„Wielka dama tańczy sama” – śpiewała niegdyś Anna Jantar. Zasłuchany i zakochany w jej utworze Sylwester Borkowski wydaje się starszym panem, który swoje szalone lata ma za sobą, a teraz powinien tylko siedzieć na stołeczku w otoczeniu rodziny. Tymczasem ani nie jest emerytem, ani nie utrzymuje kontaktów z bliskimi. Właśnie dlatego słowa refrenu wspomnianej piosenki „leżą na nim jak ulał”. Ale Dama? Jakże to? Tak, proszę państwa, panie i panowie, Silvestre Bork, na co dzień spokojny, ceniony krawiec, nocą zamienia się w zjawiskową gwiazdę paryskiej sceny – drag queen Lorettę, która nie tańczy sama, choć wszystkie reflektory skierowane są na nią i cekinowe stroje. Coś jednak kłuje w serduszku, nie daje o sobie zapomnieć. Sylwester/Loretta o twarzy Andrzeja Seweryna (unikającego autoparodii) powraca więc do rodzinnego śląskiego miasteczka na prośbę wnuczki, konfrontując się z przeszłością oraz teraźniejszością i marząc o drugiej szansie, i odbudowaniu zerwanych więzi.

 

Kadr z serialu "Królowa" (screenshot/YouTube/Netlix)

 

Kadr z serialu "Królowa" (fot. Netlix/materiały promocyjne)

 

Należy napisać szczerze – gdy jest się z głównym bohaterem we wnętrzu „kulturalnego brzucha” Francji, czuć tamtejszą, czarującą atmosferę. Może i choreografia nie powala na kolana, ale kostiumy i charakteryzacja Loretty owszem. Nie ma obaw, że się potknie, że wykona niekontrolowany ruch ręką albo nogą. Jak na wielką artystkę przystało, dopilnowała, aby wszystko zostało zapięte na ostatni guzik. Nic dziwnego, to jej kolejny w 40-letniej karierze występ. Choć nie oglądam i nie znam tego typu show, to moje dłonie składają się oklasków. Widać, że Loretta czuje się niczym złota rybka w czystej wodzie, a towarzyszący jej muzyczny hit Bonnie Tyler pt. „Holding Out for a Hero” nabiera rumieńców (do tej pory kojarzył się wielu widzom m.in. z czołówką serialu „Niebezpieczne ujęcia”). Pragnę więcej, chcę, aby znający od podszewki Paryż, 76-letni magnetyczny Seweryn uśmiechał się, zarażał optymizmem i obejmował po przyjacielsku zniewieściałego i bardzo sympatycznego Corentina (w tej kreacji świetny Kova Réa). Ale przychodzi list i czar pryska, może nie do końca, bo Maria Peszek w roli samotnej Matki Polki, przedszkolanki i kobiety przygniecionej przez poglądy sąsiadów oraz Julia Chętnicka – córka Wioli to kreacje przykuwające uwagę! Ta pierwsza, bardziej znana z kontrowersyjnej muzycznej, twórczości, przyjaciółka LGBT, przypomina intensywno-wyciszoną grę aktorską oraz fizjonomię Kingi Preis. Ta druga gada dziwnie, acz nie ma szans, że jej nie polubicie – mimo niemal trzydziestu lat na karku, wiarygodnie wypada jako nieco roztrzepana, sprytna i troskliwa nastolatka.

 

Kadr z serialu "Królowa" (screenshot/YouTube/Netlix)

 

Bork postanawia po kilkudziesięciu latach przyjechać do Polski i spełnić prośbę Izy Nowak, dla której dziadek z dalekiego Paryża jest jedyną nadzieją. Mama Izy – Wioletta, choć imię ma podobne do Loretty, nie będzie – jak się domyślacie – zadowolona z przyjazdu sędziwego jegomościa. Zaczynają się problemy. Niestety, również dla widza. Cztery odcinki to niewiele, by zaprezentować pełny ciąg przyczynowo-skutkowy bez żadnych dziur. Wszystko dzieje się za łatwo. Motywacje kuleją, a szybkie przemiany córki i wnuczki, a także innych mieszkańców ciężko brać na serio. Polska zaściankowość aż bije po oczach, a jeden mało nowoczesny (mimo barwnego wystroju pokoju) hotel, stary autobus, pijący taksówkarz wcale temu faktowi nie pomagają. Dodajmy jeszcze górnika, który za zwykły, „zawodowy” dotyk skopałby geja do nieprzytomności, a dostaniemy jakże typowy obraz naszego podwórka. Gdyby przedwcześnie zmarły Árni Ólafur Ásgeirsson nadał żył i zobaczył owo dzieło powstałe na podstawie jego skryptu, to głośno powiedziałby, że nie tak wyobrażał sobie tę historię. Być może w krajach skandynawskich miała by ona mocniejszy wydźwięk, lepiej skrojoną (niczym garnitur) fabułę oraz więcej poświęciła by czasu na przyjrzenie się kultury drag queens i wyjaśnieniu, że pod toną makijażu, efektowną fryzurą, kobiecymi ubraniami ukrywa się postać sceniczna i nie zawsze jest to homoseksualista. Dla kogoś, kto oglądał drag queen raz, gdzieś w telewizji, zapewne jej performance pachnie brzydkim kiczem. Szkoda że serial nie uzmysłowił, że to zdecydowanie profesjonalny, wymagający sporej pracy i niemałego talentu spektakl o charakterze specjalnej groteski, dramatu i satyry, którego korzenie sięgają XIX wiek, i który garściami czerpie ze starożytnego, greckiego teatru.

 

Zatem Bonnie Tyler przeistacza się w Violettę Villas. I byłoby okej, wszak Villas wspaniałą artystką była, ale Łukasz Kośmicki (reżyser bardzo udanego „Klangora”) woli filmować zacofaną prowincję oblekając ją za pomocą zdjęć Wojciecha Szepela w coś na kształt „Barw szczęścia” połączonych z „Ranczem”. Nie jest to może jakowaś straszna wada, bo tamte seriale są całkiem przyjemne i lubiane przez tysiące Polaków, ale przy takiej tematyce prawie każdy liczył na coś głębszego niż „bajkowy”, naiwny, „szaro-kolorowy” miniserial. Jednak owe minusy nie sprawiają, że o „Królowej” trzeba zapomnieć, bo w tej opowieści odkrywam urok, który mnie kupił. Przyjemne, kuszące piosenkami, estetyczne, wzruszające (choć ocierające się o szantaż emocjonalny) – takimi przymiotnikami określę ów „serialowy produkt”.

 

Kadr z serialu "Królowa" (screenshot/YouTube/Netlix)

 

Pal licho scenopisarskie błędy, stereotypy i sztampę, ważne, że „Królowa” robi dobrze na serduchu, że patrząc się na nią, czujemy się naładowani pozytywną energią. A przecież jej potrzebujemy dziś jak Jaskiniowiec ognia. Podobnie jak prostego i uniwersalnego przesłania. Niech Loretta będzie światłem w ciemnym tunelu. O dzięki Ci Andrzeju!

 

Ocena: 7/10 (podwyższona)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję