"Stranger Things 4" – Rozstania i powroty - Seriale

„Stranger Things 4” to więcej niż serial. To doświadczenie kinowe. Gdy Matt i Ross rozpoczęli pracę nad kontynuacją, a następnie pokazali pierwsze fotosy z planu, fani obgryzali paznokcie i tupali nóżką, odliczając dni do premiery. Atmosferę rozgrzała też informacja, którą potwierdzili sami twórcy. Ten sezon miał być podzielony na dwie części, a finałowy odcinek miał trwać prawie 2,5 godziny! I tak też się stało. Jednak nie był to do końca pomysł udany, gdyż czuć pewne znużenie, zmniejszenie tempa. Człowiek zerka na zegarek – czy to już?, kiedy ostatnie ujęcie? tyle tu zakończeń, co w „Powrocie Króla”. Mimo tego magia nadal bije po oczach łącznie z dopracowanym CGI, które trochę nie domaga przy prezentowaniu „innego wymiaru” (widać, że to po prostu tona grafiki komputerowej, a nie bardziej namacalna rzecz jak w niektórych filmach kinowych). Najważniejszy pozostaje klimat i budowanie bohaterów oraz relacji między nimi. Tutaj Duffers Brothers nie zawodzą. Potrafią ciągle prowadzić młodych aktorów, którzy podrośli tak bardzo, że aż czuć na karku oddech upływającego czasu. Niestety jedna z postaci zmieniła się na tyle przez dwa lata trwania pandemii, że dziwnie się na nią patrzy. Chodzi o Willa. Pamiętacie małego chłopczyka z fryzurką na fajerkę? Fryzurka pozostała, ale z chłopczyka wyrósł chłop z kwadratową szczęką, który jest jeszcze bardziej wyobcowany (dlaczego, to zobaczycie sami). Noah Schnapp w jednym momencie udowodnił co prawda swój talent dramatyczny, lecz przez większość czasu antenowego tylko pałęta się po ekranie, będąc piątym kołem u wozu. Matt i Ross nawet zapomnieli, kiedy młodszy z Byersów obchodzi urodziny, z kolei tego starszego zamienili w gościa uzależnionego od trawki, chcącego poradzić sobie z rozłąką z ukochaną.

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Nie zapomnieli na szczęście o reszcie swoich bohaterów, dołączając tych nowych, jakże zabawnych, z miejsca wzbudzających sympatię widza. W szczególności mowa o wiecznie ujaranym dostawcy pizzy – Argyle’u (Eduardo Franco) oraz Eddiem Munsonie – metalowcu i „prezesie” elitarnego Klubu Ognia Piekielnego. Fajny gość, uwikłany w szalone, przerażające sprawy większe niż życie. Eddiemu kibicujemy, gdy tylko pojawia się na ekranie. Spora w tym zasługa, mało jeszcze opatrzonego, brytyjskiego aktora – Josepha Quinna, który porusza się we wszystkich skalach emocji. Jego przyjaźń z Dustinem (Gatenem Matarazzo) to srebro w czystej formie. Gwiazdą tego sezonu nie są jednak oni, a Sadie Sink, czyli rudowłosa Max Mayfield. Winona Ryder (ciągle doskonale odnajdująca się w estetyce braci Duffer) wróży tej dziewczynie karierę na miarę Meryl Streep. I nie przesadza, bo Sadie przykuwa uwagę fanów – hipnotyzuje, jest jednocześnie mocarna i krucha. I już na zawsze będę ją widział oczami wyobraźni, gdy usłyszę, otrzymujący nowe życie, hit „Running Up That Hill” Kate Bush. Ba! Przyćmiewa nawet samą Jedenastkę – Millie Bobby Brown, która w pierwszych epizodach czwartej serii błyszczy jako prześladowania w szkole nastolatka, a później męczy się i męczy subskrybentów Netflixa, próbując odzyskać dawne moce. Ale, gdy już dojdzie to spotkania i starcia z villainem, to powiadam Wam – będzie grubo!

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

A właśnie, główny demon – Vecna. To z nim muszą zmierzyć się Max, Lucas i jego siostra, Dustin, Steve, Robin oraz Nancy. Ziomek zamiast sobie smacznie spać po tamtej stronie, bawi się w Freddiego Krugera i robi to w przekonujący sposób – w czym pomaga wiarygodna charakteryzacja i gra aktorska. Miasteczkiem wstrząsa więc seria niewytłumaczalnych rozumem, makabrycznych zabójstw. Aż kości chrzęszczą, gdy reżyser i producent Shawn Levy („Free Guy”) wraz z showrunnerami prosi autora zdjęć, by ten bezpośrednio skierował kamerę na ofiary. A wydawało się, że od bitwy w centrum handlowym Starcourt chociaż na pół roku będzie spokój. A tu taki psikus! Przyjaciele, choć porozrzucani po świecie, a jeden nawet uwięziony w radzieckim więzieniu (najmniej logiczny, acz klimatyczny wątek z Hopperem – David Harbour to dobry aktor, ale czemu zgodził się na idiotyczną sceną ucieczki na bosaka z potłuczonymi kulasami?), powinni działać jak najszybciej, aby pokonać potężne zagrożenie.

 

Bracia Duffer biorą przykład z twórczości scenarzystów, którzy także rozdzielali bohaterów, przeplatając kilka wydarzeń w tym samym czasie. Ale „Stranger Things” to nie „Imperium Kontratakuje” serialowej rzeczywistości. Cliffhangery w środku długaśnych odcinków to ciekawy zabieg, są jak rozpędzone kule śniegowe, które w finale muszą się ze sobą połączyć. Problem polega niestety na tym, że emocje zamiast pulsować jak gejzery, są zakrywane grubą, odporną na ogień, szeroką płachtą cyklicznych powtórzeń, ekspozycji itd. Szczególnie daje to o sobie znać w ukrytym pod ziemią centrum badawczym. Dlatego najciekawsze jest licealne życie „Nastki”, a nie to, co nadnaturalne. W połowie można być już znużonym, ale epilog jakoś rekompensuje „straty”. Trochę zalatuje kiczem i każe spoglądać na zegarek, ale kiedy zaatakują gitarowe dźwięki „Master Of Puppets”, a ostatni kadr wbije w ziemię, to niemal każdy zapragnie już teraz włączyć kolejny sezon, choć na ten przyjdzie jeszcze poczekać wiele miesięcy…

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Kadr z serialu "Stranger Things 4" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

„ST” to wciąż dziecko „spłodzone” przez Spielberga i Kinga i milionowy fenomen, o czym świadczą chociażby przeciążone serwery w dniu premiery czwórki i kolejne rekordy oglądalności. Oby tylko twórcy wyspali się i przemyśleli scenariusz, unikając głupich rozwiązań oraz uproszczeń fabularnych. Bo o warstwę wizualną nie ma co się martwić. Ta okaże się zapewne dopracowana w najdrobniejszych detalach, łącznie z odpowiednio, kreatywnie modyfikowanym światłem w obrębie danych scen. I niech powróci Tom Wlaschiha w roli Antonova. Jaqen H'ghar z „Gry o tron” ma coś w sobie i nie są to „bebechy”, a przenikliwie spojrzenie…

 

Ocena: 7,5/10

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję