Ten projekt od początku był skazany na powodzenie. Oto dwóch najpopularniejszych raperów w Polsce stworzyło wspólną płytę, na dodatek u szczytu sławy. Taco był bowiem świeżo po zaprezentowaniu minialbumu „Szprycer”, w którym chwalił się swoją nową zabawką – autotunem. Mimo mieszanych recenzji krytyków i opinii fanów (choć dla mnie jest to najlepsza rzecz od Taco), Filip Szcześniak z wąskich rzek nieoczywistego opowiadania historii w albumach koncepcyjnych, wypłynął na szerokie wody oceanu mainstreamu. A jeśli za życie Taco przed „Szprycerem” weźmiemy tratwę z koncertowania w pubach i małych klubach na góra kilkaset osób, tak życie Taco po „Szprycerze” to całkiem duży, drogi i szybki jacht. Wyprzedany Torwar na 6 tys. osób jest tego najlepszym dowodem. Podobnie Quebonafide wydaniem „Egzotyki” ugruntował swoją i tak wysoką pozycję na polskim rynku muzycznym. Album został najlepiej sprzedającym się krążkiem w Polsce w 2017 oraz został nominowany do Bestsellerów Empiku 2017 w kategorii Muzyka Polska. Kariera artystyczna Quebonafide i Taco Hemingwaya była rozpędzoną lokomotywą, która... wykoleiła się wraz z nadejściem Taconafide.

 

Taconafide na scenie (źródło: wikimedia.org)

 

Początek jest obiecujący. „Intro” to zdecydowanie jeden z lepszych kawałków na płycie, zarówno pod względem muzycznym jak i lirycznym. Świetnie wprowadza w mroczny, depresyjny, lekko agresywny klimat całego albumu. Szkoda tylko, że numer ten jest bardzo niedoceniony. Pewnie dlatego, że jest intrem. Niestety, jak mawiał Franciszek Smuda w jednej z reklam: „Sam meczu nie wygrasz”. Jeden dobry zawodnik w postaci „Intra”, nie jest w stanie odnieść sukcesu z drużyną złożoną z kilkunastu słabszych elementów. A te pojawiają się przez kolejne kilkadziesiąt minut, z przerwami na chwilowe przebłyski. Jak na przykład ten już (albo dopiero) dwa numery później. Po dwóch bezbarwnych singlach „Metallica 808” oraz „Art.-B”, odrobinę kolorytu, w i tak ponurej płycie, daje „Ekodiesel”, głównie dzięki charakterystycznemu, wpadającego w ucho refrenowi. „Ledwo widzę, ja już ledwo widzę (vroom, vroom, vroom)/Staję w BP, leję ekodiesel (vroom, vroom, ho!)”. Z pełnym bakiem możemy ruszać w dalszą podroż przez album, która często bywa kręta wyboista i po prostu nierówna. Podobnie jak refren w kawałku „Wiem”. Śpiewający Taco to nie jest coś, czego potrzebowałem, jednak jest to ciekawy zabieg i narodzenie nowych możliwości wokalnych rapera, które na „Szprycerze” jeszcze dojrzewały w zarodku. Po mało rozwiniętym bangerze w postaci utworu „Metallica 808”, na osłodę otrzymujemy „Kryptowaluty”. Tu po raz kolejny Taco sprawdza się w nowych rolach, grając agresywną, nieco szybszą niż zwykle nawijką.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Czy w takim razie Quebo też ma na krążku swoje 5 minut? Otóż jak najbardziej, co udowadnia w kolejnym, spokojnym, lecz niezwykle emocjonalnym numerze „8 kobiet”. Jego głos jest przepełniony bólem i lękiem, a zwrotka w jego wykonaniu to jeden z najlepszych tekstów całej płyty: „Mam nadzieję, że jest ci trudno tak jak mi/Te smutne oczy topią się w Margaret Astor/Stajesz na rzęsach, by zapomnieć każdą z chwil”. Panowie raperzy bawią się emocjami słuchacza, tak jak japońską zabawką „Tamagotchi”. Tak zatytułowany jest bowiem największy hit albumu, który osiągnął prawie 100 milionów wyświetleń w serwisie YouTube, a także szczyty list przebojów w prawie wszystkich polskich radiach. W tym utworze urzekają mnie zwrotki duetu, które w szybkim tempie następują po sobie, dając tym samym fajne i zgrabne zakończenie kawałka. Jest to też jeden z lepszych podkładów muzycznych albumu. Charakterystyczna melodia ciągnąca się przez cały utwór w towarzystwie zmixowanego kobiecego głosu to znak rozpoznawczy tego singla. Na wyróżnienie zasługuje jeszcze utwór „Visa”, który kupił mnie chwytliwym, nieco kiczowatym refrenem, śpiewanym na spółkę przez raperów oraz przepełnionym basem podkładem muzycznym.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

I to tyle z tego albumu. A przynajmniej tyle ile chciałbym i ile warto z niego wyciągnąć. Co prawda jest jeszcze pięć kawałków, lecz są one tak bezbarwne, bezpłciowe i po prostu nudne, że nawet zapomniałem o nich wspomnieć. I nie wiem ile razy musiałbym wysłuchać każdego z nich, aby zapamiętać melodię chociaż w jednym. Nawet po minucie od wysłuchania zdarza mi się jej nie pamiętać. „Sectumsempra” wcale nie jest czarujące, „Mleko i miód” najwyraźniej pomyliło krainy i trafiło do ponurej „Somy 0,5 mg”, „Giro d’Italia” wbrew nazwie wcale nie jest ekscytujące, a „Nóż” brzmi jakby dawno stracił na swojej ostrości. Mogę pochwalić jeszcze tylko kawałek „PIN”. Mdły i niczym niewyróżniający się bit wynagradza chyba najlepszy tekst z płyty, którego nie każdy zapewne zrozumie. A szkoda. „Jesteś moją Hennessy/Truję ciebie, opowiadam o problemach, których nie wie nikt/Proch w proch, niby Medellín, ouu/I nikomu już nie ufam, chyba zmienię PIN”. Ostatni kawałek z płyty – tytułowa „Soma” to spokojny, kojący, zupełnie niepodobny do reszty utwór, który jest jak wystające promienie słoneczne zza chmur po ulewnej burzy.

 

Sama nazwa albumu to nawiązanie do powieści Aldousa Huxleya „Nowy wspaniały świat”, gdzie tytułowa soma jest używką, która maskowała depresję człowieka, będąc tym samym iluzją i dając złudne wrażenie szczęścia. Taco i Quebo za dzisiejszą somę uważają pieniądze, sławę i przywileje, które pojawiły się wraz z ich sukcesem. Tymczasem wszystko to daje tylko iluzję szczęśliwego życia, a raperzy tak naprawdę wciąż czują smutek, niezrozumienie i samotność. Całkiem niezłe, trzeba przyznać. Nie da się ukryć, że warstwa liryczna na „Somie” to typowa nawijka obu panów. Taco i Quebo zwinnie wplatają w swoje wersy znane nazwiska, marki i metafory, bawiąc się miejskim językiem pełnym dwuznaczności ze znikomą ilością wulgaryzmów. Mimo dużego i wyrobionego warsztatu nie rzadko zdarzały się mniej udane teksty. I mimo że duet potrafił wspólnie stworzyć dobre tematy, tak nie za bardzo umiał ubrać je w słowa (na czym na dobrą sprawę polega „zawód” rapera). Jednym z lepszych przykładów jest strasznie irytująca zwrotka z utworu: „Metallica 808”: „Yyhh... Stadion, nie klub, jesteśmy jak Beatlesi (okej)/Wąsy jak sum (ty włosy jak Wiśniewski)/Trzęsiemy tłum, hala po epilepsji (uh-huh)”. Bity co prawda nie są muzycznymi arcydziełami, wyznaczającymi nowe drogi newschoolowego, trapowego, nieco depresyjnego oblicza hip-hopu. Niemniej jednak w większości są to tylko (i aż) poprawne produkcje, czyste techniczne, przesiąknięte basami i innymi przeszkadzajkami.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Na co należy zwrócić uwagę, to z pewnością na mroczny, depresyjny, lekko agresywny nastrój, towarzyszący słuchaczowi przez większość płyty, która brzmi jakby została stworzona przez wszystkie demony, które nękały raperów przez całe ich życie. Nie jest to album łatwy, lekki i przystępny w odbiorze, co nie jest równoznaczne z brakiem przyjemności ze słuchania. Cała płyta jest przesiąknięta emocjami, co słychać w muzyce i głosach wykonawców w każdym utworze. Fani zarówno Taco Hemingway’a, jak i Quebonafide znajdą coś dla siebie. „Soma 0,5 mg”, tak jak wcześniej wspominany „Batman v Superman” nie sprostała oczekiwaniom wielu ludzi i nie wykorzystała w pełni drzemiącego w niej potencjału, a raperów takiego kalibru zdecydowanie stać na dużo więcej. Niemniej jednak, trzeba pogratulować Taconafide wielkiego sukcesu komercyjnego krążka, który mimo artystycznego zróżnicowania, jeszcze bardziej ugruntował już i tak wysoką pozycję raperów na polskim rynku muzycznym.

 

Ocena: 5/10

 

Okładka albumu "Soma 0,5 mg" (źródło: materiały prasowe)

 

Cały album do posłuchania poniżej:

 

https://open.spotify.com/album/5OGcPC39VfTatSWprS0RGe

 

 

*Recenzja pojawiła się także na moim profilu na stronie: rateyourmusic.com/collection/sebastiandziuda/reviews

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję