"Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" – Jaja Ding Dong - Recenzje filmów

Tytuł długi jak nogi Charlize Theron, ale czy równie przykuwający uwagę? Bardziej odpychający, także ze względu na jedno słowo – Eurovision. Chodzi oczywiście o popularne widowisko muzyczne organizowane od 1956 roku, nazywane przez wielu festiwalem kiczu i tandety. A jednak Eurowizja ma nadal dużą oglądalność i równie tylu ludzi ją kocha, co nienawidzi. Nie będę jednak wnikał w samą ideę tej imprezy ze wszystkimi jej zasadami, wadami i zaletami (odsyłam do artykułu na jej temat w kategorii festiwale muzyczne). Najważniejsze, że wśród setek kiepskich piosenek, znalazły się perły zaśpiewane lub zagrane przez Abbę (najlepszym utworem w historii konkursu wybrano „Waterloo”), sympatycznego skrzypka – Alexandra Rybaka czy niespodziankę w postaci metalowej petardy – Lordi (do dziś pamiętam miny widowni po usłyszeniu zwycięskiego „Hard Rock Hallelujah”).

 

Kadr z filmu "Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" (źródło: Netflix)

 

Sam zwiastun odpychał jeszcze bardziej. Dziwnie ucharakteryzowany komik Will Ferrell ubrany w strój wojownika z nordyckich legend grał na syntezatorze, a Rachel McAdams (serial „Detektyw”, „Sherlock Holmes”, „Wieczór Gier”) nuciła o „Wulkano-chłopie”. „To będzie mega paździerz, totalne cringe” – tylko takie słowa cisnęły się na usta. A jednak komediowo-muzyczny„Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga” dało się oglądać bez ciągłego zgrzytania zębami. Mało tego – ten film zrobił mi po prostu dobrze (bez skojarzeń…). Był uroczy mimo sztampy i banału, oraz irytującego Ferrella i jego „odlotów”.

 

Początkowe porównanie do nóg słynnej aktorki użyłem nie bez powodu. Przez kilka godzin zastanawiałem się bowiem, czy zamiast o „Ognistej Sadze”, nie napisać Wam o nieśmiertelnie poprawnie politycznym i komiksowym „Old Guard”, gdzie Charlize z toporem w ręku „uczy” tolerancji. Śpiewająca McAdams jest fajniejsza, dlatego czytacie recenzję filmu Davida Dobkina. Reżyser „Rycerzy z Szanghaju” wie, jak wprawić widza w dobry humor. Z jednej strony oddaje ducha Eurowizji w pigułce; z drugiej ma się wrażenie, że idzie drogą zamierzonego kiczu, jako cwany satyryk. I to naprawdę działa. Gorzej, kiedy bierze się za wątek romantyczny…

 

Kadr z filmu "Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" (źródło: Netflix)

 

Bo właśnie on – poza samym festiwalem – stanowi równie ważną część tej produkcji. Opowieści o Larsie i Sigrit. Chłopaku i dziewczynie z małego, zimnego miasteczka w Islandii, których marzeniem od dzieciństwa jest reprezentowanie swojego kraju w największym na świecie konkursie piosenki. Nieoczekiwanie (ta scena mnie „rozwaliła”) dostają taką szansę. Nie są utalentowani, jak muzycy ukochanej Abby, ale wreszcie będą mogli udowodnić, że prawdziwa sztuka płynie z serca... W międzyczasie Sigrit spróbuje wyznać Larsowi, że jest dla niej kimś więcej niż przyjacielem.

 

O ile Rachel jest wiarygodna zarówno jako skromna dziewczyna z Islandii, jak i przebojowa wokalistka, tak już Will pasuje do nordyckich klimatów jak pięść do nosa. Owszem, ma posturę wikinga. Owszem, w stroju eurowizyjnym prezentuje się lepiej (śmieszniej) niż w filmie „Elf”. I tak – powtarza niemalże jeden do jednego swoją rolę z filmu „Ostrza chwały”. Ale jako dorosły bohater z chłopięcą mentalnością i rysami twarzy 50-latka staje się wręcz karykaturalny. Rozumiem ogólną konwencję filmu, jednak postać Ferrella – mimo prób – nie przekonuje. Nie wiem, co ta Sigrit w nim dostrzega. Może sto procent ambicji i silnej woli? Ojca Larsa gra Pierce „Bond” Brosnan, który na planie czuł się chyba tak wyluzowany, że sam zamieszkałby na Islandii. Ze swoim zarostem i przeciwdeszczowej kurtce na pewno wypłynąłby kutrem na pełne morze. Co ciekawe – Brosnan jest tylko kilkanaście lat starszy od Ferrella (!). Czy Dobkin był trzeźwy w trakcie przeprowadzania castingu?

 

Kadr z filmu "Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" (źródło: Netflix)

 

„Historia zespołu Fire Saga” to według niektórych osób film pokazujący w złym świetle społeczność islandzką. Z całą otoczką – rustykalnymi swetrami, drewnianymi domkami i wiarą w moc elfów. Nie odebrałem tego w ten sposób. Raczej poczułem sympatyczną, magiczną atmosferę, chcąc chociaż na kilka dni, wybrać się do tego miejsca. Wejść do baru, zamówić kufel piwa i domagać się, aby Fire Saga zaśpiewali Jaja Ding Dong. To dopiero odstresowujące! Jedynie co przeszkadzało momentami to nieco kaleczący język, akcent w ustach aktorów. Ale za to rosyjskiego nie kaleczył Dan Stevens. Co za facet! Ten Brytyjczyk hipnotyzuje w każdej produkcji (serial „Legion”, „Gość”, „Piękna i Bestia”), więc i tutaj kradnie show. Jego Alexander Lemtov to taki Måns Zelmerlöw w rosyjskich ciuchach. A jak on śpiewa o tym Lwie Miłości. Jak czaruje. Jak puszcza do widza oko.

 

Kadr z filmu "Eurovision Song Contest: Historia zespołu Fire Saga" (źródło: Netflix)

 

Netflixowy obraz „Eurovision Song Contest” dobrze wpisuje się w definicję feel-good movies. Ma w sobie serducho. Zaskakuje porządną scenografią i barwnymi kostiumami. Utwory są zaaranżowane świetnie i brzmią energetycznie. Do tego na trzecim planie pojawia się komik Jamie Demetriou w roli dyrektora artystycznego. Jego twarz to istny „plastusiowy pamiętnik”. Jamie panuje nad każdym nerwem, rzęsą i małżowiną uszną. W tym filmie jeszcze bardziej zapada w pamięć niż w serialu „Fleabag”. Czego potrzeba więcej? Jaja Ding Dong i do przodu! Ku spełnianiu marzeń.

 

Ocena: 6/10 (a może i 6,5) :)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję