"Trzy billboardy za Ebbing, Missouri" – Prawo Matki - Recenzje filmów

Początek historii jest mocny i prosty w przekazie. Mildred Hayes (Frances McDormand) traci córkę w skutek bestialskiej zbrodni. Sprawcy od miesięcy nie udało się jednak wykryć, nie mówiąc o wymierzeniu sprawiedliwości. Beznadziejny przypadek kryminalistyki, czy też źle prowadzona, zaniedbana przez organy ścigania sprawa? Dla cierpiącej, zgorzkniałej kobiety po przejściach ta kwestia jest oczywista. Bohaterka wynajmuje więc trzy tytułowe, zapomniane billboardy i nadaje sprawie rozgłos, przy okazji wymierzając policzek lokalnym stróżom prawa pod komendą szeryfa Billa Willoughby’ego. Słowa „będzie się działo” nie są tu trafne, ponieważ takiej kaskady wynikających z siebie, a jednocześnie zaskakujących wydarzeń nie widziałem już dawno. Na ekranie przewija się cała menażeria mniej lub bardziej antypatycznych postaci, których trudno nie polubić, po drodze dostanie się kościołowi katolickiemu, dziennikarzom i dentystom, wypłyną niewymuszone spostrzeżenia dotyczące problemów amerykańskiego społeczeństwa czy społeczeństwa w ogóle, a ludzie będą wyrządzać sobie krzywdę nieraz ku uciesze widzów…

 

Choć lista, którą przed chwilą wymieniłem, może wydawać się długa, film nie cierpi na przeładowanie wątkami. Wszystko łączą przyczyny i skutki, a każda scena – czy to tragiczna, czy komiczna – współgra z resztą na poziomie komórkowym. Trudno powiedzieć, na ile „Billboardy” stanowią majstersztyk scenariusza, ponieważ na sukces pracuje każdy element filmu. Takie, na przykład, dialogi. Gdy studiowałem, wielokrotnie oglądaliśmy z kolegami Pulp Fiction, czasem tylko po to, by poprzerzucać się cytatami. Gdyby film Martina McDonagha powstał 30 lat wcześniej, dzieło Quentina Tarantino miałoby poważnego konkurenta.

 

Najlepszy nawet tekst nie wybrzmiałby jednak, gdyby nie odpowiednio obsadzony aktor. A tych w „Billboardach” nie brakuje – ponoć główni bohaterowie filmu powstawali z myślą o konkretnych odtwórcach. Dzięki temu można bez grama przesady powiedzieć, że nie mogło być innej Mildred niż Frances McDormand, innego Szeryfa Willoughby’ego niż Woody Harrelson czy Dixona innego niż Sam Rockwell. Pomimo kuriozalnych wydarzeń dziejących się na ekranie wszyscy są do bólu autentyczni, w tym co robią, oraz w tym, co czują. Nie chcę rozpisywać się na ich temat, by nie psuć zabawy przyszłym widzom „Billboardów”, ale uważam, że film warto zobaczyć choćby dla tria McDormand-Harrelson-Rockwell. Drugi plan czy postacie epizodyczne zapadają w pamięć, nawet te, które pojawiają się tylko na moment. Dzięki swoim charakterystycznym mieszkańcom miasteczko Ebbing mocno skojarzyło mi się z pewnym innym miasteczkiem, tym Davida Lyncha.

Nie uważam jednak, by film Martina McDonagha był bez wad. W moim odczuciu co najmniej dwie przedstawione w „Billboardach” sytuacje powinny być bardziej brzemienne w skutkach dla głównych bohaterów, by uwiarygodnić całość historii. Do tego za nic nie mogę sobie przypomnieć choćby jednego wątku muzycznego z filmu, nawet po odsłuchaniu fragmentu z YouTube’a. Cóż, może zbyt oryginalna muzyka za bardzo odwracałaby uwagę od innych, nieprzeciętnych elementów dzieła.

 

Gdy kończyłem pisać te słowa, ogłoszono listę kandydatów do Oscarów 2018, a ja wiem, komu kibicuję w większości kategorii – temu jednemu obrazowi, po którym nie wiedziałem czego się spodziewać, a dostałem zakręconą, lecz autentycznie poruszającą historię z precyzyjnym scenariuszem, zapadającymi w pamięć dialogami oraz wybitnym aktorstwem. Polecam!

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)