonały kontrast. Ona aż kipi energią i bywa nieprzewidywalna w swoich działaniach - kobieta o znacznie przekraczającym normę ilorazie inteligencji.

 

Ważne, że sam Brown jest w dobrej formie. Ukazuje, że sztuka i architektura, choć z pozoru niezwykłe i magiczne, mogą skrywać w sobie klucz do przerażających tajemnic. Nic dziwnego, że ten apokaliptyczny thriller sprzedał się na całym świecie w liczbie 9 milionów egzemplarzy w ciągu … zaledwie trzech tygodni od premiery. Te informacje wystarczą, by samemu przekonać się, czy nowe przygody profesora Langdona są równie fascynujące i  zagłębić się z nim w muzeach, świątyniach i ciasnych uliczkach.

 

Po lekturze już nigdy nie zapomnę, że „Najgorętsze kręgi piekielne zarezerwowane są dla tych, którzy w czasach wielkiego kryzysu zachowują neutralność” (Dante Alighieri (1265-1321), Piekło).

 

Ocena: 7/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję